Grazas por tanto

Celebramos un ano máis o Día da Igrexa diocesana, da nosa Igrexa real, próxima, na que vivimos a relación con Deus, recibimos a súa graza e a súa luz, na que camiñamos unidos, sosténdonos mutuamente na fe e a esperanza, axudándonos na intelixencia da vida e a manter a caridade do corazón en todas as circunstancias.

De feito, somos convidados a vivir este día no agradecemento: grazas por tanto, di o lema, por tantas cousas, boas e fondas, máis das que poderiamos contar ou describir.

Por iso, damos grazas a Deus, de quen nos vén este lugar de vida e verdade, próximo e cotián, tan humano e á vez tan divino. As cousas humanas son concretas e Deus achegouse a nós concretamente, nacendo en Belén para quedar connosco todos os días, na nosa terra, nas nosas parroquias e templos.

Celebramos pois este día dando grazas a Deus pola nosa Igrexa diocesana, na que as nosas familias, os nosos catequistas e amigos, os nosos sacerdotes, enriqueceron o noso corazón con tesouros de fe, de certeza do amor de Deus e de comprensión do máis importante na vida; onde nos enriquecemos con grazas singulares, polas que aprendemos o sacrificio, a entrega, o amor verdadeiro, a gratuidade ante o irmán necesitado.

Damos grazas ao Señor Xesús polos nosos templos, polos sacramentos e as celebracións vividas, pola súa presenza constante no don do seu corpo e do seu sangue, por ser pedra angular sobre a que construír a vida, fonte dunha esperanza que non desaparece e sostennos en todas as dificultades.

Damos grazas por todas as axudas recibidas e por todas as que puidemos ofrecer nós; se as primeiras son un consolo que reconforta o corazón, as segundas son unha alegría, que é máis grande ao dar que ao recibir, dixo o noso Señor. Damos grazas pola presenza dos irmáns, por poder vivir unidos, acompañándonos nos ritmos da vida.

O tesouro máis grande está preto de nós, na realidade da Igrexa presente entre as nosas casas, nas nosas rúas e pobos; feita de carne e do alento do Señor, que non nos abandona.

Deamos grazas por tanto, pola nosa Igrexa diocesana. E coidémola: no falar, na axuda e a corrección fraterna, na dispoñibilidade das nosas persoas nas necesidades; pero tamén coa nosa presenza e responsabilidade na vida cotiá, participando de corazón nas nosas parroquias, manifestando con confianza a nosa fe aos próximos e aos afastados. Os xestos do compartir fanse concretos así, na proximidade da nosa Igrexa diocesana.

Pidamos os uns polos outros, polos enfermos, por quen nos necesitan. Pidamos polas nosas parroquias e pola nosa Igrexa, chamada a ser un ben tan grande na vida de todos. Encomendémonos especialmente á protección da santísima Virxe María, nai de Deus e nai nosa. Que pola súa intercesión Deus bendíganos a todos cunha misericordia abundante, nas nosas casas e parroquias; e especialmente como Igrexa diocesana, familia súa nesta terra, un ano máis.

Mons. Alfonso Carrasco Rouco

[Carta pastoral en castellano]

Día da Igrexa Diocesana 2021

O Día da Igrexa Diocesana celébrase o domingo 7 de novembro co lema «Somos o que ti nos axudas a ser. Somos unha gran familia contigo». Con motivo desta xornada lémbrasenos que xuntos, como familia, na Diocese lógranse unhas parroquias activas que responden á chamada de Deus. Os fieis poñen todo o que son ao servizo dos outros e colaboran xuntos levando a cabo o labor da Igrexa. Xuntos lógranse unhas parroquias vivas, comprometidas, apaixonadas por Xesucristo e entregadas aos demais.
Celébrase dun xeito especial o sentimento de formar parte non só dunha familia no noso fogar senón que tamén formamos outra familia dentro da gran familia dos fillos de Deus. E lémbrase o importante que é pór o que somos ao servizo dos demais.

[Carta do Bispo]   [Carta del Obispo]

Día da Igrexa Diocesana: Carta do Sr. Bispo

Queridos diocesanos: a experiencia que fixemos nos tempos máis duros desta pandemia da COVID-19 nos permitiunos descubrir con claridade que non estabamos sós, mesmo no noso illamento forzoso, que nos axudabamos uns a outros a ser e a vivir nas dificultades da nova situación.

Alegrarse desta axuda sinxela, feita de presenza, de coñecemento mutuo e apoio cotián, dunha palabra e unha oración, de xestos de axuda e de compañía, foi ocasión de descubrir o máis fondo: que o noso ser, a nosa existencia, ten fundamento sólido, sostense sobre o chan firme dunha unidade profunda, edificada polo Señor. “Somos o que ti nos axudas a ser”; dicímolo ante todo ao Señor Xesús e, grazas a El, á comuñón dos irmáns, na que vivimos como cristiáns.

Puidemos ver neste tempo de pandemia que non está no noso poder darnos o ser e a vida, que unha forza cega da natureza deixábanos sen defensa nun momento. E puidemos aprender mellor, con todo, que existimos grazas a Deus, que El nos axuda a ser, fainos posible realizar o ben na vida, axudarnos como irmáns dunha gran familia, que esteamos ante a morte con esperanza de vitoria.

Ser persoa é ser así, relación viva con Deus e cos irmáns. Somos unha gran familia, con raíces no máis fondo, habitada pola unidade e o amor máis radical, e que chega da terra ao ceo. Non somos menos: esa é a nosa familia, sempre confiada na vontade do Pai, con Xesús como Señor da casa. Aquí somos axudados a ser e axudámonos uns a outros a ser. Fixémolo no confinamento, e temos que facelo todos os días, polo ben da nosa vida, polo dos nosos seres queridos, pola nosa dignidade e destino persoal e como sociedade.

Desde o inicio os cristiáns vivimos así: tiñan un só corazón e unha soa alma, di san Lucas, perseveraban unánimes na oración e na doutrina dos apóstolos, puñan os seus bens en común, axudábanse nas necesidades.

Alegrémonos da nosa fe, de Deus o noso Pai e da vitoria do Resucitado. Miremos con ollos de fe e agradecemento á particular Igrexa diocesana en que estamos, na que somos axudados e axudámonos a ser e a vivir.

A achega de cada un é un tesouro precioso, que enriquece a todos, que nunca se pode dar por descontado, que constrúe o ser xuntos unha gran familia: cunha palabra ou un xesto, coa xenerosidade de quen pon a disposición o seu tempo ou as propias calidades, con apoio e compañía na discreción do cotián.

Así, na proximidade, na fe e a caridade, no compartir e o axudarse nas dificultades da alma e do corpo, somos Igrexa. Na nosa casa, na nosa terra, en Lugo, somos Igrexa diocesana. Deus gárdenos nela, permítanos ser perseverantes, ensínenos a amala, a axudala e a axudarnos a ser e a vivir. E que no seo desta gran familia da Igrexa lucense, Xesús sacramentado déanos a graza da verdadeira comuñón, de permanecer sempre xuntos, cada día e todos os días: SomosIgrexa24Sete.

Mons. Alfonso Carrasco

Bispo de Lugo

[Ver carta en castellano]

As contas da Igrexa e outras cousas

Onte celebrouse o Día da Igrexa Diocesana. É esta unha xornada na que se nos lembra a nosa pertenza a unha Diocese.

Todos, especialmente no mundo rural e sexamos máis ou menos practicantes, temos claro o sentido de pertenza á nosa parroquia, á que sentimos como algo propio. Non pasa así co sentimento de pertenza a unha Diocese, xa que é algo que nos adoita quedar máis lonxe e polo que tamén perdemos o sentido de fraternidade cos fieis das parroquias máis afastadas á nosa.

É xa tradicional que por este día se fagan públicas as contas das dioceses (pódenas ver na revista que se distribuíu en todas as igrexas). Adoita ser algo polo que todo o mundo ten moita curiosidade, mesmo para os que din non ser membros da Igrexa, coma se fose algo misterioso do que non se pode saber nada.

Con todo, no día a día non é algo que demanden aqueles que senten á parroquia ou á Diocese como algo propio. Os que acoden habitualmente á igrexa, para vivir e celebrar a fe en Xesucristo resucitado, coñecen con detalle as necesidades materiais das parroquias e de onde veñen os seus ingresos, e colabora cada un en función das súas posibilidades. En calquera caso, para quen non o saiba, os ingresos das dioceses e das parroquias veñen na súa maioría da achega dos fieis: ben por donativos directos, ben pola asignación voluntaria a través da declaración do IRPF.

Quen analice un pouco as contas da nosa Diocese pode pensar que os números son demasiado grandes. Pero tamén para isto necesitamos asomarnos e achegarnos á realidade diocesana, para ver todo o que hai, a pesar de estar nunha época de decadencia. Se cadra non é tanto se nos decatamos de que hai que atender 1139 parroquias (ademais doutros lugares de culto) coa correspondente conservación dos seus templos e instalacións; tamén hai que pensar no sustento dos 200 sacerdotes, así como da nómina das persoas que traballan na Diocese, dedicadas a tarefas administrativas e pastorais.

Pero a parte económica, a pesar de ser a máis rechamante como dicía máis arriba, non é a máis importante. É verdade que os recursos económicos facilitan as tarefas, pero non son o esencial.

Todos sabemos perfectamente que hai cousas que non se compran con diñeiro. Na miña vida de sacerdote recoñezo que moitas veces dubido acerca de se todo o que fago servirá de algo, porque vexo como moitas veces todo queda reducido a un «evento social» ao que me chamaron por unha tradición.

Pero outras veces, hai pequenos milagres que compensan con fartura o negativo, como cando chega alguén ao despacho e diche «veño falar un intre» e alí solta todo o que hai que soltar. Ou cando che envían unha mensaxe para comunicarche unha boa noticia e dicirche que «cantas cousas me saen ben co meu cambio de vida ao Señor». Ou o peregrino que pide confesarse porque «trae a mochila cargada con pedras moi pesadas», e que che di que agora xa se vai moito máis lixeiro. Ou o fregués que che agradece as palabras da homilía no funeral do seu pai porque lle deron moita paz.

Isto e moito máis é a vida da Parroquia e da Diocese, non en balde, aquí todos poden atoparse co mellor: Xesucristo.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Original en castellano]

[Conversa co Sr. Bispo sobre a Igrexa Diocesana]

Día da Igrexa Diocesana

Este ano o Día da Igrexa Diocesana celébrase o 10 de novembro co lema Sen ti non hai presente. CONTIGO hai futuro.

Na súa Carta á Diocese, Mons. Alfonso Carrasco di que “sen esta «familia diocesana», sen ser comunidade real e palpable, a fe non sobrevive realmente. Isto significa tamén que, sen a persoa de cada un, sen a súa presenza e participación, sen compartir xuntos a fe e as necesidades de cada día, esta «familia» non se fai real entre nós.

E o Bispo da Diocese propón “coidar este ser «familia» da nosa Igrexa diocesana en Lugo, achegando ante todo esa gran riqueza –aínda que estea escondida– que é a nosa persoa, o noso corazón e as nosas mans. E esteamos sempre seguros de que o Pai, que é bo, saberá colmar de bens aos seus fillos que lle piden pan, e sen tardar”.

[Ver texto completo e datos estatísticos da Diocese]

A %d blogueros les gusta esto: