Profetismo e cristianismo

A historia humana está saturada de antinomias: o ben e o mal; a xustiza e a inxustiza; o perdón e a vinganza; o poder e a escravitude… e na historia da salvación cobra especial notoriedade o binomio “Realeza e Profetismo”, coas connotacións de abuso do poder por parte da autoridade, e de denuncia por parte do profetismo. O poder corre o risco de autovalorarse, arrogándose atribucións que non lle corresponden, e descoidando o labor de promocionar a comunidade na súa dimensión humana e cristiá.

Pero tamén o profetismo pode corromperse. A súa misión é ser a voz do pobo e, no seu nome, debe denunciar as inxustizas dos xerarcas cos seus subordinados. Para exercer acertadamente o seu labor, o profeta coide non contaxiarse do espírito das clases dominantes, que en ocasións, máis que dar solucións aos problemas do pobo, buscan denunciar á autoridade de quenda, para que a xustiza a sancione como culpable. Con iso estariamos a pór sobre a mesa o binomio “xuíz- acusado”, e a misión do profeta non é reclamar castigo para o causante do mal, senón buscar solucións ás carencias da comunidade, corrixindo cordialmente aos axentes do ben común, polo descoido dos seus labores.

Non esquezamos que o profeta non fala en nome propio, senón en nome de Deus. E Deus non toma a adarga para protexerse do agresor, e menos empuña a espada para ferir ao agresor, senón que tende a man para levantar ao caído e ofrécelle perdón a quen causou feridas.

Pois iso mesmo debe facer o profeta: utilizar o binomio “xuíz-acusado”, desde a perspectiva do pai misericordioso co seu fillo pródigo. Este non achou a casa paterna pechada baixo sete chaves, senón expedita para recibilo, e os brazos do seu pai abertos para abrazalo, e ambiente de festa no fogar, porque o fillo que se fora, volveu a casa.

Así debe actuar o profetismo, converténdose ao amor fraterno do acusado, para que este se convertase á comuñón acolledora da Igrexa.

Denunciar non é acusar. O que denuncia advirte dalgunha deficiencia co fin de emendala. O que acusa delata ao acusado dalgún delito, co fin de que a autoridade competente lle impoña o oportuno correctivo legal.

Para que todo isto leve á práctica, o Papa Francisco róganos que nos convertamos a Xesucristo, para que El sexa o noso modelo; que nos acheguemos aos irmáns e falémoslles ao corazón, sen ferir os seus sentimentos, e que denunciemos os desaxustes do momento, sen culpar deles a ninguén, senón asumindo cos demais, a responsabilidade que a todos nos incumbe.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

Deixa un comentario

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

A %d blogueros les gusta esto: