Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Ninguén sen traballo e sen nai. Día do traballo, día da nai, mes das flores

Este domingo celebramos o VI domingo de Pascua, pero tamén o día do traballo por ser o 1 de maio; e o día da nai porque é o primeiro domingo deste mes.

Cristo fai novas todas as cousas, por iso a Igrexa “bautiza” o día de traballo coa memoria de San Xosé obreiro, o carpinteiro de Nazaret. Xosé axudou á Virxe María a criar e educar a Xesús, coma se fose o seu auténtico pai. A Igrexa dedica a María o mes de maio ou mes das flores, por iso en España celebramos o primeiro domingo deste mes o día da nai.

Ninguén sen traballo e sen nai. O traballo é necesario para vivir dignamente e para axudar á estabilidade das relacións familiares. Ademais, traballo, polo menos para os crentes, é tamén ocasión para colaborar coa obra creadora de Deus.

O papa Francisco na exhortación apostólica Amoris Laetitia, denuncia a ausencia de traballo, ou a indignidade de moitos empregos, que ás veces causan feridas dolorosas no seo das familias.

Ter un traballo que permita vivir dignamente é unha das principais preocupacións dos españois. Os gobernos de todas as administracións falan continuamente de políticas de emprego. Quizais non estaba de máis que todos lembrásemos aquel primeiro de maio da historia, cando, despois de moito esforzo, conseguiuse a xornada laboral de 8 horas e o poder descansar outras 8, aínda que se lles quedou polo camiño unha última reivindicación tamén fundamental: 8 horas de “cultivo persoal” que non conseguiron sacar a adiante polos intereses pouco xenerosos dalgúns. Na miña opinión, aínda estamos suspensos en todo o que implica este “cultivo persoal” que reclamaban os nosos antepasados non tan afastados: formación humana e profesional antes, durante e despois da nosa época de traballadores.

E ninguén sen nai. Isto xa non depende de nós. A chamada “lei de vida” ten o seu ritmo. Pero, sexan como sexan as cousas, sempre vai haber unha nai que nunca vai fallar: María, a nai de Xesús. El mesmo entregóunola a todos, cando lle dixo a Xoán, que estaba aos pés da cruz: “aí tes á túa nai” (Xn 19, 26-27). Di tamén o texto evanxélico que “desde aquel día o discípulo recibiuna na súa casa”.

Tamén na Amoris Laetitia o Papa alza a voz en favor de tantos nenos que son privados das súas nais, inxusta e innecesariamente, en procesos violentos ocasionados por guerras e outros intereses. Tampouco se esquece o Papa dos nenos aos que non se lles deixa nacer nin das nais que teñen que abortar inducidas por terceiros ou porque ninguén lles brinda a axuda material e emocional que necesitan para seguir adiante co embarazo.

Hoxe poño nas mans de María a todas as mulleres que exercen a súa maternidade de distintas formas, a todos os fillos que necesitamos o amor e coidado dunha nai, a todas as nais que están soas e a todas as persoas que foron arrebatadas das mans das súas nais. Que ela, a Nai de Deus, interceda por todos.

Baixo o patrocinio de San Xosé Obreiro poño a todos os traballadores, aos empresarios, aos sindicatos, aos autónomos, aos que non teñen traballo ou teñen que traballar en condicións precarias. Que o carpinteiro de Nazaret interceda para que todos teñamos un traballo que nos permita vivir dignamente e fáganos experimentar a graza de ser colaboradores de Deus no “coidado da casa común” (Laudato Si).

Miguel Ángel Álvarez

O silencio sobre Deus

Intento atopar referencias concretas sobre Deus nos discursos civís en xeral ou político-sociais en particular. Apenas as encontro. Algunhas, desgraciadamente, aparecen co único desexo de ofender aos crentes e de manipular a linguaxe relixiosa con fins utilitaristas e de poder. É coma se a realidade da existencia europea e española, non tivese nada que ver co relixioso e coa realidade do divino. Nin a antropoloxía, nin a filosofía, nin as referencias bíblicas, nin a cultura, nin a arte, nin a arquitectura, nin a vida cotiá, nin a boa educación, parecen ter nada que ver con Deus para moitos dos nosos contemporáneos. Ás veces dá a impresión de que retornan aqueles emperadores implacables e furibundos que, molestos pola existencia de Alguén que lles transcende, rebélanse contra os que temos a graza de crer, co fin de inxectarnos a súa “insoportable levidade do ser“.

Con todo, a fe nun Deus bo e misericordioso, liberador e sanador, segue viva en Europa, malia eles. Porque Deus está na raíz e no límite de moitas xentes de ben que traballan por un mundo mellor. A presenza do Papa en Lesbos, illa convertida agora nun campo de concentración de refuxiados que foxen da guerra, molesta aos poderosos, porque se atreve a berrarlle ao mundo que outra Europa é posible. Algúns recoñeceron que este Papa é a “conciencia de Europa“, dunha Europa que renuncia progresivamente aos principios de solidariedade e de respecto ao ser humano. Dunha Europa que fai tempo comezou a destruírse a si mesma cando quixo expulsar a Deus da realidade e, con Deus, os seus signos, as súas referencias e os seus inherentes valores éticos. Son ideólogos do poder, políticos desnaturalizados por un ateísmo chapuceiro que soamente ven inconvenientes e engorrosos problemas onde hai dor, sufrimento e morte. Sufrimentos e guerras causadas por eles mesmos, si, os mesmos que agora gardan silencio e escóndense cando onte saían á rúa e gritaban “non á guerra“. Aínda que é certo que a fe dos cristiáns europeos non poderá resolver os conflitos armados que rexorden desgraciadamente na humanidade, tamén é verdade que si os pode mitigar. E mentres, os cristiáns seguimos afirmando a Deus no mundo e intentando vivir coherentemente co que profesamos, algúns dos nosos líderes políticos din si á cultura da insolidariedade e da morte e non ao ben común, ao diálogo e á colaboración. É que vivimos nun país que deu as costas ás familias e aos máis débiles (a pobreza hérdase, di un informe de Cáritas) mentres se subvenciona a cultura do individualismo, da indiferenza, do hedonismo e da soidade.

Se este Papa “é a conciencia de Europa“ é porque cre en Deus. Nun Deus que salva e compromete. Un Deus cuxa fe nel xera determinadas formas de conduta e de opción polos pobres. E isto é así, porque a súa presenza envólvenos, rodea a existencia humana e o universo, e é punto decisivo de referencia para a comprensión do ser humano e do mundo. Sen esta orientación vital determinante, a desorientación, a perda de identidade e a banalidade, impóñense. Ai Deus! Noso Deus!

Mario Vázquez

Acábanse os curas e/ou os habitantes de Lugo?

Con frecuencia atopamos escritos nos xornais que falan da diminución  dos curas e afirman que a Igrexa Católica se está quedando sen curas e que, por tanto, estes son unha especie en vías de extinción. Esta visión pesimista pode ser verdade se só ollamos o mundo que temos diante dos narices. Aquí imos mirar a realidade cunha perspectiva máis ampla:

1º. Na Igrexa Católica os curas non están en descenso, nin moito menos, pois se vemos o número de curas dos últimos anos temos que: en 1985 había 407.458 sacerdotes, no 2001 xa eran 409.716 e no 2012 pasouse a 418.550 polo que se refire a suma dos bispos, máis clero secular e clero regular.

Con estes datos, quen pode soster que se acaban os curas na Igrexa Católica? E iso que non incorporamos á suma os Diáconos Permanentes, nos que a súa evolución neses anos é: 12.541 en 1985, 29.204 en 2001 e 40.914 no 2012.

Si é verdade que a proporción dos cregos de ordes relixiosas (clero regular) diminuíu de 150.161 en 1985 a 138.619 no 2001 e 135.072 no 2012, pero o aumento do clero secular compensa e fai que o número total sexa maior. Isto dá para unha interesante reflexión que non hai espazo aquí para facer.

2º. Si é verdade que descendeu moito o clero na diocese lucense e tamén nas outras de Galicia. Pero non é menos certo que tamén está xa a descender a poboación, que centrándonos só na provincia de Lugo temos que en 1940 eramos 545.128 habitantes, en 1981 baixamos a 405.365 e no 2010 xa somos só 353.504 e menos mal que lles sumamos 14.176 inmigrantes estranxeiros.

Ler máis

“Altamira”: outro tópico anticatólico

Estreouse Altamira, película protagonizada por Antonio Banderas, e a súa orientación non pode ser máis explícita: “Un descubrimento que desafiou á relixión”, proclama o tráiler, presentando a unha Igrexa exasperada contra a ciencia porque as pinturas atopadas en 1879 na cova cuestionarían a fe.

A verdade histórica di outra cousa. O rexeitamento ás pinturas de Altamira proveu especialmente da comunidade científica do momento. Foron os evolucionistas os primeiros e máis tenaces inimigos da autenticidade desas mostras artísticas do home primitivo. Exemplo foi o Congreso de Prehistoria de Lisboa (880). Nel cando se mostraron os debuxos dalgunhas das pinturas da cova, o descrédito reinante fíxose palpable. Cartailhac, a figura máis respectada da arqueoloxía prehistórica, e un dos máximos detractores de Altamira que chegou a acusar a Marcelino Sanz de Sautuola de impostor e de facer el mesmo as pinturas da cova, abandonou deliberada e notoriamente a conferencia, sen facer esforzo algún por ocultar a súa repugnancia. A súa negativa proviña precisamente de supoñer que as pinturas eran unha trampa clerical. Aínda que, morto xa Sautuola chegou a admitir o seu erro e entonou un Mea culpa. Tampouco en España a situación era mellor. Nin a Institución Libre de Ensinanza, nin a Sociedade Española de Historia Natural apoiaron a veracidade das pinturas.

O debate resumíase en dúas posicións: os darwinistas non admitían esa perfección artística nun home primitivo cuxas habilidades terían que ser sustancialmente distintas ás do home actual; con todo, para os adversarios do darwinismo, que aquela beleza tivese miles de anos confirmaba a súa convicción da identidade da natureza humana no tempo.

Dous científicos españois, e profundamente católicos, enfrontáronse á cerrazón dos darwinistas: Sanz de Sautuola e, cando morreu en 1888, o seu gran apoio intelectual e científico, outro católico fiel, Juan Vilanova e Piera naquel momento catedrático de Xeoloxía e Paleontoloxía da Universidade Central de Madríd e máximo experto español da época en fósiles. Vilanova era practicamente o único experto que sostiña a autenticidade das pinturas da cova de Altamira.

No que se refire á Igrexa, o feito obxectivo é que, xa en 1871 sete anos anos do descubrimento da cova, o censor eclesiástico das obras de Juan Vilanova e Piera comentando o libro Orixe, natureza e antigüidade do home, daba o visto bo ás súas obras sinalando que “da Biblia non pode deducirse unha datación xeolóxíca ou biolóxica específica. A Igrexa non declarou o número fixo de anos que leva o home na terra”.

A realidade histórica é que a película deforma os feitos e, que a Igrexa (fóra dalgún personaxe illado) non presentou obxeción ao achado de Marcelino. Porque, pese ao que moitos repiten, a Igrexa non tiña, nin ten, unha doutrina sobre a idade do mundo ou a idade do home sobre a terra, Todos eses personaxes da película que se espantan aferrados ás cronoloxías bíblicas, non son, pois, cribles. Nin representativos da posición da lgrexa.

O mesmo Antonio Banderas matizou nunha entrevista que non podía nin imaxinar que se ía atopar cunha ciencia máis monolítica cá propia relixión. Tamén o bizneto de Sautuola manifestou: “confeso que creo un tanto cuestionable o papel negativo que a película atribúe á Igrexa… dificilmente puido ser un feito tan relevante como se sostén na película”.

Por que entón se presenta o filme como un “descubrimento que desafiou á relixión” e aparece xa desde o cartel de promoción un antipático eclesiástico, o párroco de Santillana del Mar? Enténdese que unha película necesita recursos dramáticos para ser interesante, pero non debería distorsionar os feitos nin o contexto. Porque a visión sesgada e mendaz que ofrece pouco ten que ver coa realidade e si moito con propaganda ideolóxica. Con este sentido, pasará ser vista por millóns de persoas en todo o mundo e será visión obrigada en multitude de centros de ensino. A mensaxe ofrecida e asumido por todos será o mantra de que a Igrexa e a fe católica, foi, unha vez máis, anticientífica. Tópicos da lenda negra anticatólica. Pois vai ser que, polo menos, nesta ocasión non é verdade. E o falso, ou polo menos o non exacto do todo, como tantas outras veces, é o que ensina a película.

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros

Todas as nais “teñen anxo”

Hai moitas situacións de sufrimento na nosa vida. Con todo, non hai nada máis desgarrador que uns pais que ven morrer ao seu fillo. Imaxinade, entón, que dor pode xerar que a perda dese fillo sexa porque a propia nai abórtao. Por máis que nos digan que non pasa nada, ela queda rota, irremediablemente, para sempre, a non ser que apareza alguén que queira ser o seu anxo…

Con todas as nosas debilidades, algunhas persoas decidimos deixar que Xesús se achegue a través de nós a mulleres que están ao límite, e a piques de abortar, para ofrecerlles un fogar novo onde non se lles condena e atopan unha saída.

Pero imos ao comezo de todo isto. No ano 2012, Monseñor Reig Pla promove e aproba Spei Mater, asociación pública de fieis da Igrexa Católica. Desde entón tratamos de ofrecer a misericordia do Señor a través de 3 proxectos:

logo_raquel

No Proxecto Raquel, acompañamos a mulleres e homes que sofren as consecuencias dun aborto. Probablemente escoitastes debates sobre se existe ou non a chamada “síndrome post-aborto”

Podo asegurarvos, sen dúbida, que non só é real senón que, ademais, é devastador. A boa noticia é que Xesucristo ten todo o poder para sanar e restaurar unha vida completamente, e é o que Spei Mater ofrece a quen se achegan buscando a paz.

No Proxecto Anxo, ofrecemos axuda material, psicolóxica e espiritual ás mulleres embarazadas con dificultades, en exclusión social, ou en soidade ante un embarazo imprevisto. A expresión dos seus rostros e o modo en que din grazas cando logramos alcanzar o seu corazón e salvalas a elas e aos seus fillos da morte líbrame dos meus prexuízos e indiferenzas, axúdame a acoller a misericordia de Deus, que eu non teño de xeito natural. Non podemos forzar, nin xulgar, nin pedir explicacións. Non somos mellores que as mulleres e os homes que veñen a nós buscando, en principio, pañais e un berce. Si temos que ser sinceros, pero non crueis. Temos que presentar a verdade, esperar a verdade e axudar en verdade, a que nos guía na misericordia. Non sempre logramos rescatar a eses pequenos da morte, nin ás súas nais do horror do aborto, non todo depende de nós, pero non podemos deixar de intentalo.

logo_parroquias pola vida

Finalmente, desde Parroquias pola Vida, queremos espertar a conciencia das comunidades cristiás en defensa da vida sempre e sen condicións, mediante a formación e a oración. A misericordia de Xesús apréciase dun modo moi fermoso cando vén dun pequeno grupo de persoas que viven unha comuñón, unha familiaridade que non se atopa no mundo fácilmente.

Con todo isto, que pretendo dicirche? Sencillamente que, mentres les estas liñas, hai mulleres, e as súas familias, que esperan unha palabra e unha solución de esperanza á súa escuridade e a súa dor, que ti fas falta. Hai moitos xeitos nos que podes colaborar, coa túa oración, co teu apoio económico, coa túa presenza… sabendo que “calquera cousa que fagades a un destes, a min facédesmo” (Mt.25, 40)

Ti tamén podes ser un anxo! Estamos agardándote.

Os días 8 e 9 de abril hai un Curso de capacitación do Proxecto Anxo

Rosa Cruz, responsable Spei Mater Lugo

A %d blogueros les gusta esto: