Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Que podemos atopar na parroquia?

Dirán algúns que a pregunta non está ben formulada. É certo. O correcto sería preguntar a quen podemos atopar na parroquia? Se a pregunta fose así, a resposta tamén sería moi doada, polo menos na teoría: na parroquia poderemos atoparnos con Xesucristo.

Pero non é menos certo que a parroquia tamén pode dispoñer de medios que nos sirvan para atoparnos con Xesucristo, tal como foi a súa vontade, cando enviou aos seus apóstolos de dous en dous a anunciar o Evanxeo.

Na parroquia pódese participar da Eucaristía dominical coa que se celebra a resurrección de Xesucristo, que é o fundamento da nosa fe.

Na parroquia uno pódese formar formarnos na fe para coñecer mellor a Xesucristo e escoitar a súa Palabra.

Na parroquia poden recibirse os sacramentos de Xesucristo, signos sensibles e visibles que nos alcanzan a graza.

Na parroquia pódese atopar un espazo de silencio para a oración e a adoración  eucarística, especialmente os xoves despois da Misa.

Na parroquia pódese despedir cristianamente aos seres queridos, encomendándoos á  misericordia de Deus e rezar polo seu eterno descanso.

Na parroquia pódese atopar a unha comunidade de irmáns cos que compartir e celebrar a fe en Xesucristo resucitado.

Todo no que a parroquia se fai e vive é unha axuda valiosa para o noso encontro persoal con Cristo, de tal forma que El transforme a nosa vida ata darlle un sentido pleno e unha felicidade auténtica.

Pero, se se vai á parroquia con outra intención que non sexa a de atoparse con Xesucristo, a decepción e o aburrimento poden ser grandes. A parroquia tampouco é un lugar para facer feira ou para que me organicen un acto máis ou menos vistoso con ocasión da miña voda; ou para botarlle un pouco de auga pola cabeza a un pobre neno inocente e rir todos; ou a ocasión para ver cantos amigos me corresponden no funeral do noso familiar para quedar ben.

A parroquia é para outra cousa: é para que a nosa vida se atope coa de Cristo.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artigo orixinal]

A verdade faravos libres

As noticias vólvense cada máis frenéticas e, aínda que dicimos moitas veces que nada nos sorprende e que estamos curados de espantos, non é así. Sempre se pode ir a máis e as previsións permanentemente vense superadas por cousas que nos asombran.

O que non comprendo é o pouco ou nada que se respectan as ideas dos demais nesta sociedade que se autodefine como “plural”. O que estamos a ver estes días despois dos resultados de Vox nas eleccións ao parlamento andaluz parece que contradi esa pluralidade da que tanto se fala agora. E hai máis casos rechamantes, sobre todo de contramanifestacións, tamén con ataques de violencia física incluídos e, xa non digamos, verbal.

Na miña liberdade, mentres non se me impida por imperativo legal, permítome desconfiar daqueles que só teñen como principal argumento para defender as súas ideas, os ataques físicos e verbais aos que non pensen como eles. Cando non podemos convencer aos demais co testemuño de nosa propia vida, dificilmente ímolo facer doutra forma.

Cando penso nestas cousas lembro as palabras de Xesucristo cando nos advirte de que “a verdade faravos libres” (Xn 8, 32) e que serviron para titular infinidade de artigos, tamén este.

Sabémolo ben. Cando mentimos volvémonos escravos da nosa propia mentira, que nos levará a mentir máis e máis para non ser descubertos.

Non é libre o que quere impor á forza as súas ideas, o seu proxecto de vida ou de sociedade. Non é libre o que nos quere facer comungar a todos co seu “pensamento único”.

A verdade deféndese soa. A verdade non necesita argumentos nin escusas baratas. A verdade leva á vista o seu selo de garantía.

Entendo que ninguén pon en dúbida o valor do verdadeiro. Gústanos tratar con persoas sinceras e que son de fiar. Con todo, a realidade é outra e os atentados á verdade son cada máis frecuentes, polo que a desconfianza empeza a apoderarse de nós.

Pode ser que, a estas alturas da historia da humanidade, necesitemos buscar a axuda do autor da verdade, de Xesucristo, o mesmo que nos dixo que “a verdade faravos libres”.

Cando se perde a referencia á “Verdade Absoluta” volvémonos fanáticos das nosas pequenas verdades. Iso no mellor dos casos. Porque, o máis habitual é que tentemos converter aos demais en presos das nosas mentiras.

A presenza de Xesucristo: “Eu son o camiño e a verdade e a vida” (Xn 14, 6) é máis necesaria que nunca. O pecado de Adán e Eva foi querer ser máis que Deus e ocupar o seu lugar. O pecado do mundo actual é exactamente o mesmo: elevar a unha categoría tal o noso propio criterio que non se permita que haxa nada nin ninguén máis por encima. Pero a historia xa demostrou demasiadas veces que as persoas podemos ser bos humanos, pero moi malos deuses.

 

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Artigo en castelán]

Imaxe: cathopic

Orietur Stella

R. Fidalgo

Ouro, incenso e mirra. Abonda con saber  escudriñar debaixo das súas roupaxes míticas para decatarse de que tras o relato do Nacemento de Xesús agóchase unha verdade  teolóxica dunha radicalidad palpitante. A Epifanía é o momento da revelación, a  revelación de Deus que vén entre os homes para trastornalos, nunha inversión paradoxal do que debería de ser un nacemento real: fronte aos boatos da corte, a sinxeleza do  presebe; fronte á solemnidade das relixións civís pagás, coa súa apoteose e o seu culto imperial, a nudez da relación íntima con Deus; fronte ao particularismo hebraico, o universalismo da Igrexa das nacións representada polos Reis Magos.

Máis aínda: o simbolismo latente na historia do nacemento de Xesús vén reforzar ese paradoxo, expoñendo toda unha teoría sobre a relación entre o cristianismo e o poder.

Vexamos.

Os reis son cinco. Un é Herodes, imbuído de todos os atributos do forte, do poderoso;  Herodes o hábil, o astuto, o maquiavélico, o calculador, o político pertrechado tras as murallas de Xerusalén. O outro é o que é chamado o Rei dos xudeus, o Mesías, que acaba de ver a luz. Un neno inerme, fráxil na súa humanidade, rexeitado na pousada antes mesmo de nacer. O desafío consiste en elixir entre un dos dous, algo verdadeiramente actual. O rei poderoso ou o rei débil.

A posición de Melchor, Gaspar e Baltasar marca neste sentido o camiño que os crentes debemos seguir: o de quen o deixa todo para seguir a chamada dunha estrela. Os Reis Magos abandonan os seus palacios, os seus tronos e os seus reinos, trocando a magnificencia oriental polos azares da viaxe ata chegar a Belén e prosternarse ante o verdadeiro rei do mundo nun acto de humildade. Esta idea vén reforzada polo feito de que os primeiros en ser chamados á Adoración non só foron os reis, senón tamén os pastores, isto é, os dous extremos da escala social. Curiosamente, levando ao extremo o paradoxo, un parentesco misterioso úneos: os Reis Magos eran sabios, os pastores que velaban preto de Belén probablemente fosen iletrados e pobres de espírito. Os Reis viron á estrela porque eran astrónomos. Os pastores viron ao anxo porque eran humildes. O nacemento de Xesús é, politicamente falando, unha inversión total dos valores: o alto convértese no baixo e o baixo no alto, igualando á humanidade ante Deus sen negar por iso as súas diferenzas. O mito informa ao  logos, o logos ao mito, enlazando así o un e o múltiple.

A Epifanía implica o recoñecemento dun paradoxo, postulando unha saída racional á  irracionalidade do poder con toda a súa carga de arbitrariedade.

A primeira palabra de Deus feita carne, é dada no pranto dun neno recén nado. O reino de Deus empeza nun presebe.

Seica pode haber algo máis marabilloso que iso?

O catolicismo é a relixión das contradicións aparentes.

R.Fidalgo, publicista Diocese de Lugo.

Un exemplo de vida: San Óscar Romero

Cando era mozo, unha persoa que levaba moitos anos traballando en medios de comunicación díxonos que a persoa mellor informada do mundo era o Papa. Sorprendeume a información, pero non lle levei a contraria senón que lle pedín máis explicacións. Froito delas e doutros datos é este artigo.

A Santa Sé, aínda que como estado é minúsculo, é o 1º país do mundo en relacións diplomáticas, pois mantenas con 183 estados; Estados Unidos con 167 e Francia con 160 (España só con 115). O nuncio soe ser o Decano do Corpo Diplomático. Os diplomáticos realizan unha dobre función: informar ó seu “Estado” e representalo ante o país no que están acreditados.

Os bispos do mundo teñen que facer cada 5 anos a visita “ad límina” ao Papa na que informan da súa Diocese, dos feitos relevantes para a súa acción pastoral e analizan perspectivas de futuro. Esta visita, na medida do posible, tamén a fan o bispos nomeados clandestinamente.

Ademais, as diversas ordes relixiosas, movementos apostólicos… teñen membros en moitos países (hai misioneiros españois nuns 130) e os responsables ou coordinadores están con frecuencia en Roma e comunican o que consideran relevante.

Por outra parte, algunhas das autoridades que visitan ao Papa consúltanlle os seus problemas de conciencia e mesmo se confesan. Saben que o Papa débese ao secreto de confesión e a preservar a súa conciencia. Isto paréceme pouco posible nas nosas autoridades, pero igual me equivoco.

No comezo de 1980 chegou ao Papa a información de que se decidira matar a Óscar Romero e o plan estaba en marcha. Naturalmente o Papa sábese na obriga de defender a vida das persoas e chámao a Roma. Recíbeo o 30 de xaneiro de 1980 (estivera co Papa o 7 de maio de 1979). O Papa, para protexelo, ofrécelle desempeñar unha responsabilidade en Roma. Romero, un santo pastor, rexeita esa protección para seguir co seu ministerio no Salvador. Xoán Paulo II alentouno a continuar a “defensa da xustiza social” e seguir na “opción preferencial polos pobres”, segundo anota Romero no seu diario.

O regreso faino por Bélxica onde recibe o 2 de febreiro o título de doutor ‘honoris causa’ en Lovaina. Creo recordar que alí respondeu a periodistas que “prefire morrer co seu pobo a vivir en Europa”.

A información, ao parecer, chegara ao Papa por medio dun monxe bieito, capelán das forzas armadas dun exército moi, moi poderoso. É entendible que quen coñecese esa decisión non quixera cargar coa conciencia de permitir a execución; que llo comunicara mesmo a quen non é da súa mentalidade ou relixión, pero preservando a vida dos seus informantes e a eficiencia dos seus pasos.

Daquela, algunhas persoas e medios de información dicían que a Santa Sé condenaba a acción pastoral de Óscar Romero, que o quería silenciar… Esas afirmacións só podían ser froito de ter malas informacións ou de prexuízos anti-Igrexa, ou das dúas cousas. Como di o manual de ensinanza básica da CIA para os seus analistas: “O peor inimigo do analista de intelixencia é a súa propia ideoloxía”.

A realidade dos feitos é que a Santa Sé non só non condenaba nin represaliaba a Monseñor Romero, senón que nolo propón como exemplo a seguir na vida da Igrexa ao declarar a súa santidade. Foi beatificado o 23 de maio de 2015 e canonizado o 14 de outubro de 2018.

  1. Xoán Paulo II na visita ao Salvador (marzo 1983) cambiou o programa pactado co goberno. Na metade do traxecto do aeroporto ao centro da cidade, sen avisar a ninguén, mandou dirixir o vehículo papal por unha estrada deserta á catedral, que tiña a porta pechada por non ser esperada a súa visita. Alí rezou na capela da Virxe e axeonllouse en silencio na tumba de S. Óscar Romero; logo rezou o Noso Pai, a Avemaría e un “De Profundis”. Despois no altar maior dixo que quería recordar ao “celoso pastor Óscar Romero”, quen, “empurrado polo amor a Deus e pola súa entrega aos irmáns, ofreceu o don da súa vida, mesmo violentamente, mentres celebraba o rito do perdón“. Tamén pediu expresamente que aparecese o nome de Romero na celebración en memoria aos mártires cristiáns no Xubileu do ano 2000 no Coliseo de Roma.

Non ignoro que Romero tivese e teña detractores por diversas causas. Pero quero sinalar dous feitos:

  1. Foi asasinado o 24 de marzo de 1980 durante a Misa que celebraba na capela do Hospital da Divina Providencia para cancerosos (colonia Miramonte de San Salvador) pouco antes da Comuñón.
  2.  Destaco as palabras da homilía na anterior Misa da Catedral (domingo 23): “Ningún soldado está obrigado a obedecer unha orde contra a Lei de Deus (non matar). Unha lei inmoral ninguén ten que cumprila. Xa é tempo de que recuperen a súa conciencia e que obedezan antes a súa conciencia que á orde do pecado… No nome de Deus pois, e no nome deste sufrido pobo, cuxos lamentos soben ata o ceo cada día máis tumultuosos, suplícolles, rógolles, ordénolles no nome de Deus: cesen a represión.”

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

A %d blogueros les gusta esto: