Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Juan José Pérez-Soba: “Crer que nalgún momento un non terá problemas é absurdo”

J J Pérez-Soba

O sacerdote e teólogo Juan José Pérez-Soba será o ponente da 4ª xornada do Curso de Formación en Matrimonio e Familia. A súa intervención leva por título “Amor conyugal e vocación á santidade”.

1. Propuxéronlle participar como docente neste curso. Por que aceptou?

Porque estou convencido de que a Igrexa debe afrontar hoxe o reto de construír unha nova pastoral cuxo centro é a Familia. Trátase dun campo que hai que abrir, que é importante e que necesita agora un impulso primeiro e especializado.

2. Por que podería interesar a alguén hoxe escoitar a un sacerdote falar de santidade e amor conxugalidad?

A santidade non é un ideal, algo inalcanzable, senón unha vida grande. Isto interesa a calquera persoa, como a todos nos interesa a sanidade. O contido fundamental desta 4ª xornada do curso é a santidade, o seu significado, e descubrir que santidade e amor están unidos, e por iso tamén o están o amor e a conxugalidade. Trátase de que a familia aprenda a vivir a vida que Deus lle comunicou como un don e unha aventura fantástica chea de aliciente. Entre outras cousas, porque deixamos de estar centrados nos problemas a resolver e pasamos a responder ao Amor divino que nos chama a unha misión espléndida para a que conta connosco. Nesta tarefa o sacerdote e a familia están íntimamente unidos como nolo ensinou San Paulo co matrimonio de Aquila e Priscila nunha colaboración que tivo uns froitos tan copiosos. Esa é a verdadeira imaxe da Igrexa que revitaliza a familia como “Igrexa doméstica”.

3. A que retos se enfronta hoxe quen desexa vivir plenamente a vocación matrimonial e familiar?

Os retos son -no fondo- sempre os mesmos. Trátase de responder a unha vocación de Deus; ese é xa un gran reto. Ao mesmo tempo, na actualidade hai que ser especialmente creativos, porque cambiaron moito as circunstancias da familia e hai que escoitar máis especialmente aquilo que Deus pide. E o reto maior creo eu que é atopar unha misión, a cal require unha entrega grande por parte do matrimonio.

Ler máis

Bendita profesión

Non só nas actuais tempos que corren, senón que xa antes de comezar a “crise” foron contadas as veces en que me atopei a xente satisfeita co seu traballo. Xa fose polo tipo de traballo desempeñado, o soldo ou os horarios, aínda que ás veces tamén polos compañeiros.

Eu tiven uns traballos moi variados ao longo da miña vida laboral, e sempre intentei sacar algo positivo de todos eles, porque me ensinaron algo que me axudou a mellorar como persoa e profesional.

Na actualidade estou traballando temporalmente, nunha oficina na que a miña principal función é asesorar e informar ao peregrino que está realizando o Camiño Francés, ademais de informar a calquera turista que me solicite información do concello no que me atopo, labores de mercadotecnia e administrativas. Un dos aspectos positivos do traballo é conversar cada día con xente de distintas culturas e ámbitos, enriquécenos en todos os aspectos e axúdanos a ser mellores no noso traballo.

Tamén lle atopo moitas vantaxes a traballar en domingo, que é cando empeza a miña quenda:

  • Os domingos pola mañá non teño atascos para ir ao traballo.

  • Non teño tirria aos domingos pola tarde como o resto da xente que se deprime pensando que se lles acaba a fin de semana e o luns teñen que ir traballar.

  • Fai que a semana pareza máis curta.

  • Para min os luns son como un martes.

  • Cando os mércores están pensando que aínda están a metade de semana, eu estou en vésperas de coller os meus descansos.

  • Os usuarios son alegres e receptivos. Ao estar de vacacións están máis felices e iso transmítese.

  • Paréceme que aproveito máis o día cando traballo.

  • Temos a sorte de viaxar en tempada baixa con prezos máis asequibles, sen atascos nas estradas, aeroportos,etc; non temos colas para que nos atendan nun hotel ou nunha oficina de turismo,etc co que a atención é mellor porque a persoa que nos atende non está desbordada de clientes e pode dedicarnos máis tempo.

É por todo iso que digo “bendita profesión esta que elixín”.

Oxalá que vostede teña a mesma sorte que eu e dedíquese á súa paixón. Se aínda non a atopou, deséxolle sorte na súa procura.

Goce do día, sexa feliz e honrado.

Delia Gutiérrez Fernández

A Virxe pola dor, foi benaventurada

A Virxe sufriu penas e dores sen conto. É a Virxe das Dores! O ancián Simeón anuncioulle que unha espada atravesaría a súa alma (Lc. 2, 35).

Como foi a dor da Virxe? Foi só de sufrimento ou tamén de bágoas?

De Xesús sabemos que chorou ao predicir a ruína de Xerusalén (Lc. 19, 41); que chorou con bágoas na morte de Lázaro (Xn.11, 35).

De María, en cambio, non se nos di que chorou de forma específica, pero dáse a entender ao referirnos as situacións moi dolorosas en que viviu.

Chorar non é unha imperfección cando hai motivo para o choro. Chorar non é efecto de debilidade senón de fina sensibilidade. Chorar por amor é un don de Deus, don que só concede a almas moi santas.

María chorou e chorou moito, non nos cabe a menor dúbida. Non só chorou no Calvario; toda a súa vida, como a de Xesús, foi un martirio continuo.

As dores da Virxe ao pé da cruz foron certamente as máis atroces, pero non foron as únicos.

Sufriu María desde os seus máis tenros anos ao ver os pecados do mundo.

Sufriu, e seica chorou, polas penas de San Xosé que descoñecía a concepción virxinal de Xesús. Sufriu en Belén ao saber que todas as portas pechábanse a Deus o seu Fillo que viña ao mundo para a nosa salvación.

Sufriu cando deu a luz a Jesús nunha gruta e colocouno nun pesebre.

Sufriu cando fuxiu a Exipto, porque Herodes buscaba a Xesús Neno para matalo.

Sufriu, en fin, ao decatarse de que a súa estancia na terra prolongábase e agravábase nela a doenza que só se cura coa presenza e a figura do Amado, como di San Juan de la Cruz.

Manuel López Paradela: Guía Práctica de Almas Espirituales

Álvaro del Portillo, personaxe que atrae pola súa fe en Deus, a súa capacidade de traballo e a súa fidelidade

Álvaro del Portillo

Álvaro del Portillo, primeiro sucesor de San Josemaría, fundador do Opus Dei, será beatificado o sábado 27 de setembro en Madrid, cidade onde naceu fai cen anos.

Enxeñeiro pola Escola de Enxeñeiros de Camiños, Canles e Portos da Universidade Politécnica, onde estudou entre os anos 1934 e 1941,titulou a súa tese de doutoramento Proxecto de modernización dunha ponte metálica antiga (Ponte sobre o río Lor Lugo). Incorporouse ao Opus Dei en 1935, sete anos despois da súa fundación, e ordenouse sacerdote o 25 de xuño de 1944. En 1946 fixou a súa residencia en Roma, onde continuou á beira de san Josemaría ata o falecemento o 26 de xuño de 1975. A vida de Álvaro (1914-1994) demostra especial atractivo pola súa fe en Deus, a súa capacidade de traballo e a súa fidelidade. Para el a clave do verdadeiro “éxito” era: poñer o talento ao servizo dos demais. O seu servizo infatigable á Igrexa manifestouse, ademais, na dedicación ás tarefas que lle conferiu a Santa Sé como membro ou consultor de trece organismos e, especialmente, mediante a súa activa participación nos traballos do Concilio Vaticano II.

Agradezo a Deus que me permitise convivir con el durante os días de 1988 que estivo en Costa de Marfil para confortarnos nos comezos do traballo apostólico nese país. As súas moitas calidades e competencias para realizar un inmenso traballo ao longo da súa vida, tanto no Opus Dei como na Igrexa; as súas graves enfermidades; etc.; coñecinas polo que me contaron e lin. Con todo, convivindo con el aprendín o que é querer de verdade: pola dispoñibilidade cando se lle solicitaba; pola atención coa que escoitaba; polo interese que poñía en agradecer todo, a Deus e aos que estabamos con el. A palabra grazas estaba permanentemente na súa boca. Como detalle, recordo o encontro que tivo con xente sinxela, agradecendo aos xefes das tribos que cederan os terreos para construír obras sociais e centros de convivencia, foi inesquecible polo inmenso agarimo auténtico que tivo con cada un deles, recordándolles a carga de servizo aos demais que implica a autoridade.

Hai constancia de que D. Álvaro estivo en Lugo acompañando a san Josemaría nunha viaxe a Galicia en setembro de1947. Visitaron a catedral, e rezaron ante o Santísimo e ante a Virxe dos Ollos Grandes. Álvaro levouse unha estampa da Virxe que tivo á vista no seu despacho de traballo en Roma durante tempo. Canto rezaría por Galicia e esta cidade! Hoxe conservo esa imaxe como unha reliquia e pido que siga intercedendo por nós.

Ler máis

Da man de María

María dixo si

Comezamos o curso con María. Aínda que, segundo se mire, tamén se pode dicir que terminamos o verán poñendo como broche á Nai de Deus.

A festa da Natividade de María, tamén coñecida como “a do oito”, marca a vida de moitas parroquias e santuarios. Grandes romarías no Faro, O Cebreiro (o día 9 celebran o Santo Milagre) e tamén as festas patronais na Fonsagrada, a miña parroquia natal.

Comezar ou terminar con María sempre é un bo agasallo. Facer o camiño collidos pola súa man maternal sempre nos fai sentir máis seguros.

Vivimos nun momento no que non é doado fiarse de ninguén. Dise que o gato escaldado ata lle escapa á auga fría. Posiblemente é o que nos estea pasando. Tantos timos, estafas, roubos, infidelidades de todo tipo volveron demasiado duro o corazón das persoas.

Tamén nos custa fiarnos de Deus. Non cremos que El é o mellor. Dubidamos de que a Igrexa sexa unha canle que nos leve á eternidade e que nos axude a facer un mundo mellor.

María fiouse. Non entendía, pero sabía que se podía fiar. En Deus, pola súa mesma esencia, sempre podemos confiar. María foi preservada do pecado, pero non do sufrimento: tivo que ver como crucificaban ao seu fillo, pero fiouse .

O mundo necesita recuperar a confianza en si mesmo. En boa medida, diso depende a nosa felicidade. Fagámolo ao estilo de María, Nai de Deus e nosa.

Escoitemos o canto Quero dicir si, como ti María

Miguel Ángel Álvarez

A %d blogueros les gusta esto: