Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

JUAN DE DIOS LARRÚ: “Identificar amor con emoción impide a maduración da persoa”

O sacerdote e teólogo Juan de Dios Larrú será o relator da 5ª xornada do Curso de formación en matrimonio e familia que se celebra en Silleda. A súa intervención leva por título “A familia e a educación en virtudes”. Juan de Dios Larrú é Doutor en Teoloxía e Decano do Instituto Juan Pablo II en España.

-Na sociedade actual fálase moito de valores. Son o mesmo cás virtudes?

– Virtudes e valores non son sinónimos. As virtudes son hábitos operativos bos e configuran a fisonomía moral da persoa que actúa. O valor é un concepto vinculado á motivación. É un contido esencial do acto humano dentro da súa dimensión de especificación. Por iso, máis que unha definición do mesmo, existe unha caracterización dos seus elementos definitorios mediante unha vía máis descriptiva da experiencia.

– Que son as virtudes e que importancia teñen na educación dos fillos?

– As virtudes son os modos de recibir os dons de Deus. Indican, pois, a inmensa capacidade receptiva humana, que fai crecer e madurar ás persoas. Teñen unha estrutura comunional, pois a plenitude á que apuntan é a comuñón das persoas.

– A cultura na que vivimos condiciona o modo en que pensamos, vivimos e nos relacionamos cos outros. Por que é negativo identificar amor e emoción?

– Porque é unha redución do amor, que impide o crecemento e a maduración da persoa no espazo e no tempo. O amor atópase na orixe dos afectos, e tamén é unha virtude e unha acción de toda a persoa. Ninguén nega a importancia do sentir, pero a persoa é máis grande cás súas emocións.

– Realmente ten a familia capacidade para influír na educación dos fillos ou son outros os que educan (medios de comunicación, amigos…)?

– A educación no uso dos medios de comunicación é singularmente relevante e delicada, pois estes medios cambiaron o noso modo de relacionarnos. A familia, indubidablemente protagoniza a tarefa educativa, e é preciso que aprenda a introducir prácticas concretas que axuden a usar estes medios segundo a idade e madurez dos fillos, dun modo virtuoso.

Ler máis

Non estamos sós

 

Copia de Día Igrexa Diocesana 2014 Axuda á túa parroquia 6

Dise que a soidade é boa cando hai a quen contarllo. Celebrar o Día da Igrexa Diocesana é saber que o Camiño da Fe non o facemos sós.

Quizais os que vivimos na cidade ou pobos grandes témolo máis doado, porque ao participar habitualmente en asembleas dominicais máis numerosas non sentimos a soidade que poidan experimentar os membros dunha pequena parroquia de aldea.
Vivir nun estado de soidade case permanente é malo. Somos seres sociais e, desde sempre a fe celebrouse e viviu en comunidade. O mesmo Xesucristo di que “onde dous ou tres están reunidos no meu nome, alí estou eu no medio deles” (Mt 18, 20); non envía aos apóstolos sós, senón de dous en dous; e unha vez resucitado, faise presente cando o grupo dos apóstolos está reunido.
Ser cristiáns por libre é prácticamente imposible, e, en calquera caso, ese non era o plan de Xesús.
O Día da Igrexa Diocesana é un día para a oración polos nosos irmáns na fe aos que non vemos habitualmente, ou quizais nunca. A familia dos bautizados en Cristo non se limita ao grupo, máis ou menos numeroso, que nos xuntamos os domingos nunha parroquia determinada. Por iso debemos rezar os uns polos outros. É de bos irmáns facelo.
Como en toda familia, sobre todo se é numerosa, non todos os seus membros están nas mesmas condicións. Do mesmo xeito, na Diocese de Lugo non todas as parroquias gozan dos mesmos beneficios.
Por iso hoxe debemos compartir coas outras parroquias a nosa achega económica. Coa colecta deste día poderemos contribuír a que outros irmáns teñan unha “casa” máis digna para as reunións dominicais.
Sentido de familia, oración, colaboración económica son os grandes alicerces deste día. A nosa riqueza é ser, e somos afortunados cando podemos ser e camiñar á beira doutros. Saber que vaias onde vaias podes atopar unha comunidade que che acolla para celebrar a Eucaristía dominical non ten prezo.

Miguel Ángel Álvarez

Politicamente incorrecto

Políticamente incorrecto. Este é o argumento que se utiliza para non dicir aquilo que é verdade pero que non está de moda. Ante o perigo de que se nos cualifique de carcas, autoritarios, intolerantes, pechados, fascistas, tridentinos, cavernícolas ou cousas peores, preferimos dicir só o políticamente correcto ou calar.

A Declaración Universal dos Dereitos Humanos é clara a este respecto. Vexamos o artigo 19:

Todo individuo ten dereito á liberdade de opinión e de expresión; este dereito inclúe o de non ser molestado por mor das súas opinións, o de investigar e recibir informacións e opinións, e o de difundilas, sen limitación de fronteiras, por calquera medio de expresión.

Tamén convén ver o anterior, o 18:

Toda persoa ten dereito á liberdade de pensamento, de conciencia e de relixión; este dereito inclúe a liberdade de cambiar de relixión ou de crenza, así como a liberdade de manifestar a súa relixión ou a súa crenza, individual e colectivamente, tanto en público como en privado, polo ensino, a práctica, o culto e a observancia.

Estamos ante Dereitos Universais, aceptados por todos, pero hai cousas que non se poden dicir en público, aínda que sexamos moitos os que as pensemos. 

Segue habendo temas tabú. Antes érao só o sexo e pouco máis. Agora hai moitos. Todo aquilo que cualificamos como políticamente incorrecto estase convertendo en tema tabú e tememos as súas consecuencias.

E o peor de todo é que un mesmo feito sexa encomiado ou condenado segundo quen o faga. A mesma distinción tamén se produce cando buscamos ao culpable dun suceso desgraciado. Todo é relativo, e todo depende, unha vez máis, do políticamente correcto.

Hai unha serie de temas sobre os que non se pode opinar sen que che condene a nova inquisición. Voume mollar un pouco. A ver se saio vivo…

Non se pode dicir que consideras ineficaz o 75% do traballo das ONG -incluída Cáritas-, en favor dos pobres e marxinados porque no Primeiro Mundo hai xente que optou por vivir así.

Non podes opinar sobre a homosexualidade, aínda que a maioría da poboación – incluídos tamén moitos homosexuais- teña unha opinión meridianamente clara dalgunhas desordes que se producen neste tema.

Non se pode defender que a educación dos nenos en casa e no colexio haxa que facela cunha lóxica rixidez, porque entón pódenche denunciar por malos tratos físicos ou psicolóxicos.

Non podes dicir que a relación de parella baséase moitas veces na renuncia e a entrega, porque entón dirán que es un machista e que onde quedan as liberdades conseguidas logo de tantos anos de loita.

Non podes dicir o que pensas do Samaín, o Halloween e o Arde Lucus porque dirán que es un paranoico, xa que non son máis que simples festas.

Podería seguir enumerando casos de todo tipo, pero por hoxe non quero ser máis políticamente incorrecto.

Ampárame a Declaración Universal dos Dereitos Humanos, aínda que visto o visto se cadra tampouco é políticamente correcta. Quizais sexa mellor seguir a Declaración dos Dereitos Humanos no Islam (Conferencia Islámica do Cairo, 1990). Pensareino.

Miguel Ángel Álvarez

Elexía en prosa a D. José Castiñeira

A obra xigantesca de José Castiñeira está aí. E testemuñas ten dela por España enteira. Encher o seu baleiro sen dúbida será cousa de anos…

Tanto “saber facer ben” e tanta “dedicación chea de amor desinteresado”, completaron un molde único que Deus nos regalou.

Pero Don José Castiñeira non é só “o Músico”. Querer concentralo só nesa faceta é mutilalo aleivosamente.

Tan afinadas como as harmoniosas cordas da súa alma musical estaban as fibras máis íntimas do seu ser de home. O seu corazón era grande como o Océano Pacífico…!

Por iso en cantos atopáronse con el, cóengo, rector, profesor, músico, amigo…, o seu gran afecto floreceu en todos eles.

E como o manifestaban, ao pasar por Lugo, cantos de aquí non eran! Preguntar por el e localizalo, para, agradecidos, saudalo, era unha obsesión prioritaria. Outros nomes…, ou xa os esqueceran, ou lles interesaban menos. E agora que xa morreu, por calquera recuncho que un vaia, váiselle atopando no corazón de todos eles…

O noso Castiñeira nunca soubo comprender as “aínda xustas rixideces…”, pero tan similares a púas montaraces…

Se pecou, pecou por excesos do seu corazón bondadoso! Que tenro pecado…!

Pero estes homes grandes e dunha dedicación tan intensa e ilusionada, non en todos suscitan sempre o afecto e o entusiasmo. Que pena…! Non adoitan atopar neles un grato modelo quen pecan de certa mesquindade, ou dun hedonismo egoísta. Co seu gran espírito de servizo desinteresado puideron chocar, talvez, outros espíritos máis rañas na entrega, ou quizais de escondidas envexas. Por iso Don José sufriu tamén, no seu delicado e fino espírito, incomprensións e maliciosas detraccións.

Quizais tamén nalgúns momentos o seu enorme e decidido celo polas súas necesidades musicais, non lle deixaron xustiprezar, con desinteresado rigor, outras facetas culturais igualmente importantes. E iso puido producir outros máis xustificados malestares. Pero isto é sempre un risco inherente aos homes grandes, que tamén son humanos…

E por iso, por ser tan humano, foi tan entrañablemente querido. E por iso agora a súa ausencia é tan dolorosamente chorada e o seu recordo tan gozosamente evocado.

Jaime Delgado, do seu libro Poemas y narraciones cortas

Día de Defuntos. E os vivos?

Estamos afeitos a que haxa un día para todo. E por iso é lóxico que tamén haxa un día de defuntos. Eles son o noso tesouro, sobre todo cando en vida quixémolos moito, e por iso todo o que podamos facer por eles é pouco, incluso unha vez que xa non están entre nós. Recordámolos, tratamos de seguir os consellos que nos deron en vida e de poñer en práctica todo o que aprendemos deles.
Emocionámonos pensando neles, sobre todo nalgunhas datas claves do ano. E por isto mesmo, tamén pedimos para eles unha vida mellor: a eterna; e pedímoslla ao que só ten “palabras de vida eterna”, Xesucristo, o Fillo de Deus, o único que aínda o pode todo unha vez que morremos!
Dentro duns días celebraremos a festa de todos os Santos e o día dos fieis defuntos. Son dúas celebracións distintas, pero a inmediatez temporal e o contido das mesmas fan que as vivamos como unha única conmemoración. Con todo, isto non é o que máis me enfada.
O primeiro que non entendo explicábao moi ben un cura no blog da súa parroquia fai uns anos: “Este é, diría eu, o primeiro “día do Club” que celebramos na nosa Igrexa Universal. Non, non se preocupen, non me confundín co símil futbolístico, isto é igual que un Barça-Madrid, énchensen as igrexas e os cemiterios, as floristerías agradécennos como lles pagamos as flores que nos triplican o prezo, un bo momento (ás veces o único no ano) para limpar a sepultura dos nosos familiares e se cadra criticar, iso si, sen mala intención, a aqueles que non vemos nas súas, é que “desde logo, mira quedou viúva fai dous meses e xa non lembra ao pobre marido, e dixéronme no barrio que  xa ten outro. Que pouca vergonza”, “e o cura este, encima de mozo..”
Non é necesario dicir nada máis, só desexar que Deus se acorde dos nosos defuntos todos os días e polos séculos dos séculos, porque o que é nós, lembrándoos só un día ao ano, non creo que consigamos nada… !
E o segundo, isto si que xa é moito máis escandaloso, e o que de verdade me irrita. Non entendo que haxa xente que se crea todo isto do Samain, o Hallowen e as almas en pena dentro dunha cabaza e pola muralla de Lugo ou polos camiños e “silveiras” das nosas aldeas.
Pero imos ver… Isto ten algún sentido ou lóxica, ou é razoable?, quen vai querer logo de morto andar como unha pantasma por aí adiante ou reencarnarse en calquera  bicho? Se esta é a sorte dos defuntos, sería moito mellor que logo da morte non houbese nada. Se o noso destino é a vida dun bicho ou dunha pantasma deambulando pola muralla, non creo que teñan moito sentido todos os esforzos que temos que facer na vida para vivir e saír adiante: problemas, traballos, enfermidades, dificultades, sufrimentos… etc. Ademais, outra cousa, e antes de que existise a muralla por onde ían en procesión as almas en pena?. Sería interesante sabelo…
O razoable desde o meu punto de vista, é pensar en que hai un ser omnipotente,
absoluto, infinito, que xa creou todo o que existe. Un ser que, unha vez que terminan os nosos días, logo dunha vida de máis ou menos esforzos, fará posible que podamos seguir existindo dunha forma totalmente plena, e non cunha limitación, aínda maior da que temos agora, como é a dun insecto que anda polo chan, ou dun simple espírito sen corpo que peregrina polas silveiras (ou pola muralla).
Os defuntos, ou están xunto a Deus, ou non están en ningún lado. Iso de que “onde queira que esteas” que lles dicimos moitas veces aos nosos seres queridos, ou o de que “viven no meu recordo”, non me produce ningún consolo. Para os meus defuntos, igual que para min cando morra, quero o mellor sitio, e este é sen dúbida xunto a Deus, o que é perfecto (porque se non non sería Deus). Se os meus defuntos só viven no meu recordo, cando eu e todos os que se lembran deles morran, eles tamén morrerán, e, esta vez sería para sempre… !
Por iso ten todo o sentido acudir a Deus e pedirlle polos nosos defuntos. Pero non é menos certo que somos nós, os que aínda vivimos, os que estamos moito máis necesitados da axuda de Deus. Acudimos en masa o día de defuntos a pedir por eles, a veneralos, e iso está moi ben. Pero, por nós que facemos o resto do ano?

Miguel Ángel Álvarez

A %d blogueros les gusta esto: