Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Un minuto de silencio e algo máis

minuto de silencio

Creo que nalgunha outra ocasión escribín sobre isto mesmo. Hoxe non me resisto a volver facelo. Nesta ocasión, ademais, fágoo despois de que Arturo Pérez Reverte use un argumento parecido en Twitter «Os xihadistas deben de estar acolloados polas florciñas, as candeas e o noso enérxico “todos somos Bruxelas”. E ata a próxima» (23 de marzo de 2016). Claro que se o digo eu, non se decata ninguén. Se o di Pérez Reverte, van ser miles e miles os que reflexionen sobre a cuestión, aínda que ao mesmo tempo sexa criticado por outros moitos.

Candeas, flores, minutos de silencio, concentracións diante dos concellos e centros de traballo… é algo ao que xa estamos afeitos e que facemos con moi boa intención para mostrar o noso apoio e solidariedade ás vítimas.

Pero póñanse por un momento na situación dunha das vítimas. Se estás morto, a ver de que che serve o minuto de silencio… Se estás malferido nun hospital, a ver se unha manifestación ou unha candea alíviache a dor e transmíteche algo de paz e tranquilidade.

Sen deixar de facer isto, que é unha expresión correcta da fraternidade humana, creo que debemos dar un paso máis, polo menos os que intentamos ser cristiáns. Xesucristo invítanos a acudir a El cando estamos cansos e angustiados (Mt 11, 28) e dinos que lle podemos pedir ao Pai aquilo que necesitamos: «Pedide e darásevos» (Mt 7, 7). É verdade que Deus sabe mellor que nós mesmos o que máis nos convén en cada momento, pero iso non é óbice para que lle presentemos as necesidades dos homes, os nosos irmáns, sobre todo cando nos vemos superados e as situacións son especialmente duras e inxustas.

Dito doutro xeito, os cristiáns debemos converter o silencio en oración para escoitar a voz de Deus nestes momentos de tanta desesperanza e incerteza e para pedirlle o eterno descanso para os defuntos e a recuperación para os feridos.

Seguimos no tempo de Pascua. Ao sufrimento e morte seguiulle o silencio do sepulcro naquel primeiro Sábado Santo da historia. Minutos e horas de silencio ao final dos cales escoitouse unha das mensaxes máis esperadas: «son eu, non teñades medo» (Mt 14, 27). Xesús venceu á morte e unidos a El tamén nós imos gañar esta batalla. «A esperanza non defrauda, porque o amor de Deus foi derramado nos nosos corazóns polo Espírito Santo que se nos deu» (Rm 5, 5) e do mesmo xeito que a vida vence á morte, do mesmo xeito o ben vencerá ao mal, xa neste mundo.

Miguel Ángel Álvarez

O Vivente

«Está vivo», «resucitou», «Paz a vós», «Por que buscades entre os mortos ao que vive?». De diversos xeitos e con expresións de gran riqueza, en todas as tradicións e escritos que chegaron ata nós, desde as orixes do cristianismo, atopámonos cunha afirmación unánime: «A morte non puido con Xesús de Nazaret; o crucificado está vivo; Deus resucitouno». Os seguidores de Xesús condensaron en fórmulas moi sinxelas o máis esencial da súa fe. Son fórmulas moi estables que circulan na fala da xente nas primeiras comunidades entre os anos 35 a 40 e que utilizaban para testemuñar a súa fe, proclamar a súa alegría e reafirmar a súa adhesión ao crucificado-resucitado. Soamente vinte anos logo da morte de Cristo, San Paulo ofreceríanos na `Carta aos Corintios’, o testemuño escrito máis antigo da resurrección.

Segundo unha antiga tradición, o segundo Domingo de Pascua chámase domingo «in albis» porque neste día os neófitos bautizados na Vixilia pascual poñíanse o seu vestido branco para celebrar con gozo a luz que o Señor lles deu no sacramento do bautismo. Despois quitaríanse o vestido pero debían manter acesas, no mediodo mundo, as chamas da verdade e do ben, da luminosidade e da bondade de Deus. Pero este domingo, e non esquezamos que estamos no Ano da Misericordia, celébrase tamén a festa da Misericordia Divina, celebración instituida por San Xoán Paulo II. É curioso que San Xoán Paulo II terminaba a súa existencia terrea (ano 2005) nas primeiras vésperas da festa que el mesmo instituíra.

Coincidindo con este tempo no que o cristianismo celebra a resurrección de Xesucristo, estréase tamén nos cines unha nova historia do «Vivente» titulada Resucitado. Non tiven oportunidade de vela aínda, pero os críticos din que merece a pena esta historia contada a través dos ollos dun non crente. Pode ser unha ocasión para achegarnos, de novo, a tan significativo acontecemento. É unha ocasión necesaria. Cada Pascua, de feito, recórdanos que non se pode ser cristián sen crer na Resurrección de Cristo, porque os acontecementos que ocorreron cara ao ano 30 en Xerusalén non son ningunha historia inventada. Baixo a impresión da morte de Xesús e da derrota da súa causa común, os discípulos fuxiron ou se refuxiáronse en agochos.

Bonhoeffer

Só a experiencia do encontro con Cristo resucitado liberounos do seu espanto e encheunos dunha fe entusiasta no Señor da vida e da morte. O teólogo D. Bonhoeffer (1906-1945), loitador da resistencia contra Hitler, asasinado no campo de concentración de Flossenbürg, afirmou con toda vehemencia: «Quen coñece a Pascua non pode desesperar» (Cf. Youcat, px. 69). Unha boa noticia que refresca o corazón cando fai unhas horas lía nos medios estatísticas tan terribles como que os suicidios seguen crecendo nesta.sociedade que algúns chaman do «benestar».

Retornar ás fontes da Esperanza pode ser unha boa medicación para tantas persoas sumidas no tedio. A fe é resposta a un Deus que sae ao encontro, como na pasaxe do encontro do Resucitado cos discípulos de Emaús. É froito dunha relación interpersoal, dun Deus que se interesa polo ser humano sabendo que non forza a resposta, pero a quen se lle pode atopar no camiño cando non se lle busca con microscopio, radiografías ou métodos científicos. As cousas da vida, do amor, da fe e da esperanza, de momento, non se poden manipular con aparellos de laboratorio, pero sabemos, os que temos a sorte de crer, que a fe é un vento intenso que atrae as certezas do Amor e afasta todo medo e inseguridade, toda dúbida e cálculo humano.

Mario Vázquez

Vicario xeral da Diocese

Cristo resucitou. Estamos en Pascua

resurrección

Cristo resucitou. Esta é a boa noticia. A mellor noticia de todos os tempos. Non hai outra que se lle pareza. É única. Non foi superada nin sequera polo máis grande descubrimento da ciencia nin por ningún dos máis grandes acontecementos da historia da humanidade. Cristo resucitou e nel todos estamos chamados a resucitar.

Non se trata de volver a esta vida. Coa súa resurrección, Cristo inaugurou un novo modo de vida, a do Reino de Deus na súa plenitude. Non é tampouco algo que teñamos que esperar para o futuro. É unha vida que xa empezamos a gozar agora porque Cristo xa está connosco para sempre, xa que a morte foi vencida.

Esta presenza do Resucitado é a que fai novas todas a cousas e axúdanos a vivir con dignidade e esperanza malia os nosos pecados e limitacións. No medio das tebras, nas que estamos moitas veces, Xesucristo brilla como unha luz incombustible para iluminar a nosa historia e restablecer a dignidade de cada persoa.

Temos por diante un día de 50 días, a Pascua, que é imaxe do día novo que nunca se acaba. Acabáronse as procesións e os eventos propios da Coresma e Semana Santa. Agora toca festexar o gran acontecemento da resurrección do Fillo de Deus acompañados polo rexurdir da natureza na primavera, que tamén parece alegrarse por esta noticia. É o momento de vivir a alegría do Evanxeo, da que nos fala o Papa Francisco, e contaxiala a todo o mundo. Está necesitado de sementes de vida eterna que transformen os corazóns dalgúns para que todos poidan vivir con esperanza e dignidade. Desgraciadamente aínda hai moitos que están sufrindo o seu particular éxodo e loitando para cruzar “ríos” que lles permitan entrar na “terra prometida”.

Feliz Pascua para todos.

Miguel Ángel Álvarez

Reflexións antes da Procesión

paso Desencravo

A nosa vida é camiño, xuntos camiñamos cara a unha terra nova, onde xa non haberá nin morte nin dor, onde todos os nosos anhelos e desexos serán colmados, onde todos os nosos interrogantes atoparán resposta. Xesucristo vai connosco mostrándonos o camiño e acompañándonos. Así o expresamos en cada procesión. Por iso camiñamos en silencio, con respecto. Dicímoslle a Xesucristo, que o queremos, que desexamos seguir os seus pasos, que queremos contar con El para construír un mundo mellor, empezando polos que están ao noso carón. Únete a nós coa túa presenza.

Nada hai máis forte neste mundo que o amor de Deus, nada máis profundo que a súa misericordia e a súa tenrura. Nada nin ninguén poderá xamais destruír nin apagar o amor que nos manifestou Deus a través do seu Fillo Xesucristo. Por todo iso, Grazas Pai, Grazas Xesucristo.

Ti que nos acompañas cada tarde, ti que aínda non experimentaches o amor e a misericordia de Deus na túa vida, ti que estás sufrindo, que non atopas sentido á túa vida, desde a Confraría do Desencravo, invitámoste a que mires, non a nós os confrades, non aos curas ou autoridades, porque somos homes e mulleres pecadores coma ti. Mira á imaxe desta carroza que nos recorda a Cristo, morto por amor a nós e que hoxe está resucitado. Míraa. Míraa de verdade. Contempla cada detalle e déixalle que che fale nesa tarde. Pode ser para ti unha palabra de salvación.

Non a mires con pena ou co sentimento de ver a un Cristo sufrinte, senón con esperanza, porque é a túa salvación. Móstranos a Xesucristo morto, desencravado e descendido da cruz por dous dos seus grandes amigos e seguidores Xosé de Arimatea e Nicodemo diante de Xoán, o discípulo amado, de María a súa nai e de María Magdalena, a muller que tendo recoñecido o seu pecado converteuse nunha das máis fieis ata o último momento da súa vida terrea e foi elixida unha das primeiras en anunciar aos discípulos que Cristo resucitara.

Ti que sofres, que non atopas sentido á túa vida, que o tes todo e non es feliz, para ti sempre hai unha palabra de vida, de salvación. Xesucristo, a quen nós habemos crucificamos cos nosos pecados, non quixo desentenderse dos nosos sufrimentos e angustias, senón que tamén os viviu El para mostrarnos que non son en balde, que teñen un sentido na túa vida.

Abre o teu corazón e a túa mente porque El está desexando que o escoites para facerche feliz de verdade. Nós miramos as aparencias, Deus mira o corazón do home. Non importa como sexas, non importan os teus pecados, Deus quéreche tal e como es. Sexas como sexas sempre poderás contar con Xesucristo na túa vida, El nunca che fallará.

Se aínda non atopaches sentido á túa vida, aos teus sufrimentos e non es feliz, desde aquí dicímosche que a túa vida pode cambiar.

Do costado aberto de Cristo saíu para nós un agasallo marabilloso que é a Igrexa, que nos coida como unha nai e dentro desta Igrexa podemos atopar distintos movementos, confrarías e comunidades tales como a Renovación Carismática, a Adoración Nocturna, a Lexión de María, Vida Ascendente, os Equipos de Nosa Señora, as Comunidades Neocatecumenais, etc. nos cales poderás experimentar o amor e a misericordia de Deus, empezarás a convivir e compartir con aqueles con quen pasarás toda a eternidade na presenza do noso Pai Deus e descubrirás que a túa vida ten un sentido, que nada pasa por casualidade, que todo ten un porqué e un para que en Cristo.

E a Ti, María, grazas por darnos ao teu Fillo Xesucristo, por acompañarnos no peregrinar da nosa vida, a estes fillos tantas veces ingratos, que non queremos ou non sabemos corresponder ao teu amor de Nai. Salve, eterna doncela, roga a Cristo por nós.

Eliseo Fernández Bamio (revista Cinco Cruces, nº 8)

O Domingo de Ramos en Lugo

Bendicion de Ramos Lugo 2
Aínda que é certo que a procesión da Virxe da Esperanza, o Luns Santo en Lugo, é unha das máis populares e das que máis capacidade de convocatoria suscitan, tamén o é que a procesión da Borriquiña, o Domingo de Ramos, coa bendición dos ramos na Praza de Santa María, non lle vai á zaga. Organizada pola confraría da Entrada Triunfal de Xesús en Xerusalén, na que participan todas as parroquias de Lugo, poderiamos dicir que é unha celebración cun encanto especial. Contemplar a Praza de Santa María chea de cristiáns, sobre todo nenos, e de persoas de boa vontade, sen espazos en branco, cun bambolear de ramos que aclaman a Cristo en memoria da súa entrada triunfal en Xerusalén, ademais dun espectáculo de vida e unión familiar e de colorido único, é unha graza e un testemuño gozoso que o pobo de Lugo ofrece como obsequio da expresión pública da fe ao seu Señor Xesucristo.
Lugo únese así á multitude dos discípulos que, desde fai máis de dous mil anos, en toda España e nunha gran concurrencia de países do mundo, con gran alegría e nun ambiente festivo, acompañan a Xesús na súa entrada en Xerusalén. Como eles antes, agora nós, vimos e vemos os prodixios que Cristo segue realizando na historia: como multitude de persoas renuncian ás comodidades da súa vida para poñerse incondicionalmente ao servizo dos que sofren; como chama e capacita para iso, a mulleres e homes do noso século coa valentía necesaria para opoñerse á violencia e á mentira; para difundir no mundo a xustiza e a paz e lembrarnos a todos que é posible a verdade, o ben e a vida.
O Xesús de Nazaret que sobe de Galilea a Xerusalén (desde o mar ao madeiro) indúcenos a todos a facer o ben aos demais, suscita a reconciliación onde hai odio e crea paz onde reina a inimizade. E isto sucede, malia aqueles que non queren cumprir a súa vontade e que non oaclaman como “bendito o que vén no nome do Señor” (Lc 13, 35). Porque a decisión de Xesús de subir a Xerusalén, a Cidade Santa, (Lc 9, 51) dá inicio á sección central do chamado Evanxeo da Misericordia (Lucas) que transcorre todo o durante viaxe de Galilea a Xerusalén.
Xa en Jerusalén, chegado o día esperado, Xesús déixase ver como un Mesías moi peculiar, totalmente diferente do que esperan quen confían nun mesianismo triunfal e inmediato, ao estilo dos grandes deste mundo, cheo de desexos de poder para aniquilar aos que non pensan igual ou a aqueles que non queren someterse. Que indica senón este modo de entrar en Xerusalén montado nun borriquiño?
En primeiro lugar, o cumprimento da profecía de Zacarías: : un Mesías, Xesús de Nazaret, o Fillo de Deus encarnado na historia que vén en son de paz e que non trae nin a forza das armas nin as alianzas humanas para a súa tarefa. En segundo lugar, que non monta dacabalo (animal máis propio da guerra) senón nun borriquiño, signo doutro tipo de realeza, dun reinado distinto, dun camiño novidoso subliñado pola alegría e pola extensión dos mantos no camiño.
Unha boa ocasión para acoller esta nova oportunidade da Semana Santa, para esforzarnos por facer da terra un ceo deixando a Deus entrar coa súa realeza no mundo e así o mundo quede colmado do esplendor e da felicidade que emana dunha paz duradeira.

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

A %d blogueros les gusta esto: