Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Viaxe-peregrinación a Terra Santa dun grupo de lucenses

Renovación promesas bautismais en Caná de Galilea

A Parroquia da Milagrosa organiza unha viaxe-peregrinación por Terra Santa.

Non é imprescindible para a fe visitar Terra Santa. Para a fe é imprescindible ter a experiencia de atoparse con Cristo resucitado, e isto prodúcese en calquera lugar do mundo, porque é unha experiencia que transcende os límites xeográficos…

Esta viaxe, na que teño posta moita esperanza, é unha oportunidade de poñer unha imaxe aos lugares dos que fala o Evanxeo. Seguro que a miña forma de vivir a fe, de ler a Biblia e de facer oración será distinta.

O grupo formámolo 45 persoas, das que nove somos sacerdotes. Case todos nos coñecemos das parroquias de Lugo e estamos en familia. A experiencia dos primeiros días está resultando moi boa: todo sorprendente e todo novidade, fóra diso unha nevada que fixo cambiar algunhas cousas. Polo demais, sen sensación de perigo e con tranquilidade nese sentido.

Xa visitamos Cesarea, o monte Carmelo, o Lago de Galilea, o monte das Benaventuranzas e da multiplicación dos pans, Cafarnaún, Caná, Nazaret, o monte Tabor, o Lugar do Bautismo de Xesús no Xordán, o monte Nebo, Xericó, Betania, Xerusalén. Na parte simplemente turística da viaxe visitamos Xerasa, Petra, o mar Morto, Masada e penetramos no deserto, con paseo en camelo incluído.

En Caná os matrimonios renovaron os compromisos matrimoniais. No Xordán todos renovamos as promesas bautismais. Ademais, todos os días celebramos a Misa nalgún lugar significativo e lemos as pasaxes bíblicas que mencionan o acontecido nos lugares que visitamos.

Miguel Ángel Álvarez

Por que cansamos?

José Manuel Estamos nuns días nos que aínda están tomando forma proxectos, desexos e ilusións que é común formularse cando empeza un ano novo ou cando emprendemos unha nova etapa na nosa vida.
Pero, desgraciadamente, tamén é moi común que abandonemos pronto as primeiras ideas que nos viñeron á cabeza, que as sigamos considerando como unha utopía e que cansemos. E entón, volta á rutina.
Cansamos porque perdemos a fe en nós mesmos, nas nosas potencialidades… e perdemos tamén a fe nos demais. Experiencias negativas, aínda que só fose nunha ocasión, convencéronnos de que non podemos esperar nada dos demais. E o fastío invádenos, porque cando un queda só… deixa de ser humano.
Cansamos de novo cando nos sorprenden os informativos con mortes froito da violencia. É inconcibible que se busque acabar coa vida doutras persoas en nome de Deus ou de Alá … e volvemos perder a fe na raza humana. «Alá é grande», pero nós somos moi pequenos se por vingar o seu nome matamos a 12 persoas. Claro que Deus é grande e por iso quere que nós o sexamos tamén. Creounos ao seu xeito.
No último domingo do tempo de Nadal, a liturxia da Igrexa quere que miremos para o bautismo do Señor. Pois miramos. Porque esta mirada pode axudarnos a coñecernos mellor. Hai moitas cousas na nosa vida que recibimos sen telas pedido, outras que as temos sen decatarnos, pero forman parte da nosa personalidade. Unha delas é o bautismo, unha realidade que nos capacita para transcender as realidades cotiás e axúdanos a superar os cansazos que nos abaten. Pero é imprescindible crelo así.
Existen máis potencialidades na nosa alma, no noso espírito que no noso corpo. Se recuperamos a fe en nós mesmos, a fe nos demais e a fe en Deus poida que consigamos facer cousas que nunca imaxinásemos poder facer… e non cansemos.
Un neno absorto na súa emoción, grita, corre, chora, non dorme, pero non  cansa porque sabe que o seu pai ou a súa nai poden darlle todo aquilo que necesita… entón descansa feliz. Unha situación parecida puidémola ver en torno a noite de Reis. A fe dos nenos si que move montañas. E sempre conseguen o que se propoñen.
Polo bautismo os cristiáns entramos a formar parte da Igrexa e recibimos xa en potencia as realidades futuras nas que cremos. Somos liberados do pecado que nos impide avanzar, que nos impide confiar nos demais e nas nosas potencialidades. Nacemos a unha nova realidade, unha nova dimensión na que si son posibles os proxectos ilusións e esperanzas que aniñan no noso corazón. Pero temos que crelo para que sexa realidade. Isto recórdame unha mensaxe que circula polas redes sociais: «Fíxoo porque ninguén lle dixo que era imposible». Que non lle quitemos a ilusión a ninguén.

José Manuel Castro Alba

Ano novo, vida nova?

Estreamos un ano, e con el reeditamos vellos propósitos e toda clase de bos desexos. É tan propio do ano novo como a lotería en Nadal: formulamos pequenos ou grandes proxectos de cambio na nosa vida e, de paso, desexos de maior calibre para a sociedade e o mundo. E facémolo por todas as partes, coa incerta esperanza de que a nova cifra do calendario traerá «debaixo do brazo» o cumprimento destes anhelos. E tan veloces van os desexos como volven, con non pouca frecuencia, os desencantos, cando constatamos resignados que duran pouco os nosos ánimos por cambiar e que tampouco parece que os rumbos do mundo vaian corrixirse moito. E é que, quizais non abonde con desexar, nin, desde logo, con esperar que aparezan sen máis as novidades polas que suspiramos.

Desexar tempos mellores ao comezo dun novo ano civil non é mal propósito; está escrito, dalgún modo, no máis profundo do noso corazón. Queremos ser felices, que o sexan todos os demais e tamén que todas as realidades do mundo vaian a mellor,especialmente aquelas máis sangrantes e dolorosas. Pero as verdadeiras transformacións do mundo empezan sempre no interior de cada un: son as persoas novas as que fan un mundo novo. E un bo ano novo. Xa o advertía san Agustín cando, aos que se queixaban do malos que eran os seus tempos dicíalles: «Convirtámonos nós, e mellorarán os tempos. Nós somos os tempos; segundo somos nós, así son os tempos». Resulta doado pedir ao ano que sexa bo, pero máis difícil é pensar que o será, en boa medida, se eu cambio.

A Igrexa, fai xa bastante tempo, propón empezar o ano coa xornada Mundial da Paz,unha ocasión para lembrar que esta segue sendo un ben preciado e necesario para todos os tempos. Na súa mensaxe para este ano, o Papa Francisco invitou á humanidade, baixo o lema «non escravos, senón irmáns», a desterrar do mundo toda escravitude, grande ou pequena, antiga ou nova, e a globalizar os xestos de fraternidade a todos os niveis, empezando polas nosas actitudes cotiás, como «dicir unha palabra, un saúdo, un `bos días’ ou un sorriso, que non nos custan nada, pero que poden dar esperanza, abrir camiños, cambiar a vida dunha persoa». Moi concreto.

Vale a pena preguntarse, pois, se aos nosos desexos para o ano novo e bo estamos dispostos a engadir, co refraneiro popular, unha «vida nova», ou se máis ben resignámonos a empezar o 2015 esperando que algo bo «caia do ceo». Porque, a final de contas, o que tiña que vir do ceo xa o fixo no primeiro Nadal. Deus fíxose carne para introducir no mundo unha novidade, para cada persoa e por iso para a vida de todos. A presenza de Cristo, xa para sempre na nosa historia, si é capaz de realizar os nosos desexos profundos de ben. É capaz, se deixamos que faga primeiro nova a nosa vida. Entón tamén o ano será novo, bo, fraterno e en paz.

Feliz Ano!

David Varela

Rector do Seminario Diocesano

Nadal, espiritualidade e silencio

 Xa está ás portas o Nadal. Como sucede cos grandes acontecementos históricos, non é doadopermanecer indiferente ante el. Aínda aos máis indiferentes ante o feito relixioso, resultaralles hoxe difícil illarse socialmente, do feito histórico en si. Porque o feito en si, máis aló das orixes das nosas celebracións, é que para o cristianismo, Xesús de Nazaret é o Fillo de Deus. Un Deus que se fixo realmente carne débil, fráxil e vulnerable como a nosa, solidario en todo connosco, menos no pecado. Esta é a realidade do misterio da Encarnación. Esta é o verdadeiro Nadal. Un Deus que deixando de ser inaccesible, pechado no seu Misterio, deuse a coñecer e ensinounos o seu rostro.
Por todo iso os cristiáns celebramos este acontecemento con alegría e gozo. Pero, como cidadáns, non somos alleos ás tentacións típicas do ser humano: o ruído, o consumo desmedido, a perversión do Misterio orixinal, a esaxeración da exterioridade como expresión da ausencia de interioridade na nosa existencia; ou ata a consideración de Deus como un estorbo para a nosa felicidade, etc. Por iso é bo preguntarse: como recuperar a novidade única e irrepetible do Nadal?
O Papa Francisco regalábanos para este Nadal unhas pautas, que fago miñas, e que nos poden axudar para recuperar o Nadal máis orixinal e auténtico. Partindo de que soe ser unha festa ruidosa, invítanos ao silencio para escoitar a voz do Amor Primeiro. E a continuación recorda o que é e debe ser o Nadal: «Nadal es ti cando decides nacer de novo cada día e deixas entrar a Deus na túa alma; o piñeiro do Nadal es ti cando resistes vigoroso aos ventos e dificultades da vida; os adornos do Nadal es ti cando adornas a túa vida coas cores das virtudes; as campás de Nadal es ti cando chamas, congregas e contribúes á unidade e á comuñón».
Resumindo, ti es luz de Nadal cando iluminas coa túa vida o camiño dos demais coa paciencia, a bondade, a alegría e a xenerosidade. Cando cantas ao mundo unha mensaxe de paz, de xustiza e de amor, ti convérteste nun anxo de Nadal; cando conduces a alguén polo camiño da reconciliación fraterna ou ao encontro con Deus, es estrela de Nadal. Ti e eu podemos ser harmonía, música, amizade, fraternidade, felicitación escrita nas mans cheas de obras boas; ti e eu podemos ser mesa de Nadal cando compartimos, cando acollemos nos nosos corazóns e nas nosas vidas, sen ruídos nin grandes celebracións, ao pobre e ao necesitado.
Finalmente, cando, no silencio da noite, acollemos na nosa existencia ao Deus que se nos regala, é e pode ser Nadal para todas as xentes de boa vontade.
A nosa felicitación e os nosos mellores desexos para todos.

Mario Vázquez Carballo

A Virxe María. Grazas

No último domingo de Advento aparece en escena a gran protagonista do misterio da Encarnación: A Virxe María. No Evanxeo deste domingo escoitaremos a pasaxe da Anunciación. O Anxo trae a noticia máis esperada de todos os tempos e María fíase de Deus.

Do “si” de María dependía a esperanza da humanidade. Se ela non aceptase o plan de Deus hoxe continuariamos vivindo nas tebras dun mundo sen esperanza máis aló da morte.

A entrega de María foi moi xenerosa. Renuncia aos seus plans e pensa máis nos demais que en si mesma. As consecuencias para ela coñecémolas: sen fogar, pobre e ver ao fillo das súas entranas sufrindo ata a morte. As consecuencias para nós, aínda que o esquezamos ás veces, tamén as coñecemos: a vida eterna que nos alcanza Xesucristo, o fillo de María.

Nunca lle agradeceremos abondo todo isto a María de Nazaret. Existen miles e miles de santuarios marianos por todo o mundo, pero a maioría das veces só acudimos a eles para pedir cousas para nós.

Cantas veces agradecemos a María o agasallo de facer posible a Boa Noticia da salvación que nos trouxo Xesús? Dito doutro xeito: cantas veces agradecemos a María o que a nosa vida e a nosa morte teñan sentido?

E ela aí está: discreta, silenciosa, atenta. Xesús na cruz entregóunola como nai de todos:”aí tes ao teu fillo” díxolle a Xoán, que nos representaba a todos. E desde aquel momento todos pasamos a estar protexidos por este abrazo maternal todos os días da nosa vida.

Grazas, María. Grazas por darnos ao autor da Vida, Cristo, o Señor. Grazas polo teu consolo e protección maternal. Grazas, María, porque grazas a ti todo é posible.

Miguel Ángel Álvarez

A %d blogueros les gusta esto: