Mes: Setembro 2016

Jesús Higueras estivo na Semana de Formación dos Cregos de Galicia

jesus-higueras-e-miguel-asorey

 Na XXIVª Semana de formación permanente dos cregos de Galicia (12-14 de setembro) participou Jesús Higueras, Misioneiro da Misericordia: “A experiencia como Misioneiro da Misericordia foi sorprendente, pois non me imaxinaba que fose tanta a xente que acudise este ano a reconciliarse con Deus a través deste sacramento. Moita xente tiña medo pero o Papa Francisco mostra moi amablemente que as portas do corazón de Deus están abertas a todos. En moitas parroquias multiplicouse o número de persoas que comprenderon que o amor de Deus é para todos, e reconciláronse con Deus. Foi unha experiencia moi positiva, oxalá que se repetise moitas veces”.

 Tamén se referiu Jesús Higueras ao papel do sacerdote no mundo actual:

 “Nunha sociedade que carece de sentido, desestruturada, cunha humanidade rota, ferida, a figura do sacerdote que fai unha oferta da garantía do amor de Deus é máis necesaria que nunca. Os sacerdotes somos  moi necesarios porque desde a gratuidade da entrega da nosa vida  seguimos mostrando ao mundo que o amor de Deus é para todos. Nas súas debilidades, nos seus fracasos, todos son amados de Deus. Isto pode facelo o segrar, pero o sacerdote faino a través dos sacramentos da Eucaristía e da reconciliación, a través da comunidade parroquial, en comuñón con irmáns… Polo tanto o sacerdote é unha riqueza para a humanidade, e por suposto para o Pobo de Deus”.

Xornadas xacobeas na prisión de Bonxe

Próxima a celebración da Mercé, o centro penitenciario de Bonxe acolle os días 15 e 16 de setembro un acto cultural consistente nunhas xornadas sobre o Camiño de Santiago.

luciano-armasNo salón de actos da devandita prisión, o día 15 o párroco de Santiago A Nova, Luciano Armas, impartirá unha conferencia titulada “O Camiño de Santiago: trama da construción de Europa”. Porque a ruta xacobea, segundo Luciano Armas, foi un cauce ou unha trama sobre a que se construíu de maneira importante a unidade de Europa, mesmo a propia Europa. Houbo unha intercomunicación de peregrinos, de culturas, de arte… distintos aspectos que se puxeron en común. Foron moitos anos nos que isto se plasmou, e aí están a arte románica e a arte gótica.

lage-vigoE o día 16 haberá unha mesa redonda na que participará o párroco de San Lourenzo de Aguiar, Antonio Lage Vigo, que contará a súa experiencia que viviu hai uns anos como peregrino a Santiago de Compostela.

Tamén intervirán dous presos e un funcionario para falar das saídas programadas que organiza a Asociación Viandantes do Camiño Primitivo.

A propósito do big bang

anton_negro A Ciencia e a Relixión para algúns non teñen nada que ver por entendelas totalmente diverxentes. Din que se alguén é relixioso non pode saber de Ciencia, xa que neses ambientes matinan que a Fe remite a un escurantismo trasnoitado e perdido no fondo da historia.

Frecuentemente nos medios de comunicación e nalgúns ámbitos sociais escoitamos falar da teoría do BIG BANG como a teoría científica que fai obsoleta e superflua a relixión, que fai inútil a Fe en Deus, a cal sería un estorbo para o desenvolvemento da Ciencia. Algúns conclúen que quen acepte o Big Bang non pode crer en Deus. Mesmo emprégase esta teoría científica para desacreditar á Igrexa Católica e dicir que se opón á Ciencia. Ó escoitar afirmacións deste tipo é fácil que a un se lle escape un certo sorriso, á vez que unha certa pena, ante os que manteñen posturas tan intransixentes.

Recordo o primeiro domingo de setembro de 2010. Ese día no diario El País viña un longo artigo sobre a Ciencia coa explicación da orixe do Universo, no que se aludía á tese do Big Bang e citábase ó autor desta teoría, Georges Lemaître. Visitei a casa duns amigos que estaban ausentes, pero alí estaba o fillo dun deles que cursara 3º de ESO.

Lendo o artigo no xornal pregunteille ó rapaz: “A ti dixéronche algunha vez no instituto que o autor da teoría do Big Bang era un Cura Católico?” Respondeume que non e engadinlle: “Nin nunca cho dirán!”. Pasados uns momentos veu o tío do rapaz, director dun CEIP, e o rapaz enseguida lle pregunta: “Tío, ti sabias que o autor da teoría do Big Bang era cura?” e este respondeulle: “Non, non o sabía”. Aí quedou a conversa, non sen certa satisfacción do rapaz por pillar ó seu tío no descoñecemento destas cuestións. Non esaxero, pero quen pense que esaxero que o comprobe el mesmo nos seus ambientes. Isto sucede por esa mentalidade politicamente correcta (!) que di que ser científico é ser ateo, pero os estudios sociolóxicos desmenten esta tese (Edvard Larson, Nature, 1997).

Georges Lemaître nace en Charleroi, Bélxica, o 7-VII-1894 e morre o 20-VI-1966 en Lovaina. Doutor en Físicas e Matemáticas foi ordenado sacerdote en 1923. Despois de estar en Cambridge e Harvard é nomeado profesor de Lovaina en 1925 e prosegue coas súas viaxes científicas, especialmente a Estados Unidos.

En 1927 publica o artigo no que expón a súa teoría do Universo en expansión, que contradí a tese de Einstein dun Universo estable. A continuación vai falar persoalmente con Einstein (1927), que si lera o seu artigo, e con Sitter (1928). Non lle empezan os recoñecementos ata 1930 cando Eddington nunha conferencia na Real Sociedade Astronómica de Londres (10-V-30) informa da “contribución decididamente orixinal e avanzada pola brillante solución Lemaître”, que é “unha resposta asombrosamente completa ós diversos problemas que xeran as cosmogonías de Einstein e Sitter”. Este último recoñece o traballo de Lemaître o 19-V-1930.

O 9-V-1931 Lemaître publica en “Nature” sobre o átomo primitivo co título, “O comezo do mundo dende o punto de vista da teoría cuántica”. Segue publicando artigos e o libro, “A hipótese do átomo primitivo”.

En Alemaña no 1933 sobe Hitler ó poder e Einstein renuncia a nacionalidade  alemá. Lemaître organízalle a Einstein varios seminarios en Bélxica. Un día Einstein anuncia que a conferencia seguinte (17 de maio) a daría Lemaître, onde lle recoñece a súa aportación científica e di que é a persoa que mellor entendera a súa teoría da relatividade. Hai fotos dos dous xuntos.

lemaitre

Lemaître é un cura de gran prestixio científico coma outros varios, entre eles ten prestixio o seu contemporáneo, cura da diocese lucense, D. Ramón María Aller (1878–1966), do que falaba no artigo anterior sen citar o seu nome.

Para rematar, unhas sabias verbas de Lemaître: “O científico cristián debe dominar e aplicar con sagacidade a técnica especial adecuada ó seu problema. Ten os mesmos medios co seu colega non crente. Tamén ten a mesma liberdade de espírito, ó menos SE A IDEA QUE SE FAI DAS VERDADES RELIXIOSAS ESTÁ Á ALTURA DA SÚA FORMACIÓN CIENTÍFICA…”

Antón Negro

La “misericordia, abrazo del Padre”…

 

consuelo

Consuelo Martínez García, Salesiana, Filla de María Auxiliadora, ten colaborado nesta web invitando aos lectores a ser os profetas de hoxe. Ademais, ten participado na Summa Poética (acto poético-musical que se organiza anualmente no marco do Encontro Eucarístico). Agora podemos disfrutar do froito da súa inspiración, o poema titulado…

La “misericordia, abrazo del Padre”…

 

Todavía siento en mi piel,

Aquel abrazo amasado con  ternura,

Que mi padre me regaló tantas veces,

Cuando yo era muy niña, solo una criatura.

 

Aquellos brazos llenos de cariño,

De amor, de paz,  de serenidad y alegría,

Rodeando todo mi ser, llenando toda mi vida,

Mientras su boca tejía siempre una sonrisa

 

Llegó mi adolescencia y también mi juventud,

Y fui descubriendo, casi sin darme cuenta,

Que otros brazos más grandes me abrazaban,

Con más fuerza, más ternura. ¡Qué gozada!

 

Eran aquellos tus brazos  de Padre, Señor

Brazos que contagiaban sonrisa y paz,

Brazos fuertes pero que nunca oprimían,

Que abrazaban siempre, dejándome en libertad.

 

Hoy, en mi edad ya madura, después

De tantos años, me sigues dando ese abrazo,

Que me calma, que me anima y me cautiva,

Abrazo de misericordia en las penas y alegrías.

 

Pero, tengo aquí dentro, una gran pena, Señor,

No contemplo ya tus brazos cada día

Estrechando a las familias, acariciando a los niños,

Como tantas veces lo hacías en Palestina.

 

¿Dónde están tus brazos hoy, en la vida  de los jóvenes,

En sus estudios, en sus trabajos, y amistades,

En sus fiestas, sus alegrías y diversiones?

¿Por qué no reciben  hoy la alegría de tu abrazo?

 

Y mi pena se acrecienta, cuando contemplo con miedo

Que los brazos de nuestro mundo y nuestro tiempo de hoy

Son la técnica, el consumismo, son el gozar y el tener,

Un olvido total de tus brazos que nos quieren sostener.

 

Permíteme, Señor, que desde el fondo del corazón,

Te manifieste mi pena con esta sencilla oración:

“Danos a conocer tus brazos, tu rostro al andar,

Es largo nuestro camino, y nos cansamos  al caminar.

 

Míranos con tus ojos,  llenos  de misericordia,

Señor, que tus brazos abracen el  mundo, a todo el orbe”,

Para que, como dice el Papa Francisco, todos sintamos

QUE LA  “MISERICORDIA, ES TU  ABRAZO DE PADRE”.

 

A importancia do testamento vital

Foto MarioVarias peticións de lectores obríganme a volver sobre este tema porque me manifestan o seu desexo de ter acceso a un modelo de testamento vital. O testamento vital é unha declaración asinada que facemos os católicos para que non se nos aplique a eutanasia nin tratamentos e medios desproporcionados que vaian contra a nosa vontade. Pódese copiar, adaptalo á vontade propia e asinalo indicando aos seres queridos o lugar onde se garda. Os católicos, desde fai tempo temos un modelo da Conferencia Episcopal Española que aquí transcribo:

“Á miña familia, ao meu médico, ao meu sacerdote, ao meu notario: Se me chega o momento en que non poida expresar a miña vontade sobre os tratamentos médicos que se me vaian a aplicar, desexo e pido que esta declaración sexa considerada como expresión formal da miña vontade, asumida de forma consciente, responsable e libre, e que sexa respectada coma se fose un testamento.

Considero que a vida neste mundo é un don e unha bendición de Deus, pero non é o valor supremo e absoluto. Sei que a morte é inevitable e pon fin á miña existencia terrea, pero creo que me abre o camiño á vida que non se acaba, xunto a Deus.

Por iso, eu, o que subscribe, pido que se pola miña enfermidade chegase a estar en situación crítica irrecuperable, non se me manteña en vida por medio de tratamentos desproporcionados; que non se me aplique a eutanasia (ningún acto ou omisión que pola súa natureza e na súa intención cause a miña morte) e que se me administren os tratamentos axeitados para paliar os sufrimentos.

 Pido igualmente axuda para asumir cristiá e humanamente a miña propia morte. Desexo poder prepararme para este acontecemento en paz, coa compañía dos meus seres queridos e o consolo da miña fe cristiá, tamén por medio dos sacramentos.

 Subscribo esta declaración logo dunha madura reflexión. E pido a quen teña que coidarme respecte a miña vontade. Designo para velar polo cumprimento desta vontade, cando eu mesmo non poida facelo, a ………

Faculto a esta mesma persoa para que, neste suposto, poida tomar no meu nome, as decisións pertinentes. Para atenuarvos calquera posible sentimento de culpa, redactei e asino esta declaración.

Ler máis

A %d blogueros les gusta esto: