alegría

Alegrádevos no Señor

Hai alguén que non busque a felicidade ou non queira vivir alegre? Todos buscamos vivir alegres e felices. O mesmo desexamos para todo o mundo, especialmente para os que están ao noso carón e para as persoas ás que queremos.

Buscamos a felicidade onde sexa e facemos todo o que está nas nosas mans para escapar da tristeza e vivir digna e alegremente.

Pero, algunha vez ocorréusenos buscar a alegría en Cristo? Acudimos a Deus para pedir saúde, traballo, etc. Repito a pregunta: pedímoslle a Xesucristo que nos faga persoas alegres? Dito doutro xeito: Cristo é a nosa alegría?

Quizais, se fracasamos en todos os intentos anteriores de buscar a alegría, agora poidamos tentalo en Cristo. Como dicimos moitas veces: por probar non imos perder nada.

Pois ben, neste camiño do Advento estamos a chegar ao domingo da alegría ou Gaudete. Chámase así porque o nacemento do Fillo de Deus xa está preto. Isto ten que provocar en nós unha alegría sen medida. Primeiro, porque un nacemento sempre é unha alegría. Segundo, porque é Deus o que nace. E terceiro, porque o Deus de Xesucristo vén salvar as nosas vidas da tristeza eterna.

“Neste tempo de Advento, a Palabra de Deus convídanos a esperar a vinda gloriosa do noso Salvador, cunha conduta santa e relixiosa, procurando vivir en paz con Deus, limpos e irreprensibles ante El”. (Bieito XVI. Ángelus 7 de decembro de 2008)

A palabra “alegría” é a que máis se vai a repetir na liturxia do terceiro domingo de Advento.

Así que, xa o sabemos: “Alegrádevos sempre no Señor; repítovolo, alegrádevos. O Señor está preto“ (Flp 4, 4-5).

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artigo orixinal]

“Fiesta do prau”

Ás veces fanse asociacións un pouco raras: foi ler o Evanxeo e acordarme do que en Asturies chaman “fiesta de prau”, que tamén as temos en Galicia aínda que as chamemos simplemente “festas”. Sirva isto como chiscadela tamén aos lectores asturianos desta web.

Na herba dun prado manda Xesús que se acomode a xente, aqueles que estaban cansos e enfermos, para darlles comida. O texto non fala de festa, pero é doado imaxinar que, tras comer en abundancia (aínda sobraron doce cestos de comida), e escoitar ao Fillo de Deus, ao Mesías, celebrárono con cantos, música e baile incluído.

Nun prado, nunha festa de prau, fixo Xesucristo un anticipo da Eucaristía, da mesma que facemos memorial todos os domingos logo da Resurrección do Señor. Deixar as cousas da semana, ir a un lugar tranquilo e ás veces apartado, escoitar a Palabra do Señor, bendicir o pan, repartilo, e alimentarnos. E tamén a segunda parte desa Misa: “dádelles vós para comer”, é dicir, Cáritas… enténdese, verdade?

O “pero” está en que os cristiáns de agora, temos toda esta grandeza (Palabra, Eucaristía…), pero non facemos festa. Celebramos, pero con cara de certa tristeza. Unhas veces os respectos humanos pódennos, e outras falta convencemento e coñecemento das cousas de Deus para non ter medo.

Non está de máis que os cristiáns recuperemos a alegría do Evanxeo. O papa Francisco escribiu unha exhortación apostólica que, precisamente titulou así, Evangelii Gaudium. Trátase fundamentalmente de vivir a fe con alegría volvendo a Xesús, ao que atoparemos nos Evanxeos. Trátase, máis ou menos, de facer o mesmo que naquela primeira “festa de prau”…

A %d blogueros les gusta esto: