A Nosa Voz

Cristiáns perseguidos

Contemplámolo arrepiados. Era o 15 de febreiro. Foron decapitados mentres invocaban o nome de Xesús. Son os 21 exipcios degolados nas costas de Libia polas milicias do califato islámico. No vídeo puidemos ver que, no momento da decapitación, invocaban en árabe o nome de Xesucristo.

É un caso de moitos: Segundo a ONG Open Doors hai 150 millóns de cristiáns perseguidos por mor da súa fe. A liberdade relixiosa é vulnerada en máis de 50 países. Sobresaen os países de tradición islámica e Siria, onde foron decenas os asasinados, centenares os secuestrados, miles os que fuxiron abandonando todo. E países comunistas encabezados por China e seguida de Corea do Norte, onde encarcelan por posuír a Biblia, ou Vietnam.

O Parlamento Europeo, o 30 de abril, constata que «o número de ataques sobre minorías relixiosas, en particular cristiás, ao longo do mundo incrementouse tremendamente nos meses recentes e os cristiáns son masacrados, golpeados e arrestados cada día, na súa maioría nalgunhas partes do mundo árabe por terroristas yihadistas». Sinalando que «os cristiáns son o grupo relixioso máis perseguido da actualidade, alcanzando unha cifra de 150.000 cristiáns mortos por ano». A resolución fai logo un pormenorizado detalle dos ataques máis graves contra os cristiáns.

O Domingo de Ramos clamaba o Papa: «Pensemos nos nosos irmáns e irmás perseguidos por ser cristiáns, os mártires de hoxe, hai moitos. Non renegan de Xesús e soportan con dignidade insultos e ultraxes. Ségueno polo seu camiño. Podemos falar, en verdade, dunha nube de testemuñas: os mártires de hoxe». O último día 15, festa da Asunción, tocaron as campás de toda Francia invitando a un recordo: os cristiáns asasinados por mor da súa fe.

E é que moitos pobos de tradición cristiá de séculos atópanse nunha grave encrucillada: ou se lles axuda ou desaparecerá a presenza cristiá. Con todo, a firmeza e coherencia ante a persecución fan que estes cristiáns, ata nos campos de refuxiados onde malviven, marquen as súas tendas de lona cunha cruz para que quede visible a súa fe cristiá.

Non se trata de pedir vinganzas nin privilexio algún para a fe cristiá. Pero resulta grotesca a indiferenza e escandaloso o esquecemento con quen padece esta elemental vulneración da súa liberdade relixiosa e son vítimas destes asasinatos brutais. Que non se solucionan cunha declaración, benvida sexa, un toque de campás ou un clamor papal, senón con decisións políticas eficaces, con unidade de acción e a denuncia de países despóticos que vulneren dereitos fundamentais, ou medidas como non ocultar ante a opinión pública a atroz persecución.

Fagamos a reflexión de por que o mundo occidental séntese tan afectado cando se trata da persecución doutros colectivos e non busca solucións, nin se altera, ante un tema de tanta crueldade e extensión como a morte e persecución destes inocentes perseguidos só por ser crentes en Cristo.

A moitos interpélanos. E clamamos porque non podemos quedar indiferentes fronte a tanto sangue derramado. Desde a nosa fe cristiá o perdón e a piedade invádennos. Pero, afectados pola situación damos a nosa axuda, a nosa oración e denuncia como un modo de devolver algo do moito que recibimos deles: o seu testemuño de amor a Cristo ata a morte. Sabedores de que «vós coa vosa fe animádesnos» (1Tes, 3,7).

Daniel García García

Párroco de Albeiros

O testamento vital

testamentovital_462

O pasado 22 de xuño o Parlamento galego aprobou, por unanimidade, unha lei de dereitos e garantías dos enfermos terminais. Unha lei que, por afectar o valor da vida humana é de singular importancia. E que precisamente por tratarse dunha esixencia ética respecto da forma de morrer, é un signo privilexiado dos valores e do dereitos socio-políticos da persoa. A metodoloxía coherente para expor os problemas éticos do morrer é a que se fundamenta no valor da vida humana, valor que ás veces se atopa en conflito con outro valor, en concreto o valor de morrer dignamente. Cando esas situacións conflitivas non existen, ningunha ética razoable atopará dificultades en manter e defender o valor da vida humana no paciente (próximo ou non ao desenlace final). As preocupacións xorden cando existe un conflito entre o valor da vida e outras realidades que tamén se xulgan como valores.

Os tratamentos paliativos cando xa se achega o final, poñen en xogo moitos valores éticos que convidan á reflexión e á procura da verdade, máis aló do simplismo e do relativismo dominante. Fronte ao valor da vida humana do paciente próximo ao desenlace final (ben sexa por vellez ou por enfermidade) soamente pode constituírse en auténtico conflito ético o valor do morrer con dignidade.

Ler máis

A porta norte da Catedral

Porta-Norte-Catedral-de-Lugo

Pasando hai uns días diante da Porta Norte, a Porta Románica, estaba un guía lucense explicándolles a uns visitantes a última Cea do pinxante a partir da novela de Dan Brown, O código Da Vinci. A min chamoume a atención por dúas razóns:

a) O propio Dan Brown recoñece que é unha obra de FICCIÓN, unha novela e, polo tanto, non é unha obra científica.

b) É de supoñer que os guías non son axentes comerciais de Dan Brown nin tampouco da editorial que o publica.

Este comentario sobre a Porta Románica non vai ser de tipo arquitectónico, nin escultórico – artístico, nin teolóxico, nin histórico… simplemente pretende ser un comentario socio-relixioso-político dentro dos límites deste breve artigo.

A Porta Norte é a da entrada máis frecuente do bispo da diocese e dos lucenses que o desexemos. Ao franquear esta porta recíbense varias leccións de comportamento social e de vida, das que vou salientar tres que me parecen suficientemente claras:

1ª. Todas as persoas sen distinción temos que render contas das nosas actuacións, das que imos ser examinadas porque hai un só Señor. A presenza do Pantocrátor lémbralle ó bispo e a todos os que por aí entremos que debemos obedecer e servir ao Señor. Cristo será o xuíz do seu e do noso comportamento e, por tanto, non podemos comportarnos coma os poderosos deste mundo (ver Lc. 22, 24-27).

2ª. O pinxante coa representación da última Cea dinos que todos somos iguais e que a ninguén lle debe faltar o sustento na súa mesa, por tanto, os Bens da Creación teñen que chegar a todos. Non é xusto que uns pasen fame e outros tiren comida como lembra a parábola do rico Epulón e o pobre Lázaro (Lc. 16, 19-31). Isto supón unha chamada permanente a vivir a solidariedade na sociedade, pois se non se vive así non se come propiamente a Cea do Señor (1ª Cor. 11, 17ss).

3ª. A entrada pola Porta Norte supón baixar 10 escalóns (1+4+5) como camiño para ser un pobo de iguais. A solidariedade vívese abaixándose a onde están os últimos e compartindo con eles a vida e a súa loita. Este descenso convértese nun chamamento a practicar a virtude da humildade, como di Xesús: «Non vos deixedes chamar Mestre… Pai.. . Señor…. pois todo o que se humilla será enxalzado e o que se enxalza será humillado» (Mt. 23, 8-12). Tamén o exemplo de Xesús no lavatorio dos pés aos seus discípulos (Xn. 13, 1-15)

En clave relixiosa esta porta ensínanos e comprométenos para que a Igrexa católica sexa o que o seu nome indica, unha asemblea universal, na que todos somos fillos dun mesmo Deus Pai e irmáns no Irmán Maior, Xesucristo, e alentados polo mesmo Espírito.

Ensínanos que os pobres teñen que ser os preferidos na nosa vida persoal e comunitaria e os camiños para facer isto realidade están claramente expresados.

En clave política estas tres leccións son fundamentais para a construción dunha sociedade xusta, igualitaria e solidaria, na que se entenda que a autoridade ten que ser un verdadeiro servizo público ao ben común. Nestas leccións exprésase un bo alicerce no que asentar unha sociedade verdadeiramente democrática, na que o pobo sexa o protagonista da historia, a fin de que a democracia sexa «o goberno do pobo, polo pobo e para o pobo». As estruturas sociais teñen que estar ao servizo das persoas e especialmente dos últimos. Unha sociedade democrática que se prece non pode ter marxinados, excluídos, oprimidos…, pois isto nega a democracia para todos.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

En Terra Santa

Cenáculo

Sacerdotes lucenses celebrando a Eucaristía no Cenáculo

Visitar Terra Santa é unha experiencia única. É certo que non se trata dunha visita obrigada para un cristián que queira ser digno de tal nome; non é necesario peregrinar alí para completar o itinerario da fe. Pero, sen dúbida, percorrer a xeografía bíblica de Israel e Xordania non deixa a ninguén indiferente, é unha viaxe diversa de calquera outro que poidas facer, e iso aínda que o signo que supón tal visita sexa claroscuro ou se presente con gran humildade.

Quen tivemos o agasallo de visitar recentemente Terra Santa puidemos experimentar in situ como ao longo dos días se confirmaba unha vez máis a natureza do cristianismo: tal e como no seu día escribira Luigi Ciussani nunha circunstancia similar, nesta viaxe un pode contemplar que “Deus se fixo presente ao home a través dunha realidade humana circunscrita a un determinado contexto, leal con todas as condicións do home e do momento histórico no que elixiu manifestarse”. E é que o carácter histórico da nosa fe queda ante os ollos cunha nudez desafiante. Iniciando en Galilea e subindo a Xerusalén aos poucos, como resumidamente podería dicirse que foi o camiño de Xesús, de Galilea a Xerusalén, todos os lugares que a calquera que escoitase o Evanxeo uns cantos anos resultaranlle familiares aparecen agora, traendo o recordo dos eventos sucedidos alí fai dous mil anos. E aparecen xa non como ideas senón como rúas ou ruínas, fontes, igrexas construídas sobre lugares santos a modo de grandes relicarios, montes, lagos, ríos.., que son os mesmos, co inevitable paso do tempo, que un día foron escenario e testemuñas da historia de Deus co seu pobo Israel e, sobre todo, do camiño de Deus por este mundo en Xesús de Nazaret.

Ao peregrinar a Terra Santa concédenseche, así, grandes axudas para fortalecer a memoria viva dun acontecemento que non quedou recluído no pasado. Podes visitar os comezos de toda a historia de Xesús en Nazaret, e permanecer en contemplación ante a casa na que María recibiu o anuncio de que sería a Nai de Deus; podes navegar polo lago de Galilea ou de Tiberíades, onde Xesús chamou aos seus discípulos ou se lles apareceu resucitado; podes subir ao monte das benaventuranzas e lembrar que alí, dous mil anos atrás, o Mestre pronunciou o sermón da montaña; podes ir ao Xordán para revivir o bautismo de Xesús e contemplar as paraxes nos que Xoán Bautista predicaba e indicaba a chegada do Mesías; podes pasear polo campo dos pastores, en Belén, lugar do primeiro gozoso anuncio de Nadal; podes, sobre todo, entrar con emoción na cidade de Xerusalén, percorrer as súas rúas e chegar até a igrexa do Santo Sepulcro, meter a man no oco da cruz e venerar a tumba baleira que un día gardou o corpo de Xesús e viu a resurrección…

E un longo etcétera imposible de describir en poucas liñas, que configura un percorrido de fe e de historia bíblica cuns horizontes tan extensos como os que fisicamente un pode contemplar se sobe, como noutro tempo Moisés, ao monte Nebo e contempla a Terra Prometida. Altamente recomendable… e até necesario para seguir apoiando coa presenza aos cristiáns que custodian os así chamados Santos Lugares.

David Varela

Reitor do Seminario

Acto conmemorativo da declaración como Patrimonio Mundial concedido pola Unesco aos Camiños do Norte

O mércores 29 de xullo en Mondoñedo ten lugar un acto oficial conmemorativo da declaración pola Unesco dos Camiños do Norte como Patrimonio da Humanidade.

Ás 12:15 h na Praza da Catedral estarán o Administrador diocesano de Mondoñedo-FerrolAntonio Rodríguez Basanta, o bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco, o presidente da Xunta, Alberto Núñez, a presidenta da Deputación, Elena Candia, entre outras personalidades.

A %d blogueros les gusta esto: