Advento: «En esperanza fomos salvados»

Desde que comezou esta pandemia, alá polo mes de marzo, unha das palabras ou pensamentos que máis utilizamos foi esperanza. Todos esperamos saír desta e queremos manter a esperanza por riba de todo.

Agora comezamos un tempo novo, o Advento, e unha das actitudes que se nos pide para este tempo tamén é a da esperanza. Esperamos o nacemento de Xesucristo, o Salvador.

A nosa, a dos cristiáns, non é unha esperanza en minúscula. A nosa esperanza vai máis aló dunha vacina, por moi importante que esta sexa agora mesmo. A nosa esperanza é a que nos anuncia san Paulo, «En esperanza fomos salvados» (Rm 8,24) e coa que Bieito XVI titulou unha das súas encíclicas.

A nosa Esperanza, en maiúscula, é Xesucristo, que entra na historia, para salvarnos do peor dos virus, o que é produto do pecado e a morte. Esperamos ao Redentor, como espera o montañeiro atrapado que descenda dun helicóptero un rescatador que o ate fortemente a el, para os dous ser elevados e escapar dunha morte segura polas feridas e o frío da neve.

Despois do coronavirus virán outras cousas. Ademais, cantas persoas morreron durante todo este tempo por outros motivos? Por iso necesitamos algo máis, moito máis, que unha vacina. Necesitamos a Xesús connosco. El vén, xa case está en camiño. Agora só falta que nós o agardemos coas portas do noso corazón totalmente abertas.

Este ano, no que todo é especial, tamén o Advento e o Nadal deberían ser especiais: máis xenuínos e auténticos.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo original]

Advento, tempo de esperanza

O home vén ao mundo con multitude de indixencias. A súa carencia é total: se non o alimentan, morre de fame; se non lle procuran roupa de abrigo, morre de frío; se non lle ensinan a ler, será analfabeto para sempre…

A carencia é pobreza, pero non todas as carencias son iguais. A contía e o valor das carencias condicionan as nosas pobrezas. É máis pobre o que carece de pan, que o que carece de cultura ou de prestixio social…

Todos temos deficiencias físicas e deficiencias psíquicas. Pero non sexamos pesimistas, xa que neste mundo en que nós vivimos abunda máis o positivo có negativo. Suplantemos o derrotismo pola esperanza de que o que hoxe é un fracaso, mañá será éxito. A esperanza é virtude conxénita no home. O agricultor que hoxe sementa gran na terra, faino coa gozosa ilusión de que o trigo que hoxe arroxa no suco, mañá será pan na súa mesa… Así nolo lembra o salmista: “Os que entre bágoas sementan, entre cantares recollen”. Os agricultores “Cando van, van chorando os que levan a semente. Ao viren, veñen cantando os que traen os monllos”.

Todos os homes vivimos de esperanza. Desde que nacemos, miramos ao futuro: vivimos en esperanza. Cando se perde toda visión de futuro, xorde a frustración. O presente é o futuro realizado, e o futuro é o presente aínda non cumprido. E posto que o “hoxe” condiciona o “mañá”, o presente é o futuro “prerealizándose”. Isto quere dicir que, en boa medida, somos construtores do noso mañá. Pero para que a nosa empresa sexa exitosa, requírese unha motivación que xustifique o noso sacrificio. Tal motivación nace da valoración do fin a conseguir, da garantía do éxito buscado e dos medios de que se dispón en función do labor emprendido.

A esperanza é máis que “gardar”, é colaborar co Señor, o cal, ao crearnos, confiounos unha misión a realizar, dicíndonos: “crecede e multiplicádevos, e sometede a terra” (Xén. 1,28). O labor do home é traballar no perfeccionamento do mundo material e espiritual. A experiencia dinos que as nosas mans melloraron notablemente o hábitat dos nosos antepasados. Aínda recoñecendo que queda moito por facer na nosa contorna, non podemos ignorar que o noso mundo avantaxa moito ao dos nosos avós.

Valoramos os adiantos que a man do home propiciou a estes tempos en que nos tocou vivir; pero non nos deteñamos no camiño, pois aínda falta moito para chegar á meta. Somos colaboradores do Señor, sigamos preocupándonos por un mundo mellor.

Mons. Indalecio Gómez Varela

Cóengo da S. I. Catedral Basílica de Lugo

[Artículo en castellano]

Un novo ano camiñando co Señor

Se o domingo pasado terminaba un ano, necesariamente este domingo temos que comezar outro. Estamos, por tanto, ao comezo do Ano Litúrxico.

Non podemos esquecernos do significado que ten para nós o ano cristián. Trátase de facer o camiño da nosa vida seguindo os pasos de Xesucristo. Para iso temos por diante 365 días para contemplar os misterios da vida de Xesucristo e infinitude de oportunidades para deixarnos santificar por El.

Comezamos así este novo ano, preparando o camiño para o que vai vir, para que despois sexa El mesmo quen nos vaia marcando o camiño que nos leve á casa do Pai.

Este ano, as catro semanas de Advento vense reducidas a tres, porque a Noiteboa será un luns. Así que teremos que aplicarnos máis para ter a nosa alma a punto e limpa para acoller ao Mesías esperado.

Dispómonos para celebrar o comezo da nosa salvación. Xesucristo asumiu, desde o minuto cero, dun modo perfecto toda a natureza humana. Deus non quixo que nada do humano lle resultase alleo. Por iso, desde o momento mesmo da encarnación, co anuncio do anxo, comezou a súa tarefa salvífica da humanidade. Nese intre empezou a sentir o mesmo que calquera persoa. Xesucristo non escatimou ningún esforzo para experimentar, con todas as consecuencias, as alegrías e os sufrimentos dos homes aos que veu salvar.

Miguel Ángel Álvarez

Cura da Fonsagrada

[Ver artículo en castellano]

Advento-misericordia Ano Santo

Advento é soñar un mundo novo, advento é soñar a felicidade, advento é soñar unha humanidade nova, unha humanidade en marcha, en busca

Advento é soñar co Neno Xesús, soñar con ese neno que nos trae a alegría de vivir, devólvenos a inocencia perdida e reúnenos a todos no seu berce. Berce de vida, de ilusión, de fraternidade, de perdón, advento é soñar.

Advento é ver a realidade desde os ollos da fe, desde os ollos limpos que loitan por un mundo mellor, un mundo fraterno, un mundo humano onde o divino faise presente na humanidade.

Advento é esforzo dunhas mans por construír unha casa para todos, unhas mans abertas para acariñar, para saudar, para aplaudir, para tender pontes de encontro entre as persoas.

Advento é un corazón aberto para acoller a tenrura e a compaixón do Neno Deus.

Advento é un corazón aberto para amar, para doarse, para entregarse ao servizo dos nenos, dos mozos, dos adultos, dos anciáns, dos necesitados de agarimo, de comprensión, de misericordia.

Advento é soñar e ter a coraxe de facer realidade ese soño desde a sinxeleza e a humildade.

Advento é realidade, presente e futuro. Advento é o vento que sopra aire fresco nos pulmóns dos que buscan incansablemente un mundo novo ao estilo de Xesús de Nazaret.

Advento é inicio dun proxecto inmenso: Deus faise un de nós, toma carne humana.

Advento desde Isaías, María, Isabel, Xoán Bautista, todos en procura e todos cos ollos, as mans, o corazón abertos para acoller a vontade de Deus Pai e facer posible o “soño”: Deus encárnase e salva polo seu Fillo á humanidade.

Advento sopra, Espírito Santo axúdanos a non ter medo a acoller este aire novo que nos trae o advento, Espírito Santo ven ás nosas vidas, ven ás nosas comunidades e fainos dóciles para acoller a Salvación.

Manuel Areán Fernández

Voz que grita no deserto

Que pensariamos se hoxe aparecese polas rúas da nosa cidade un personaxe con aparencia un tanto estraña e berrando aos catro ventos que está a piques de chegar alguén importante e que vaiamos preparando as cousas?

Seguramente, a moitos se lles estará vindo á cabeza a imaxe do Pequeno Nicolás. Pois non, non falamos deste personaxe de moda. Estamos falando dun dos protagonistas do Advento: Xoán o Bautista, o primo de Xesús.

Tomárono por un pouco tolo. As pintas e as formas de vida non o axudaban neste aspecto. Pero traía unha mensaxe importante, a máis importante de todos os tempos. Unha noticia que só se produciu unha vez e que non ten punto de comparación con ningunha outra noticia que se deu por moi importante que a considerou a humanidade. A noticia era que a vinda do Mesías era inminente. Pensar e saber que Deus se encarna, entra na historia e faise un de nós é algo imposible de superar. É algo absolutamente extraordinario. A Xoán o Bautista non lle importou o que pensasen del por anunciar de viva voz que viña o Señor e que preparásemos o camiño. Quizais, para anunciar a alegría do Evanxeo necesitemos facelo ao estilo do Bautista, aínda que nos consideren un pouco tolos.

Miguel Ángel Álvarez

A %d blogueros les gusta esto: