Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

O paro deshumaniza a todos

anton_negro
Antón Negro

 O 7 de outubro é o día da Xornada Mundial polo Traballo Decente, por tanto é un día dedicado a revisar e revitalizar o compromiso persoal e asociado para conseguir o TRABALLO DECENTE para toda persoa dentro da sociedade.

 Implicarse neste tema da loita por un traballo humano digno é unha obriga ineludible de conciencia para todo cidadán e, se cabe aínda con maior esixencia, tanto para toda autoridade pública coma para toda persoa con responsabilidades na sociedade.

 O traballo na vida da persoa humana cumpre dúas funcións fundamentais e imprescindibles, para poder levar unha vida digna de ser chamada humana, que son:

  1.  Posibilitar que a persoa humana se exprese, se realice e deixe a súa pegada na historia a través do seu traballo.
  2.  Gañar o sustento diario para ser dono da propia vida, á vez que coida das persoas que ten baixo a súa responsabilidade.

 En consecuencia é fácil comprender que o paro leva consigo unha agresión á persoa, á que non lle permiten colaborar na marcha da historia da humanidade, nin ser protagonista da propia vida persoal e social, nin gañar responsablemente o seu sustento e o da súa familia. Por iso frecuentemente o paro xera unha serie de enfermidades de diverso tipo. Se queremos persoas sas, sociedades xustas e comunidades fraternas hai que traballar arreo para acabar co paro e conseguir que as condicións de traballo sexan humanizadoras.

 O día 29 de xuño de 2009 Bieito XVI publicou a encíclica Cáritas in Veritate. Da lectura deste documento quedoume moi gravado o número 63. A propósito deste número da encíclica comentáballes a algúns amigos que o Papa aí está esixindo nada menos ca unha revolución social, pois do contrario é imposible conseguir os obxectivos subliñados para un Traballo Decente. Literalmente di:

“Significa un traballo que, en calquera sociedade, sexa expresión da dignidade esencial de todo home ou muller: un traballo libremente elixido, que asocie efectivamente ós traballadores, homes e mulleres, ó desenvolvemento da súa comunidade; un traballo que, deste modo, faga que os traballadores sexan respectados, evitando toda discriminación; un traballo que permita satisfacer as necesidades das familias e escolarizar ós fillos sen que se vexan obrigados a traballar; un traballo que consinta ós traballadores organizarse libremente e facer oír a súa voz; un traballo que deixe espazo para reencontrarse adecuadamente coas propias raíces no ámbito persoal, familiar e espiritual; un traballo que asegure unha condición digna ós traballadores que chegan á xubilación.”

A Igrexa a través de diversas organizacións eclesiais (Cáritas, CONFER, HOAC, Xustiza e Paz, JEC e JOC) chaman a todos a consolidar e profundizar o compromiso por un Traballo Decente, pois todos somos necesarios nesta responsabilidade, xa que debemos ser conscientes de que non hai solucións máxicas nas mans dun xerifalte. A Igrexa aposta pola liberdade, iniciativa e responsabilidade de cada persoa e de cada grupo neste compromiso.

Non quixera rematar este escrito sen chamar a atención sobre o uso perverso da linguaxe que está en contra da persoa e dos traballadores. A persoa en realidade non vai pedir traballo, nin vai buscar traballo… O que a persoa aporta e leva consigo é precisamente o seu traballo e o que busca é nin mais nin menos ca un lugar onde desenvolver o seu traballo para que sexa útil socialmente e/ou economicamente produtivo, que ademais lle permita gañarse o sustento familiar  e colaborar ó ben da sociedade.

Antón Negro

Pobre San Froilán!

oracion-a-san-froilan

 Antes de nada dicir que con este título non me estou referindo ás festas de san Froilán, senón ao noso santo lucense máis coñecido ou, polo menos, máis nomeado, aínda que hai outros.

 Molesteime en ler o programa enteiro das festas que organiza o Concello de Lugo. Máis de 200 actividades. Malia ser a festa dun santo, só hai unha actividade dedicada propiamente a el, e non creo que vaia a ser a máis concorrida: a ofrenda a san Froilán na Catedral o día 5 ás 12. Xa nin se usan as palabras “misa” ou “eucaristía”, non vaia a ser que alguén se moleste porque o considere un atentado contra o laicismo, como xa pasou nalgún sitio por dedicarlle un “viva” ao santo nas súas festas patronais. Pobre san Froilán!

 A novena na parroquia da que é titular e a Misa solemne do propio día parece que non reúnen as condicións para compartir un pequeno espazo nun tan grande programa de actos. Pero nós estamos celebrando con toda a solemnidade da que somos capaces ao noso santo paisano e protector. Ademais, na nosa parroquia, a de San Froilán, rezamos todos os días a súa oración. Nela pedímoslle ao Señor, por intercesión de san Froilán, que se lembre dos nenos, os mozos, os maiores e de todos os fogares.

 Cada vez vivimos nun mundo máis incoherente. Laicismo por unha banda, pero por outro aproveitámonos do tirón dos santos, aínda que só sexa para facer deles unha marca comercial que encabece un cartel dunhas festas e veña o maior número posible de persoas que deixen uns euros na nosa cidade. Pobre san Froilán!

Se preguntamos ao que o sabe todo, a Google, por san Froilán, diranos que en máis de 230.000 sitios fálase del. Se no mesmo buscador queremos ver imaxes,atopámonos cunha gran cantidade e variedade, pero só unha (si, só unha) da Misa do patrono na Catedral. Pobre san Froilán!

 Supoño que moitos ao oír nomear a san Froilán a imaxe que se lles vén á cabeza é a do polbo. Menos mal que se puideron arranxar as cousas a última hora, porque moitos xa pensaron que, se non había polbo este ano, xa non se podería celebrar ao santo. Pobre san Froilán!

 Falar de san Froilán é falar dun lucense que intentou vivir ao estilo de Xesucristo dun modo radical. Para iso deixa a súa casa paterna para vivir como ermitán nas montañas do Cebreiro e o Bierzo. Máis tarde, séntese impulsado por Deus a abandonar o seu retiro para dedicarse de maneira total á predicación do Evanxeo nas comarcas de Galicia e León, que será cando se produza o lendario episodio do lobo.

 Falar de san Froilán na época actual é unha chamada a repensar o noso estilo de vida e decatarnos de que hoxe a chamada á santidade é tan actual como no tempo de san Froilán. Non é unha vergonza nin un exceso de orgullo querer ser santos. Para ser santos, máis ben, necesítase unha gran dose de humildade para recoñecer que estamos necesitados da misericordia de Deus.

 Termino coas palabras do Prefacio I da Misa dos santos. Creo que resume ben cal é a misión dos santos e como debemos achegarnos a eles:

“En verdade é xusto darche grazas / e deber o noso glorificarte, / Pai Santo, / porque manifestas a túa gloria / na asemblea dos santos, / e, ao coroar os seus méritos, / coroas a túa propia obra. / Ti ofrécesnos o exemplo da súa vida / a axuda da súa intercesión / e a participación no seu destino, / para que, animados pola súa presenza alentadora, / loitemos sen desfalecer na carreira / e alcancemos, como eles, / a coroa de gloria que non murcha, / por Cristo, Señor noso”.

Viva san Froilán!

Miguel Angel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

Os inimigos da ciencia

Foto Mario Recentemente, o meu compañeiro Antón Negro publicaba unha entrada sobre o problema da relación entre a Relixión e a Ciencia titulado “Sobre o Big Bang“. Alí lembraba que Georges Henry Lemaitre, autor da teoría do Big Bang, foi un sacerdote católico, xa que en moitas obras científicas tende a ocultarse esta cuestión. No fondo, latexa a triste realidade dun dos tópicos máis frecuentes no pensamento único actual: a Igrexa e a Relixión son inimigas da ciencia. Ou dito doutra forma: non se pode ser crente e científico. O certo é que, desgraciadamente para moitos, a fe e a relixión son incompatibles e o que aínda é peor: tamén a fe e a razón. Coma se crer non fose razoable ou polo menos, tan razoable como non crer. Ou coma se esquecésemos xa que unha gran maioría de científicos e pensadores foron e son crentes. De feito, na historia antiga e actual, a realidade foi e é ben distinta. Non pode ser unha mera casualidade o feito de que o pai da teoría do Big Bang (por certo, expresión acuñada de forma despectiva polo ateo Fred Hoyle) sexa un sacerdote xesuíta belga a quen inicialmente Einstein tratou como un principiante en delirio. Pero, e así o relata a teóloga e escritora Lucetta Scaraffia, cando poucos anos despois Nature e The New York Times recoñeceron a xenialidade das intuicións de Lemaitre, Einstein tivo que cambiar de actitude. Desde entón, Deus entrou oficialmente na física por máis que moitos estudosos aínda non queiran asumilo. Sen dúbida, o concilio Vaticano II contribuíu á confirmación da conciliación entre a Igrexa e a ciencia. Pero tamén é certo que moitos científicos a través dos séculos puideron conxugar a paixón polo rigor científico coa súa pertenza á Igrexa, e ata, en moitas ocasións, vestidos de hábito. Relixiosos eran, Lazzaro Spallanzani (1729-1799), Nicolás Copérnico (1473-1543), Gregorio Mendel (1822-1884), e laicos crentes como Juan Kepler (1571-1630), Isaac Newton (1642-1727), Luís Pasteur (1822-1895), entre outros moitos.

 Os crentes temos todo o dereito e o deber de desexar entender un universo creado por un Deus que nos ama e que está na orixe de todo. Iso non cambia os resultados científicos, pero si o seu significado. Así o afirmaba con claridade o padre Michael Heller: “A ciencia dános a Sabedoría, a relixión o Significado“.

 Na actualidade, a influencia dalgunhas ideoloxías con gran poder mediático, pagadas por poderes fácticos con escuros intereses ocultos, chega a tal punto de fanatismo e desprezo do relixioso, que as incapacita para a compresión da realidade.

 Con todo, máis aló de lecturas cheas de pretextos, hai que lembrar que ao longo da historia, a Igrexa soubo puntualizar as súas propias teses científicas e asumiunas con gran apertura respecto, por exemplo, ás novas fronteiras da medicina.

 J. Mario Vázquez Carballo

Relixión e saúde

Foto MarioUn estudo recente relacionado coa asistencia aos oficios relixiosos e a saúde, chamou a atención dos medios de comunicación social. En realidade, relixión e saúde sempre se levaron marabillosamente na historia da humanidade. Son numerosos os estudos que así o confirman. Que orar, meditar, celebrar, reunirse con outros, dar grazas, pedir, consolar, comunicarse, abrazarse, quererse, é bo, non debería ser unha noticia extraordinaria. E de todo isto faise nos oficios relixiosos. Se a iso engadimos o esencial, que é a relación coa divinidade, co que nos transcende, co Deus do Amor e da Paz, co misterio da Trindade (Misterio de amor mutuo) no caso do cristianismo, ese plus xera ademais sentido da vida e plenitude de esperanza. Certamente, os prexuízos dominantes en torno ao fenómeno relixioso, non son propicios para a comprensión dos valores que subxacen nas relixións. O estudo ao que me refiro, demostra que participar na Eucaristía e, polo tanto, asistir os domingos a Misa é bo para a saúde. E engádese: reduce o 33% o risco de morte por enfermidade cardiovascular ou cancro. Así o demostra o traballo publicado na revista Jama Internal Medicine. Segundo esta investigación, realizada por un grupo de científicos de Harvard Chan School of Public, aquelas persoas que asisten máis dunha vez á semana aos oficios relixiosos teñen un 33 por cento menos de risco de morrer por algunha enfermidade que aquelas que non o fan. É máis, as persoas que acoden á Igrexa unha vez á semana teñen un 27 por cento menos de risco de morrer por unha enfermidade cardiovascular e un 21 por cento menos de falecer a consecuencia dun cancro. E engádese que as persoas que asisten regularmente aos oficios relixiosos teñen menos síntomas de depresión e sofren menos ataques de ansiedade. Os científicos conclúen: “Os nosos resultados suxiren que pode haber algo importante detrás da relixión e a espiritualidade. Os beneficios de asistir aos servizos relixiosos parecen estar relacionados cun maior apoio social, menos consumo de tabaco e un menos risco de sufrir depresión, xa que estas persoas teñen unha perspectiva máis optimista e esperanzada da vida”.

A sabedoría popular en xeral e a retranca galega en particular sempre o entenderon así: “Ir a Misa mal non fai”. Pola contra, a Misa dominical, aínda que soamente sexa vista desde unha perspectiva humana, é motivo de encontro, espazo de sociabilidade, causa de descanso no traballo semanal, invitación ao lecer e á festa, encontro de fraternidade, fonte de saúde, de hixiene mental e física, de paz e reconciliación. En realidade, o fundamento da Eucaristía radica na celebración da historia dun Deus que quixo visitar a humanidade para entregar a súa vida por ela e redimila da desesperación e da morte eterna. Alí celébrase a fe no Resucitado.

 Procurar o ben ata chegar ao propio sacrificio constitúe unha das aventuras máis fermosas do ser humano. Teresa de Calcuta, Tomás Moro, o Padre Maximiliano Kolbe, Edith Stein e outros moitos cristiáns son un magnífico exemplo de seguimento de Cristo ata a morte. F. Dostoievsky deixou nas súas obras admirables arquetipos do desenvolvemento destas ideas. E é que a bondade constrúe para substituír sempre o mal polo ben. Pois, estimados lectores, a Misa imos e alí nos atoparemos.

Mario Vázquez Carballo

Deus é sinxelo

Álvarez-Miguel-Ángel-2 Admiro ás persoas que son sinxelas. Cando dicimos de alguén que é sinxelo estamos falando dunha persoa que ten claro que a liña recta é a distancia máis curta entre dous puntos. Ser sinxelos é unha virtude, sobre todo porque sendo así somos mellores para os demais.

O mesmo Evanxeo tamén nos invita a ser sinxelos en varias ocasións, a máis coñecida cando nos din que sexamos “sinxelos como pombas“ (Mt 10, 16b), pero sobre todo cando Xesús di “douche grazas, Pai, Señor de ceo e terra, porque lles escondiches estas cousas aos sabios e entendidos, e llas revelaches á xente sinxela. Si, Pai, así che pareceu mellor“. (Mt 11, 25-26).

Dicir que Deus é sinxelo pode parecer que non é acertado e que estamos cercenando as infinitas calidades de Deus ao supoñer que, se é sinxelo, poderémolo comprender coa nosa intelixencia, que é limitada. Por iso, pode ser preferible dicir que as cousas de Deus son sinxelas, ou que chegar a Deus ou deixar que Deus chegue a nós é sinxelo.

Na relación de Deus convén ter claro o que dicía antes: a liña recta é a mellor opción. A complicación non é o mellor camiño. Se queren, tamén pode servir o que dicía Descartes: “ideas claras e distintas“. E non moitas, engado eu.

Non nos podemos achegar a Deus co pretexto de buscar un apoio que non é propio del. Por iso non podemos confundir o que Deus aporta a cada persoa co que necesitamos para organizar, quizais, só un evento social.

Tampouco nos podemos achegar a Deus fixándonos só nas prohibicións morais ou nas leis eclesiásticas sen entrar no espírito das mesmas. As normas son necesarias para organizar a vida dos cristiáns, pero se non as vivimos da forma adecuada complícannos a vida no canto de facela sinxela.

Despois están os que poñen o centro dos seus intereses en difundir lendas urbanas sobre a Igrexa, o Vaticano ou o mesmo Xesucristo (lembren o do código da Vinci), e que enganan á xente a base de confundir ficción con realidade. Intentar achegarse a Deus desta forma complícanos aínda máis a fe.

Termino cunha destas experiencias gratificantes que o Señor concédenos ás veces aos sacerdotes. Fai uns meses chamáronme para acompañar a un enfermo nos seus últimos días: sacramento da penitencia, unción de enfermos e viático e unhas palabras sinceras por ambas partes. Uns días despois do funeral, achegouse un fillo do señor para dicirme que se alegraba de terse equivocado comigo porque o seu pai morrera con moita paz. Tratábase só de poñernos nas mans de Deus. Así de sinxelo.

Non confundamos o importante co urxente, nin o normal co corrente no camiño da historia que Deus quere facer connosco. O camiño é sinxelo pero esíxenos tamén esforzo e abnegación para chegar á meta que é Cristo, por “unha coroa que non  murcha“ (1Cor 9, 25).

Deus é sinxelo. Deus creounos por amor e por amor quérenos salvar por medio do seu Fillo Xesucristo. Non hai nada máis. Os que complicamos todo somos os humanos. Deixemos a Deus ser Deus e todo será moito máis sinxelo.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

A %d blogueros les gusta esto: