Estes días deu moito que falar o poema titulado “Mare nostra”, máis coñecido como “O nosopai de Barcelona”. Podería sumarme ás palabras do Bispo barcelonés cando lle preguntaron respecto diso: “ás veces é mellor non dicir nada”, pero esta vez non me resistirei. Os cristiáns estamos adestrados para poñer a outra fazula desde o principio, pero os nosos sacrificios deberían de ser por unha boa causa ou polo ben doutras persoas. Con todo, isto non lle dá dereito a ninguén para ofendernos apelando a unha idea equivocada do que é a liberdade de expresión.
Non é a primeira vez que se fai unha composición parodiando o Nosopai, oración que lles ensinou Xesucristo aos apóstolos cando estes dixéronlle que lles ensinase a rezar. Pero nesta ocasión chovía sobre mollado e as abundantes mostras de disconformidade non se fixeron esperar. Os cristiáns mostramos o noso malestar porque se fixo unha burla coa pregaria central dos católicos.
No entanto, a gravidade dese acto, chamado cultural, non vén dada só polo que ten de ofensa contra os sentimentos relixiosos.
Se analizamos esa “composición poética” non vemos nada, polo menos explícitamente, blasfemo, pois non se menciona a Deus. Outra cousa é a intención que puidese ter a autora, pero iso é cousa dela e da súa conciencia.
Aquí a cuestión está en que se nos vende como cultural e artístico unha peza chea de termos vulgares, pronunciados case a berros e cun ton de enfado, malia que lle estaban dando un premio.
Ante este caso e ante outros moitos similares que tamén tivemos que sufrir recentemente, xórdenme algunhas dúbidas:
-Como lles explica agora un profesor aos seus alumnos a importancia de estudar e formarse nas distintas áreas, sobre todo en humanidades? Para compoñer un “painoso” como este non fai falta estudar ata os 23 anos.
-Onde queda o labor de miles de profesores de Lingua Castelá e Literatura ou Lingua Catalá logo de semellante “obra de arte”? Para que esforzarse en coñecer aos clásicos e as súas técnicas? Onde queda a achega da relixión Católica á cultura occidental, incluída a literatura?
Protesto, xa que logo, en contra de que se ofreza iso como cultura e que ademais sexa apoiado polos cargos públicos, os mesmos que teñen que velar por conservar o patrimonio cultural e artístico dun pobo e pola mellor formación integral dos seus nenos e novos.
Para Ada Colau isto é unha “mostra de creatividade”. Non o entendo, como tampouco entendo que haxa que estar ofendendo gratuita e continuamente aos católicos. Todo isto prodúceme moita pena. “É imposible que unha persoa feliz goce ofendendo aos demais”, como dixo o bispo Munilla comentando a noticia de que aumentaran nun 13% os delitos de odio. O 80% non se denuncian.
Miguel Ángel Álvarez