Oración pola nosa terra

Ao fío da invitación do Papa Francisco para meditemos e oremos por este mundo noso, por esta terra que é como unha nai que nos nutre e nos sustenta, véñenme ao pensamento unhas palabras orantes do propio Papa Francisco recollidas na enciclica Laudato Si’.

Oración pola nosa terra

Deus Omnipotente,

que estás presente en todo o universo

e na máis pequena das túas criaturas,

Ti que envolves coa túa ternura

todo o que existe,

derrama en nós a forza do teu amor

para coidarmos da vida e da beleza.

Inúndanos de paz,

para que vivamos como irmáns e irmás

sen prexudicar ninguén.

O Deus dos pobres,

axúdanos a rescatar

os abandonados e esquecidos desta terra

que valen tanto aos vosos ollos.

Cura a nosa vida,

para que protexamos o mundo

e non o depredemos,

para que sementemos beleza

e non polución nin destrución.

Toca os corazóns

daqueles que buscan só beneficios

á custa dos pobres e da terra.

Ensínanos a descubrir o valor de cada cousa,

a contemplar admirados,

a recoñecer que estamos profundamente unidos

con todas as criaturas

no noso camiño para a vosa luz infinita.

Grazas porque estades connosco todos os días.

Susténtanos, por favor, na nosa loita

pola xustiza, o amor e a paz.

Francisco Castro Miramontes

Entre “festivos” e “pontes”. Tempo para rezar por España

Esta é a semana dos festivos e as pontes. Mañá é o día da Constitución e, por tanto, festivo civil. Tamén celebramos a solemnidade da Inmaculada Concepción da Virxe María, que tamén é día festivo en España. E, coincidan como coincidan estes días, sempre haberá ocasión para facer, polo menos, unha pequena “ponte”.

Nós tentamos ir máis aló das “pontes” e estes días tamén deberían converterse nunha ocasión para a oración. Esta semana debería ser a “semana de oración por España”. Explícome.

A Constitución española cumpre corenta anos mañá nunha nación na que se pon en dúbida case todo. Resultan paradoxais os niveis de crispación, insultos e violencia que temos que soportar todos os días e que non parecen propios dunha nación desenvolvida do século XXI, concienciada coa solidariedade, que despois non se practica entre os seus membros.

Por iso mañá, aínda que sexa unha celebración civil, non está de máis de teñamos unha oración especial polo noso país, polos seus gobernantes e as súas xentes, para que todos podamos vivir en paz e concordia fraternal. É inxusto que se gaste o tempo e o diñeiro só para unha violencia verbal (e ás veces física) que non leva a ningunha parte.

Encomendemos España a María, que a Nai poña cordura nos seus fillos e unidade entre todos. Esta semana honramos á nosa Nai a Virxe María no seu misterio da Inmaculada Concepción. Unha Nai que sempre está aí e á que Deus preparou desde sempre, facéndoa Inmaculada, para ser a nai de Xesucristo, o príncipe da paz.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

Artigo orixinal

Moita oración e reiniciar o sistema

Comezo contando algo que me pasa con bastante frecuencia. Moita xente acode a min, non só para auxilio espiritual, senón tamén por problemas informáticos e telefónicos, por chamalos dalgún xeito.

Xa saben: “como se fai tal cousa?”, “non me funciona isto”, “apareceume isto aquí”. Habitualmente son cousas moi sinxelas de arranxar e fágoo sen maior problema. Por iso, cando me preguntan como o fixen, respondo de forma irónica dicindo que hai cousas que só saen con moita oración. Pero o único que fago é apagar e volver acender, ou dito doutra forma, “reiniciar ou resetear”. Se a cousa é moi grave, a intervención ten que ser máis agresiva e hai que restaurar o sistema, volvéndoo aos valores de fábrica. Outras veces hai que formatear ou poñer un disco duro novo ademais de ampliar memoria. É frecuente que os equipos se volvan lentos por virus ou por acumulación de arquivos e aplicacións de todo tipo que non serven para nada. Xa, no peor dos casos, non queda outra alternativa que comprar un equipo novo porque o que tiñamos quedou obsoleto e non cumpre coas esixencias actuais.

Non son experto nin técnico nin científico, pero é fácil pensar que os móbiles, que non se apagan nunca, acaban saturados e fallando. Ata as máquinas necesitan un pequeno descanso ou desconexión para empezar de novo e funcionar correctamente. Trátase de que o sistema poña as cousas no seu sitio.

Outras veces as máquinas acenden mal e prodúcese un fallo no proceso de arranque. Cando isto pasa, a única opción é empezar de novo para facer o proceso completo sen saltarse ningún paso.

Pois se así ocorre coas máquinas que só fan unha cousa e sempre do mesmo xeito, e non teñen sentimentos e alma, pensen agora canto máis as persoas.

Opino que isto mesmo tamén serve para a Igrexa e todos os que a formamos. Todos necesitamos rezar máis, moita oración, e nunca mellor dito, tamén reiniciar o sistema ou restauralo por completo para poñer en marcha con forza a Nova Evanxelización.

Na vida de moitos cristiáns e da Igrexa hai moitas cousas que non funcionan: imos a remolque e cansos, sáltanse pasos no proceso de iniciación, ou non damos os correctos.

Non podemos volver á idade de 5 anos, pero si podemos nacer de novo, como lle dixo Xesús a Nicodemo. Necesitamos retiros, momentos de oración (moita oración), exercicios espirituais para facer un alto no camiño cotián e restaurar os nosos sistemas para comezar de novo e atoparnos de verdade con Xesucristo. Cantas veces para arranxar unha casa en ruínas hai que tirar todo e facela de novo?

Non é nada distinto ao que fixo Xesucristo: “Destruíde este Templo e en tres días levantareino […] Pero El referíase ao Templo do seu corpo” (Xn 2, 19-ss). Morrer ao home vello e resucitar ao home novo.

Esta tarefa pódenos asustar un pouco por medo a perder o que xa temos (case tanto como perder os contactos do móbil). Pero se non o facemos, corremos o perigo de que a casa termine sendo unha chea de lixo cuberto de silveiras.

 

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

Un minuto de silencio e algo máis

minuto de silencio

Creo que nalgunha outra ocasión escribín sobre isto mesmo. Hoxe non me resisto a volver facelo. Nesta ocasión, ademais, fágoo despois de que Arturo Pérez Reverte use un argumento parecido en Twitter «Os xihadistas deben de estar acolloados polas florciñas, as candeas e o noso enérxico “todos somos Bruxelas”. E ata a próxima» (23 de marzo de 2016). Claro que se o digo eu, non se decata ninguén. Se o di Pérez Reverte, van ser miles e miles os que reflexionen sobre a cuestión, aínda que ao mesmo tempo sexa criticado por outros moitos.

Candeas, flores, minutos de silencio, concentracións diante dos concellos e centros de traballo… é algo ao que xa estamos afeitos e que facemos con moi boa intención para mostrar o noso apoio e solidariedade ás vítimas.

Pero póñanse por un momento na situación dunha das vítimas. Se estás morto, a ver de que che serve o minuto de silencio… Se estás malferido nun hospital, a ver se unha manifestación ou unha candea alíviache a dor e transmíteche algo de paz e tranquilidade.

Sen deixar de facer isto, que é unha expresión correcta da fraternidade humana, creo que debemos dar un paso máis, polo menos os que intentamos ser cristiáns. Xesucristo invítanos a acudir a El cando estamos cansos e angustiados (Mt 11, 28) e dinos que lle podemos pedir ao Pai aquilo que necesitamos: «Pedide e darásevos» (Mt 7, 7). É verdade que Deus sabe mellor que nós mesmos o que máis nos convén en cada momento, pero iso non é óbice para que lle presentemos as necesidades dos homes, os nosos irmáns, sobre todo cando nos vemos superados e as situacións son especialmente duras e inxustas.

Dito doutro xeito, os cristiáns debemos converter o silencio en oración para escoitar a voz de Deus nestes momentos de tanta desesperanza e incerteza e para pedirlle o eterno descanso para os defuntos e a recuperación para os feridos.

Seguimos no tempo de Pascua. Ao sufrimento e morte seguiulle o silencio do sepulcro naquel primeiro Sábado Santo da historia. Minutos e horas de silencio ao final dos cales escoitouse unha das mensaxes máis esperadas: «son eu, non teñades medo» (Mt 14, 27). Xesús venceu á morte e unidos a El tamén nós imos gañar esta batalla. «A esperanza non defrauda, porque o amor de Deus foi derramado nos nosos corazóns polo Espírito Santo que se nos deu» (Rm 5, 5) e do mesmo xeito que a vida vence á morte, do mesmo xeito o ben vencerá ao mal, xa neste mundo.

Miguel Ángel Álvarez

A %d blogueros les gusta esto: