Cultivar a admiración

Ao principio parece que co namoramento todo é moi doado, tamén cultivar a admiración. Normalmente soemos destacar as cualidades da outra persoa, aminorar os seus defectos e mesmo atribuírlle cualidades que non ten. Pero logo coa convivencia, cos egoísmos particulares, parece que algunha desas cualidades, ou que nos parecían cualidades, xa nos moletan. Ou poñemos permanentemete o foco, a mirada, nos defectos do outro. Entón conseguimos unha mirada negativa.

Para transformar esa mirada, para cultivar a admiración, é importante estar actualizados onde está o outro e onde estou eu. Actualizarse en concreto das súas novas cualidades, das súas novas virtudes. Pois a xente vai cambiando. E tratar de recoñecelas, agrandalas, poñer o foco niso, facer un recoñecemento, unha valoración expresa para que mirada se transforme e nos saia de maneira natural. Así podemos descubrir que a parella vale a pena.

Cristina Bandín

Psicóloga colaboradora do Centro de Orientación Familiar Diocesano

A revista Lvcensia publica o seu número 60

Lvcensia celebra os seus 30 anos de existencia cun volume con variedade de temas, como é habitual, e cunha entrañable lembranza do que foi a presentación do primeiro número de Lvcensia. Acontecemento que tivo lugar na sala de lectura da Biblioteca do Seminario no outono de 1990, como se quixo reflectir na portada do número 60 nunha pequena homenaxe aos seus fundadores. A pesar das dificultades sempre saíu adiante grazas en gran parte ao inestimable apoio da Diocese e por suposto ao interese de colaboradores, lectores e subscritores, apoios hoxe en día imprescindibles debido á ausencia de subvencións, aínda que nunca se enfrontou a unha situación como a que estamos a vivir. A pesar diso, Lvcensia cumpre co seu prazo de publicación pero non coa súa presentación para non poñer en risco a saúde dos asistentes. Queda a esperanza do reencontro con todos eles no outono.

En canto aos contidos, outro aniversario importante é o centenario do nomeamento de frei Plácido Rei Lemos como bispo de Lugo, celebrado o ano pasado, ao que se lle dedican varias páxinas neste número por parte de Gonzalo Fraga e José Ramón Figueiredo. E seguindo con aniversarios especialmente importantes para a nosa cidade, Lvcensia faise eco da primeira exposición de pintura galega celebrada no Círculo das Artes de Lugo, da man de Carlos Gegúndez.

Importante tamén é a orixe das coleccións incorporadas ao fondo do Museo de Lugo, como pon de manifesto Aurelia Balseiro presentanndo un traballo cuxo obxectivo baséase en mostrar os principais conxuntos de bens culturais, en orixe pertencentes a coleccionistas concretos, posteriormente incorporados ao museo, así como a súa forma de ingreso, integración ou adaptación entre as coleccións museísticas propias.

A figura de Carvalho Calero, autor homenaxeado este ano no día das Letras Galegas, é o centro de dous artigos presentados, un deles pola directora do Colexio Fingoi, Siña Fernández e María Casar, profesora do mesmo, onde exerceu como director, e outro por Luisa Doval que recolle o testemuño dos libros escritos e dedicados por alumnos e amigos que se achan na Biblioteca do Seminario de Lugo.

Abel Vilela, que segue investigando no Camiño Primitivo, colabora neste número falando sobre as capelas de San Pedro de Fóra, Virxe do Camiño, Casa da Concha e os hospitais da Ponte e da Porta Falsa.

Outros artigos centrados na historia de Lugo e a súa provincia, son os presentados por Ernesto Iglesias que estuda a presenza dos xudeus en Monforte; Óscar González realiza un rigoroso estudo sobre o antigo arciprestado de Luaces e Gonzalo Fraga recolle os arrendamentos do cabido catedralicio de Lugo, segundo relata “resulta curioso e instructivo o que nas actas capitulares se achega do arrendamento de administracións, rendas, tenzas, empréstimos e outros emolumentos, tanto polas disposicións adoptadas polo Cabido sobre a materia como polas oscilacións e vicisitudes a que estiveron suxeitos aqueles bens eclesiásticos”.

Primarias e Democracia nos partidos políticos

É coñecido que os partidos políticos non promoven formación política e democrática para os cidadáns, nin sequera teñen unha mínima formación para quen se afilie ao partido, para que coñeza algo da súa historia e dos fundamentos culturais nos que basear as decisións. Na Igrexa Católica si é normal que haxa formación antes de recibir os sacramentos e para os seus ministros hai un longo período de estudos.
En lóxica consecuencia temos que a formación política, autenticidade humana e responsabilidade ética dos políticos españois é manifestamente mellorable, pensemos nos actuais máximos responsables.
Ultimamente asentouse na Opinión Pública a idea de que as rimarias para elixir aos líderes supoñen a democratización dos partidos políticos. Pero non se fai unha reflexión e análise seria sobre o funcionamento democrático deles. Na praxe o que se fai é copiar o funcionamento dos partidos políticos americanos dos EEUU.
Democratizar un partido suporía que o poder sexa repartido, socializado, entre os seus membros. En toda democracia é indispensable a división de poderes, como tamén é necesario o control dos líderes polos membros da sociedade coas súas diversas institucións, ou do seu partido.
A celebración de Primarias está levando á eliminación dos órganos de control ao líder dentro da organización e a darlle autonomía completa para facer e desfacer. Non hai maneira efectiva de esixirlle que cumpra cun programa (se o hai). A historia recente xa nos ensina que o elixido asume un poder total sobre o conxunto da organización.
Diversos autores constatan que nos procesos electorais a persoa máis importante para un candidato é o director publicitario, asesor de imaxe, director de marketing… Vémolo nos dous seguintes exemplos:

1) Juan Campmany foi o encargado de levar a publicidade do PSOE entre 2001 e 2004 e no libro que publicou despois, El EFECTO ZP, 1000 días de campaña para llegar a la Moncloa, conta que nas fotos da presentación dos candidatos, os homes podían escoller entre: traxe escuro con camisa e gravata, tan só camisa branca e gravata ou o deportivo polo. Para as mulleres: traxe chaqueta con blusa ou camiseta ou, simplemente, blusa. E “Durante a fase final da precampaña e campaña electoral, só contemplamos unha alternativa nas fotografías dos candidatos; traxe escuro con camisa e gravata, para os homes; traxe chaqueta, con blusa ou camiseta, para as mulleres” (pp. 141-142)
A obediencia ao director de imaxe exprésaa con claridade Campmany cando di de Zapatero: “Asumía o guión cunha naturalidade e convicción sorprendentes, cunha espontaneidade que para si quixeran moitos profesionais. Ademais, mostraba unha ductilidade extraordinaria para aplicar, á primeira, as indicacións do equipo. Podiamos advertirlle, poñamos por caso, ‘ollo que en tal punto fixeches un movemento, tal xesto, que non acaba de convencernos; vixía na próxima toma de non repetilo’. E el procedía exactamente como lle pediramos” (p. 244). Cumpría mellor ca se fixera “voto de obediencia”!.
2) Christian Salmon escribiu un libro titulado Storytelling, la máquina de fabricar historias y formatear las mentes, no que conta o feito que lle deu a reelección a Bush no 2004 en contra dos prognósticos. Trátase dun spot de 60 segundos centrado na xove Ashley Faulkner, filla dunha vítima do 11-S, no que hai unha rápida sucesión de planos curtos con diversos testemuños, pero “o Presidente, figura central do relato, non se expresa. Non expón ningunha idea nin presenta un programa. Só é serenidade e bondade. Mediador dunha especie de milagre, só está presente a través das testemuñas que falan dos seus xestos e as súas palabras, como nas vidas dos santos ou o relato evanxélico”. (pp 131-133). Certo que quen non abre a boca non di tonterías!

Este proceso é un xeito de elixir líderes, pero sen ignorar que a historia vivida móstranos que gaña o que teña o mellor e máis eficiente director de marketing, o que minta máis eficazmente…, sabendo que como dicía Campmany: “En publicidade hai que prescindir da explicación do programa…” (p. 186).
Agora lembro a entrevista na radio a un sociólogo que fixera unha tese de doutoramento para ver o que funcionaba e o que non nas campañas electorais. Entón un periodista díxolle: “Eu prefiro aos candidatos que son auténticos”. Respondeulle o doutorando: “Si, unha vez houbo un candidato auténtico e durou 15 días. Outra cousa é dar imaxe de auténtico”.
As Primarias teñen a consecuencia de concentrar todo o poder nunha persoa, no líder, en vez de limitarllo e repartilo máis con institucións de control dentro da organización, o que sería bastante máis democrático.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

Infidelidade

A infidelidade é facer dano á intimidade e á seguridade da parella. Unha vez que está rota a confianza pode restaurarse pero require dun duro proceso. Tres pasos son necesarios.

O primeiro é asumir o 100% da responsabilidade da ferida, escoitar ao outro, restaurar a ferida, estar atento ás súas peticións.

O segundo paso ten que ver con revisar a relación antes de que sucedese a infidelidade: que cousas nos unían, que cousas ían ben e tamén que cousas nos afastaron, que lle pediamos á parella, que non obtiñamos.

E o terceiro paso é comprometerse co matrimonio, coa relación, actualizar o proxecto común e adicar tempo de calidade a restaurar a relación.

Cristina Bandín

Colaboradora do Centro de Orientación Familiar Diocesano

[Ver tamén]

 

Xornada Mundial das Comunicacións Sociais

Esta Xornada celébrase o vindeiro domingo 24 de maio co lema ”Para que poidas contar e gravar na memoria (Ex 10,2). A vida faise historia”.

Na mensaxe dos bispos da Comisión Episcopal de Comunicacións Sociais da Conferencia Episcopal Española pídese aos comunicadores que sexan “portadores da verdade e a esperanza en todo aquilo que facedes e comunicades, para que as vosas noticias e programas alcancen o corazón da cidadanía dolorida”.

[Materiais da Xornada]

A %d blogueros les gusta esto: