Mes: Marzo 2018

Tres notas do traballo dunha Delegación de Misións: apertura, respecto e compromiso

Hoxe atopámonos ante unha nova etapa misioneira que pide unha nova conciencia e comprensión dos aspectos teolóxicos e pastorais da misión. A Igrexa enfróntase a novos interrogantes: que significa evanxelizar nun mundo traspasado pola inxustiza e a desigualdade cada vez máis grande entre ricos e pobres; como evanxelizar a nova cultura que está nacendo; como afrontar o diálogo interrelixioso, sobre todo cando crece a persecución contra os cristiáns por parte de certos grupos fundamentalistas; que significa “saír ás periferias“ para unha Igrexa envellecida e con pouca vida como é a europea; como facer crible unha mensaxe de amor e misericordia cando moitos dos seus membros principais aínda hoxe continúan vivindo como auténticos príncipes…

Todos estes interrogantes hai que respondelos a partir dunha serie de constantes que deben estar presentes en todo momento:

A primeira constante é o que da misión. En primeiro lugar, temos de aclarar o concepto “territorio de misión“. Hoxe utilízase este concepto para designar a aquelas circunscripcións eclesiásticas que están baixo o amparo da Congregación para a Evanxelización dos Pobos, ao ser comunidades eclesiais que non poden subsistir por si mesmas, debido á falta de recursos humanos e económicos. Actualmente están catalogados 1.113 territorios de misión por África e Asia, as illas de Oceanía e América. A misión sempre é ad gentes. Xa que logo, unha Igrexa misioneira é aquela que entra en contacto cos chamados territorios de misión, para anunciar o Evanxeo a quen aínda non oíu falar del, non unha Igrexa que, por comodidade ou medo, queda no seu propio territorio e só pensa nos seus problemas.

A segunda constante é o como da misión. En 1622, o Papa Gregorio XV funda a Congregación Propaganda Fide coa intención de poñer toda a actividade misioneira baixo o seu control e desligala da actividade colonial. E no ano 1659, a Congregación dirixe unha Instrución que se converteu nunha especie de Carta Magna das misións, posto que mostra como ha de levase a cabo e que calidades han de adornar ao mensaxeiro. A grandes liñas, a Instrución recolle o antigo concepto das “sementes do Verbo presentes en todo home“ para mostrar que a misión non se pode realizar dun xeito colonialista, impoñendo os criterios e modos de pensar e de actuar, senón respectando, acollendo e valorando positivamente o bo que hai noutras culturas e relixións, posto que nelas atopamos o abono axeitado para a semente do Evanxeo.

A terceira constante é o quen da misión. O Vaticano II considera a misión como algo propio de todo o Pobo de Deus, posto que forma parte da natureza da Igrexa e ten a súa orixe na Trinidade: na misión do Fillo e do Espírito Santo, segundo o propósito do Pai (cf. Ad Gentes 2). Por iso, Evangelii Gaudium 119-121 fala da Igrexa como un pobo de discípulos misioneiros.

Ler máis

Domingo de Ramos: unha revolta política?

A festa do Domingo de Ramos é unha das celebracións e manifestacións populares católicas máis concorridas e multitudinarias da Semana Santa. Por algo é o pórtico da Semana Grande da cristiandade que comeza cun ton festivo no que se reproduce, con gran participación de todas as xeracións, especialmente dos nenos e novos, aquela alegre entrada triunfal de Xesús en Xerusalén. De feito, na nosa cidade de Lugo e en moitas vilas da nosa Diocese, as procesións do Domingo de Ramos teñen un gran arraigo. En contra do que algúns pensadores e teólogos cristiáns pensaron (Reimarus, Brandon…), o acontecemento da entrada triunfal de Xesús en Xerusalén non foi por causa dun movemento político contra o poder establecido, semellante ao movemento dos zelotas. No ambiente tenso que se vivía entón en Palestina, especialmente polas concentracións masivas durante a Pascua en Xerusalén, coa vixilancia dos militares romanos desde a Torre Antonia, estes movementos reprimíronse fácilmente.

Por iso, desde as fontes cristiás de que dispoñemos, podemos afirmar que foi un acontecemento sinxelo de aclamación popular, no que algúns habitantes de Xerusalén acolleron con sinxeleza e expresión de gran afecto, con ramos de oliveiras e palmas, ao Mestre de Nazaret. A verdade é que o Mestre humilde que alborotara ás masas, montado nunha borriquiña, era unha figura política de pouca transcendencia, comparada cos grandes fastos dos triunfadores imperiais nas campañas bélicas que se celebraban en Roma.

A nosa antiga tradición popular de Ramos selou a miña infancia. Lémbroa con gran ilusión en compañía da miña nai e familiares. Preparabámola con tempo. Adornabamos os ramos con laranxas e lambetadas. E cantabamos nas procesións ao redor das igrexas e ermidas dos nosos pobos. Unha tradición que en Lugo cidade, non soamente non se perdeu, senón que está florecendo. A procesión coñecida popularmente como da Borriquiña, fundada en 1943 co esforzo e o tesón da gran entusiasta Rosita (q.e.p.d.) e cos nenos da catequese da Parroquia de San Froilán de Lugo, manteñen hoxe o mesmo carácter de espontaneidade e sinxeleza.

Segundo datos moi recentes, o boom da piedade popular engancha a maiores e mozos no medio do deserto da incredulidade e da secularización. Nos últimos vinte anos, os confrades en España (en Lugo creceron tamén) pasaron dun millón a tres millóns de membros. É o movemento asociativo máis significativo e importante de España.

Acabada a procesión de Ramos, a liturxia adquire un ton máis meditativo. En Lugo, entramos na Catedral. Comeza a Eucaristía. Escoitamos e meditamos a Paixón. E mergullámonos xa no clima que debe recordar esta semana, á que a tradición da Igrexa cualificou como “santa“. Cristo ensínanos a entender a realidade do sufrimento. Como dixo Bonhöeffer, “só un Deus que sofre -no silencio- pode salvarnos“.

Oxalá tamén nós, iluminados pola luz radiante da fe, afirmemos co Cristo do domingo de Ramos, en silencio ou con aclamacións, que: “Realmente este home era (e é) o Fillo de Deus“.

J. Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral.

Actividades do Programa de Maiores de Cáritas

No mes de marzo Cáritas Lugo comezou o taller de iniciación á informática os xoves en horario de 17.00 a 18.30 h nas instalacións da Avenida das Américas, 93-97. Con este taller preténdese favorecer a adquisición de nocións básicas e destrezas no uso das tecnoloxías informáticas, abordando dunha forma sinxela e práctica os coñecementos que lles permitan aos maiores utilizar o ordenador nos seus quefaceres cotiáns.

O Programa de Maiores tamén deu comezo ao taller de ximnasia “Móvete en Compañía” coa finalidade de favorecer o envellecemento activo das persoas maiores, a través da realización de exercicio físico para evitar así o sedentarismo e a prevención de enfermidades.
Este taller ten lugar todos os xoves en horario de 12.00 a 13.00 horas no local de Cáritas, na Avenida das Américas, 93-97.

San Xosé, Día do Seminario. Perfil do sacerdote do futuro

A Igrexa celebrou o quinto domingo de Coresma, xa coa perspectiva da Semana Santa, a máis importante do ano litúrxico. E hoxe, día de precepto para os católicos, celebramos a solemnidade de San Xosé, esposo da Virxe María, “varón xusto, nacido da estirpe de David que fixo as veces de pai para co Fillo de Deus“. A Igrexa venérao con especial honra como patrón, a quen o Señor constituíu sobre a súa familia“ (Do Martiroloxio Romano). Estas palabras expresan con claridade a paternidade de Xosé (PP, daí o hipocorístico Pepe que segundo unha estendida etimoloxía popular sostén que provén das siglas da definición de Pater Putativus) asociada tamén á súa misión na Igrexa, cuxa paternidade é exercida de modo particular a través dos sacerdotes, quen han de animar a fe e a esperanza nas promesas de Deus ao seu pobo. Así, do mesmo xeito que Xesús neno foi confiado ao coidado de Xosé, tamén o Señor pon hoxe ante nós o coidado dos sacerdotes para que poidamos crecer, do mesmo xeito que o neno Xesús cos coidados de Xosé e María, en sabedoría e graza ante Deus e os demais.

Aínda que é verdade que os sacerdotes do futuro xóganse un rol social cada vez menos irrelevante, tamén é certo que o líder (sacerdote) cristián do futuro non terá que preguntarse tanto sobre a eficacia dos resultados pastorais conseguidos canto a súa calidade de representante de Deus na existencia humana. Cada día é maior o número de persoas que sofren de soidade, de abandono, de falta de amizade e de compañía. Seres humanos con profundas minusvalías morais e espirituais, sen referencias claras onde poder atopar compañía, sanación e curación. Perfílase con claridade a necesidade de “xentes de Deus“, arraigadas e enraizadas no corazón misericordioso de Deus, que coñecendo a mística do divino, saiban acoller, escoitar, perdoar e acompañar, e sexan capaces de saír ao encontro dos necesitados revelando, só coa súa presenza e sen complexos, que Deus é amor.

“Apóstolos para os mozos“, é o lema que este ano se nos propón para a celebración do día do Seminario. Non está mal. Os estudos estatísticos máis recentes, entre eles o da Fundación SM, manifestan a necesidade dun achegamento entre mozos e relixión. Hai unha tendencia ao descenso de mozos crentes, e unha crecente desvinculación da Igrexa e doutras institucións. Debemos reflexionar por que, na sociedade da hiperconectividade, unha maioría de mozos desconecta da Igrexa. É unha tristeza que moitos dos nosos mozos, bos e próximos por natureza, e falo pola miña longa experiencia na Universidade, tendan a salvarse na súa soidade e no océano da incerteza. Quédanos o consolo de que Deus nunca abandona á súa Igrexa. Pero a uns e a outros, a pais e mestres e especialmente aos sacerdotes, deben preocuparnos os herdeiros. San Xosé, a quen veneramos con respecto e admiración, é modelo de santidade e entusiasmo educativo en tempos difíciles.

A este santo exemplar, cuxo nome levamos con tanto orgullo Pepas e Pepes do mundo enteiro, encomendámonos contemplando as súas belas imaxes na nosa Catedral. Entre outras, cito dúss: unha bela iconografía no lateral esquerdo do coro de Simón de Monasterio e de Francisco de Moure (1621-1624) e outra, no altar de San Xosé, do escultor madrileño F. Javier Meana, cuxa preciosa imaxe de mirada compracente levando da man ao Neno Xesús riseiro, invita á pregaria e á contemplación. Felicidades.

José Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

Cursos de Cáritas

ENCONTROS DE MULLERES

Inicia a súa andadura o Taller de Punto de Cruz, un espazo de aprendizaxe e encontro entre mulleres, no que poder aprender dun modo dinámico e participativo a arte do punto de cruz, e ao mesmo tempo compartir xunto á agulla e o dedal a súa vida e experiencias.

Tamén se pon en marcha o Club de Lectura de mulleres. É un espazo de encontro que permite aos participantes, evadirse por un tempo de conflitos e dores, concienciarse, interrogarse, e ser instrumentos de apoio e encontro.

LINGUA ESPAÑOLA

O programa de Cáritas de acollida a persoas inmigrantes imparte as Clases de Lingua Española encamiñadas a apoiar a todas aquelas persoas estranxeiras que desexan acceder á nacionalidade española e superar o Exame de Español DELE A2. Facilitase ao alumnado a xestión e o desprazamento en grupo a Santiago de Compostela para a realización do exame.

Ademais, este ano organízase unha Aula de Iniciación e unha Aula de Perfeccionamento.

INFORMÁTICA

Tras finalizar o Taller de Informática Básica para a Búsqueda de Emprego realizado en Monforte de Lemos, agora iníciase en Lugo un Curso presencial de Iniciación á Informática. A formación ten lugar os luns pola mañá, de 10.30 a 12.30 na Aula de Informática, favorecendo que as persoas migrantes poida desenvolver ou perfeccionar as habilidades necesarias para o correcto manexo dun ordenador persoal, así como o manexo en redes sociais, xestións coa administración en liña.

A %d blogueros les gusta esto: