Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

San Xosé Mª Díaz Sanjurjo, un santo con denominación de orixe

Sospeito que máis dun criticará esta especificación que fago da figura de san Xosé Mª Díaz Sanjurjo, en termos só correctamente aplicables a produtos da terra e do traballo dos homes.

A estimación dun produto vén avalada polo lugar da súa procedencia e pola calidade da man de obra que intervén na súa elaboración, de aí a denominación de orixe con que se etiquetan certos artigos de consumo.

A santidade non é produto do campo nin tampouco da industria humana, senón froito da graza de Deus. Con todo, moito ten que ver na santificación do home a achega dos humanos e a contorna ambiental en que estes se moven. Isto lévame a pensar que non debe ser un despropósito de vulto dicir de san Xosé de Suegos que é un santo con denominación de orixe.

Á súa santificación contribuíron grandemente a responsabilidade dos seus pais, os cales inculcaron aos seus fillos as virtudes que eles vivían, o  ambiente cristián do seu tempo e a coidada      formación espiritual que recibiu no noso Seminario de Lugo.

Por todo isto, non considero fóra de lugar o que estou a dicir. Sexa como sexa, acepto a crítica negativa que se me poida facer, se a expresión “un santo con denominación de orixe” contribúe a que os lucenses valoremos un pouco     máis a egrexia figura de san Xosé Mª Díaz Sanjurjo, ilustre fillo de Lugo, insigne polas súas virtudes e polo seu saber.

Cando por todos os medios procúranse promocionar outros valores da terra e dar a coñecer a outros fillos ilustres da nosa terra, é inexplicable que deixemos caer no esquecemento a persoas tan eminentes como o noso santo.

Lugo tivo moitos fillos ilustres. Non cito a ningún, para que non se me poida esquecer algún, pero entre eles, san Xosé Mª Díaz Sanjurjo brilla con luz propia pola súa ciencia e virtude: doutor en ambos os Dereitos, autor dun tratado de Dereito Natural, sacerdote dominico, misioneiro do Tonkín (hoxe Vietnam), bispo de Platea aos 30 anos e… mártir de Cristo aos 38. É un lucense que o deixou todo para darse totalmente a todos. Ben merece, coa nosa admiración, o noso aprecio e nosa estima, tamén o noso recoñecemento.

Xunto a san Xosé Mª, figuran tamén na lista de santos lucenses: san Capitón, primeiro bispo de Lugo; san Froilán e a súa nai, santa Froila, fillos da nosa cidade; san Rosendo, bispo de Mondoñedo, san Inocencio de Foz…

Á vista destes nomes, cabe afirmar, plaxiando o dito castelán, que se Ávila é “terra de cantos e de sabios”, Lugo o é “de nabos e de santos”. Os nabos de Lugo son os mellores do mundo e os santos lucenses o son coa santidade dos mellores fillos da Igrexa. Pero, ollo! que a lista non está pechada.

Mons. Indalecio Gómez Varela

Domund. Cambia o mundo

 

Este é o lema do Domund deste ano que celebramos en outubro, co seu cénit o terceiro domingo do mes coa colecta en favor das misións.

Agora ben, o Domund non se centra exclusivamente en recoller unha serie de donativos -cada vez menor, por certo- en favor das misións. Nace ao amparo das Obras Misionais Pontificias (OMP), en concreto da Obra Propagación da Fe, fundada no século XIX por unha muller, Paulina Jaricot, quen decidiu crear unha rede de axuda ás misións para fomentar a colaboración con todas as Igrexas do mundo e as súas necesidades. Pío XI, en 1922, elevouna a categoría pontificia e púxoa baixo o seu amparo, facendo a toda a Igrexa partícipe de cáusaa misioneira.

O Domund deste ano é especial por dous motivos:

En setembro falecía Anastasio Gil, Director Nacional de OMP en España. Foi o artífice da renovación desta institución no noso país. A Igrexa española débelle moito a este home. Entre os seus logros estivo facer moito máis transparente a cuestión económica, conseguir unha cobertura legal e médica para os misioneiros, achegar as OMP a cada recuncho xeográfico de España, unir a todas as congregacións misioneiras, organizar unha profunda e seria formación misioneira… Anastasio Gil modernizou esta institución, para que o labor dos misioneiros sexa coñecido en toda a sociedade española e a Igrexa siga sosténdoa. Conseguiu que as OMP de España non sexan só unha institución ao servizo da misión, senón unha gran familia onde cada membro considérase responsable da misión, onde todos nos axudamos e animamos, unha familia que se alegra coas boas noticias e que chorou ante a morte do seu pai, porque iso é o que era Anastasio para todos os que formamos OMP.

Por outra banda, estamos na antesala do mes misioneiro proclamado polo Papa Francisco para outubro do ano que vén. Celebraranse os 100 anos da primeira encíclica enteiramente misioneira, a Maximum illud de Benedito XV. O propio Anastasio pediunos en xuño que preparemos desde agora este gran acontecemento para a Igrexa.

Benedito XV escribía a Maximum illud porque a constitución das distintas Obras Misionais, xurdidas ao longo do século XIX e XX, puñan de manifesto que non pode haber ningún cristián sen unha permanente preocupación polas misións. E pedía que se dese prioridade á oración, á esmola, á promoción de vocacións misioneiras nos seminarios e ao traballo das OMP. Cen anos despois, estas catro prioridades continúan sendo unha tarefa na nosa Igrexa, e debemos preguntarnos como podemos realizalas hoxe.

Domund. Cambia o mundo. Entre todos podemos cambiar o mundo. Para iso, debemos pór ás OMP nun lugar prioritario da pastoral da Igrexa e apoiar coa oración, a esmola e a promoción de vocacións misioneiras o labor dos misioneiros. Ese era o desexo de Anastasio Gil. Hoxe, desde o ceo, segue apoiando o labor das súas amadas OMP.

Jesús M. Santiago

Delegado de Misións da Diocese de Lugo

San Froilán e San Xosé María Díaz Sanjurjo

Falar dos santos é máis edificante que dos bandidos. Esta afirmación, que parece tan clara, non é tan evidente na sociedade actual. Recordo que na nosa infancia líamos vidas de santos. Sen embargo, na actualidade, hai un gran descoñecemento destas vidas exemplares. Se no medio das concurridas rúas da nosa cidade preguntaramos quen foi san Froilán, probablemente atopariámonos coa constatación dun impresionante descoñecemento deste noso Santo Patrón e paisano. E se preguntamos quen foi san Xosé María Díaz Sanjurjo, aínda peor. A santidade parécenos difícil tal vez porque nunca nos preguntamos seriamente en que consiste. Pero os santos son os nosos amigos e benfactores. Por iso é saudable achegarse a eles para coñecelos e sobre todo para imitalos.

Un monago de Lalín contábame hai uns días que xogaba a ser crego na casa coa súa familia. Ogallá que de tanto xogar a ser crego chegue a selo. Non é esta unha mala receita. Non podería suceder tamén que á forza de xogar a ser santos remataramos chegando a selos? Dise que Teresa de Lisieux chegou a ser santa xogando aos santos co Neno Xesús, como aquel neno que a forza de xogar a ser médico, remata, sen decatarse, nunha Facultade de Medicina ou exercendo tan nobre profesión nun hospital. Que sería de nós sen os santos, intercesores admirables, vidas exemplares, mártires, doctores, protectores? En dous mil anos de historia, afirma Bernanos, a Igrexa sufriu moitas catástrofes: arianismo, nestorianismo, pelaxianismo, o Cisma de Oriente, Lutero… pero sen os santos, grandes imitadores de Xesucristo, a cristiandade non sería máis ca un xigantesco montón de historias fracasadas e de chatarra oxidada baixo a choiva.

San Froilán e San José María Díaz Sanjurjo son dous santos da nosa terra lucense, que coñeceron o noso mesmo clima, camiñaron polas nosas corredoiras, rezaron nas nosas igrexas e medraron nas nosas casas.

Froilán, amigo e santo, ermitán e monxe, lugués e leonés, emigrante, camiñante, peregrino, amante da natureza e dos animais, fundador de mosteiros e de comunidades fraternas, bispo por aclamación popular.

San Xosé María, natural de Suegos (Pol, 1818), o vindeiro día 20 deste mes, recibirá na súa terra natal unha moi merecida homenaxe con motivo da celebración do 200 aniversario do seu nacemento. Estudiou no noso Seminario Diocesano e na Universidade de Santiago, ingresou na Orde de Predicadores e foi ordenado sacerdote en Cádiz. Fiel a súa vocación misioneira evanxelizou en Manila e en Luc-Thuy (Tonkin). Despois de ser nomeado bispo de Doung-Xuyen (1852) foi perseguido polo emperador Tu-Duc, torturado e decapitado en Nam-Dinh. San Xoán Paulo II proclamouno santo no ano 1988.

O Papa Francisco acaba de publicar unha interesante Exhortación Apostólica sobre “a chamada á santidade no mundo actual” baixo o título Gaudete et Exsultate (Alegrádevos e reloucade). É unha invitación a tódolos crentes e ás persoas de boa vontade a saír da mediocridade e a asumir, con gozo e alegría, os principios do Amor Primeiro, con frecuencia misturados e diluídos nun relativismo vulgar e conformista.

Queira Deus que mirando e contemplando a vida destes nosos santos (Froilán e José María) recuperemos folgos e coraxe para levar unha vida en santidade, resistir ás tentacións do mundo e anunciar a Boa Nova do Evanxeo de Xesucristo.

José Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

Ás veces as cousas non son como nolas contan

Se conto que o 2 de setembro de 2004 José Luís e seis colegas foron ao cine e logo pregunto ¿por que, e para que foron ao cine? Diranme que non lles importa. Se engado que se apelida Rodríguez non aclaro nada. Ao especificar que José Luís é o presidente Zapatero e os colegas seis dos seus ministros, máis a súa esposa e a de Bono, a pregunta xa non é improcedente, pois non lles pagamos o soldo para que vaian xuntos ao cine. Os ministros eran Bono, Salgado, Caldera, Trujillo, López Aguilar e Calvo.

Cuestión relevante é saber cal era a película, pois os partidos políticos, incluído o do goberno, están en permanente campaña electoral para promocionar a súa mensaxe e intereses, co que facilmente se deduce que a finalidade de ir xuntos ao cine é convencernos de algo que queren “impoñernos”. A película era “Mar Adentro”, unha película claramente promotora da Eutanasia, neste caso para os tetrapléxicos. Por tanto, a súa finalidade era crear opinión pública favorable á Eutanasia.

Javier Romañach, que se declara ateo e padece unha tetraplexía maior (lesión na 5ª-6ª vértebra) ca de Ramón Sampedro (lesión na 7ª), rebélase na revista ‘Acontecimiento’ (nº 76, 2005 “Os erros sutís do caso Ramón Sampedro”), contra este e a citada película por boicotearlles a loita pola dignidade ás persoas con discapacidade porque presenta a vida dos tetrapléxicos como indigna, insúltaos dicindo que son ‘escravos humillados’… e remata: “Oxalá algún día alguén faga películas sobre persoas coma min e a opinión pública entenda que nos roubaron a nosa dignidade e vostede foi cómplice…” Pero, no caso de que se fixera esa película, ¡¡non iría vela o presidente con seis ministros!! A Sampedro dábanlle cancha nas televisións, radios, revistas e periódicos, pero a Romañach non.

Agora o goberno de Pedro Sánchez, do que a antes citada Calvo é vicepresidenta, xa coida que a Opinión Pública está sometida e o 25 de xuño presentou o seu 1º proxecto de lei, que foi sobre a Eutanasia (xa o rexistraran en maio cando estaban na oposición).

No ano 2014 pedíronme falar dos 50 anos de Cáritas no Consello Presbiteral da miña diocese. Unha das cousas que fixen foi coller a pirámide de poboación da provincia de Lugo para explicar algunhas consecuencias futuras dela. Unha era que a presión a favor da Eutanasia ía ser crecente.

Na estatística do gasto en receitas farmacéuticas por grupos de idade sae que o grupo de persoas maiores de 75 anos, que apenas son o 9 % da poboación, supoñen un gasto de case o 50 % (exactamente o 49,8). Se engadimos os de 65 a 74 anos (8, 3 % da poboación) suman outro 30 %. É dicir, os de máis de 65 anos (17 % da poboación) supoñen o 80 % dese gasto. Aínda máis, Alejandro Macarrón no seu libro “Suicidio Demográfico en Occidente y Medio Mundo” (p. 103) confesa que un ministro de Sanidade español comentou que, de promedio, nos dous últimos anos de vida os españois xeran un gasto en coidados médicos e medicinas que iguala ou supera a suma de todos os seus anos previos.

Así que, se coa Lei de Eutanasia se lograse que adianten a morte case medio ano, a mellora para as contas da Sanidade superaría o 25 %, pois cara ao final o gasto é máis grande.

Nunca saberemos que a alternativa tería a persoa que lle aplican a Eutanasia, no caso de non aplicarlla. Como exemplo só refiro o caso paradigmático de Stephen Hawking en Suíza no verán de 1985, a quen unha virulenta neumonía deixou en coma e os médicos suízos, pensando que non había nada que facer, pedíronlle autorización á súa esposa para desconectar o respirador artificial e deixalo morrer coa mínima dor posible. Ela opúxose segundo conta no libro, “Hacia el infinito”, (Jane Hawking, edit. Lumen). Se ela asentise, teríao privado de máis de 32 anos de vida, case media vida, pois acaba de morrer con 76 (14-III-18).

A propaganda dinos que a Eutanasia é progresista, mellora a calidade de vida, quita os sufrimentos, auméntanos a liberdade e a soberanía, lévanos do escurantismo á modernidade, será a lei máis avanzada e garantista… ¡Quítannos da vida, mentres nos fan crer que son bondadosos connosco!

A verdade, eu preferiría que fosen máis directos como o xoven político alemán, Philipp Missfelder, que dixo: “Hai que recortar o gasto médico da Seguridade Social para as persoas de idade avanzada… Que os vellos usen muletas, como se facía antes, en lugar de solicitar próteses de cadeira”. Ou o ministro de Finanzas xaponés, Taro Aso, en declaracións no 2013 que recolleron periódicos e televisións: “Deberíase recomendar aos anciáns que se dean presa en morrer para aliviar o gasto que soporta o Estado nos seus tratamentos”.

Estes, polo menos, son claros e, ante iso, aparece clara e necesaria a opción da rebeldía e de ser loitadores pola vida.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

Sobre o ser, o silencio e a cidadanía

Narrar sobre o extraordinario adoita ter máis vantaxes que fixar a atención nos sucesos cotiáns e en personaxes que tampouco son seres do outro mundo. Cando isto escribo, fágoo nun contexto altamente ruidoso pola obrigación que me vén imposta desde o exterior, cheo de voces insoportables, tambores e decibelios pasados de medida. É un día normal. Pero adoita ser habitual: un día por unha manifestación (neste caso contra a chamada lei mordaza), outro por un concerto de rock, outro por un acto organizado por algunha das moitas institucións…, pero case sempre, o silencio da contorna da Catedral de Lugo e ata no seu interior viólase de xeito sistemático. Cidadáns, autoridades, o Cabido da Catedral, asociacións, etc. manifestamos o noso descontento por causa destes estrondos e ruídos que seguen atentando contra o Patrimonio material e inmaterial da humanidade en Lugo e contra a saúde espiritual, psíquica e corporal. A nosa Catedral é unha escola de silencio pola súa Exposición permanente do Santísimo e polos numerosos fieis que como peregrinos, orantes, penitentes ou turistas, acoden a ela cada día buscando a Cristo e/ou un espazo para a meditación, a paz interior e o silencio. Todos necesitamos do silencio e de silenciarios. O obreiro para descansar do seu traballo e reparar as súas forzas, o deportista que chega canso de sons que non quere escoitar, a autoridade que nos representa para madurar serenamente os seus plans de goberno, o pensador, o enfermo… e por suposto, para o orante que se sabe amante Deus, unha necesidade absoluta. Xa non hai silenciarios. Sen embargo é unha das grandes preocupacións cidadás este tipo de contaminación insana. Oxalá que o próximo goberno municipal constitúa unha concellalía de silenciarios. É que son moitos os riscos desta grave contaminación que esta construíndo xeracións de xordos físicos e espirituais e cómpre formar e informar á poboación dos seus perigos e consecuencias. E facelo co exemplo, evitando e acalando ese estrépito enxordecedor que produce o vertixinoso movemento da vida deste século con tantas voces impertinentes e tantos sons inarticulados e confusos que carecen de timbre e provocan suciedade, contendas e alborotos.

Aínda que é certo que ningunha cidade española está entre as dez máis ruidosas do mundo, si é verdade que a nosa sociedade está considerada entre as máis buliciosas. Os profesores en xeral queixámonos da incapacidade dos nosos nenos e novos para o silencio. E sen silencio, reflexión, esforzo e meditación non hai aprendizaxe. Recordo ler que os ríos máis profundos son sempre os máis silenciosos. Será por iso que, o verbo “profundar” en sentido figurado, segundo o dicionario, refírese a “meditar detidamente e examinar unha cousa para chegar ao seu perfecto coñecemento”. Nas miñas múltiples experiencias de encontros con mozos, en campamentos, xornadas de reflexión, retiros e exercicios espirituais, sempre me atopei coa ausencia de experiencias de silencio. De feito, o difícil non é estar en silencio, o difícil é querer educarse no silencio. Este, é unha arte que require esforzo e aprendizaxe. O filósofo e teólogo Pablo d´Ors, fundador da Asociación Amigos do Deserto, na súa obra Biografía del silencio (Siruela, Madrid 2018) suxire que é posible o acto da meditación para quen o desexa. E que abonda un ano de meditación perseverante, ou ata medio, para decatarse de que se pode vivir doutro xeito. A meditación na dimensión da espiritualidade cristiá faise oración que nos “con-centra”, devólvenos á casa propia e á Casa do Pai de onde nunca deberiamos saír; é escola de amor onde se aprende a convivir co noso propio ser e cos marxinados; insere a un, no fascinante proceso de rexuvenecemento, de rexeneración e renacemento. Escoitar en silencio á natureza, abrir o pensamento e a mente aos seus sons silenciosos, escoitar aos sabios e, desde a actitude orante cristiá, á Sabedoría de Deus expresada na súa Palabra bíblica, convértese en elocuencia que engrandece, que alenta e ennobrece.

Ai! Quen puidese hoxe recitar de verdade aqueles fermosos versos do noso Luís Pimentel dedicados á Cidade do Sacramento:

 

“Allí está en estos momentos

una hora solitaria

en remanso de silencio.

 

Na Catedral hai un rumor luído

unha memoria escura e indefensa

un silencio como de loito puro”.

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

A %d blogueros les gusta esto: