Conmemoración dos fieis defuntos, 2 de novembro

A Igrexa lembra cada día aos fieis defuntos na súa liturxia, na celebración da Santa Misa e no rezo de Vésperas. E unha vez ao ano, o 2 de novembro, conmemora e reza especialmente por todos os defuntos.

Este día axúdanos a lembrar aos nosos seres queridos que nos deixaron e convídanos a encomendar á misericordia do Señor todas as almas que están en camiño da plenitude da vida, persoas coñecidas, pero tamén descoñecidas e quizá moitas veces esquecidas. É un xesto de fe e de caridade fraterna.

A tradición da visita aos cemiterios

A conmemoración dos fieis defuntos o día 2 de novembro reafirma en primeiro lugar a esperanza na vida eterna fundada na morte e resurrección de Xesucristo. Coa visita ao cemiterio, acompañada da oración, renovamos con valentía e forza a fe en que a nosa carne, que volve ao po, resucitará.

Para o cristián, o cemiterio é lugar da memoria e do afecto, da oración e da esperanza. Non é o lugar do medo á morte, senón do respecto profundo polo próximo e polo seu corpo, destinado á resurrección, e dun agarimo permanente, sostido pola esperanza.

A visita aos cemiterios estes días axúdanos a conservar os vínculos de afecto con quen nos ame, a expresarlles o noso amor coa oración, certos de que a morte xa non rompe a unidade que existe entre os que aínda camiñamos nesta terra, e os numerosos irmáns que xa alcanzaron a eternidade.

Vivimos así a fe na Comuñón dos Santos que profesamos no Credo. As nosas existencias están profundamente unidas unhas a outras, e o ben que cada un realiza afecta aos demais. Sabemos que a oración dunha alma crente na terra pode axudar mesmo a outra alma que se está purificando despois da morte. A esperanza cristiá non quere poñerse límites, porque se funda en Cristo, que se sacrificou por todos.

Por iso, a Igrexa convídanos a rezar con constancia polos defuntos e a visitar estes días as súas tumbas nos cemiterios. E enriquece este xesto de profunda caridade concedendo indulxencia plenaria, aplicable ás almas do purgatorio, aos fieis que visiten devotamente os cemiterios ou oren mentalmente polos defuntos cada día do 1 ao 8 de novembro. Ademais, o día 2 de novembro, conmemoración dos fieis defuntos, en todas as igrexas da Diocese pódese lucrar esta indulxencia plenaria.

Celebracións o día 2 de novembro

En toda a Diocese, o día 2 de novembro os párrocos celebran e ofrecen a Santa Misa polos fieis defuntos. En todas as parroquias en que é posible organízanse ademais diversos actos de piedade e devoción polos defuntos.

O Bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco, visitará o cemiterio de San Froilán e celebrará a Santa Misa na capela do cemiterio ás 17 horas, acompañado polos párrocos da cidade de Lugo.

Que a alma de todos os fieis defuntos descanse en paz.

Carta da irmá Jesusa desde Guatemala á Delegación Diocesana de Misións

jesusa
Irmás da congregación Esclavas del Santísimo (Guatemala)

A graza e a paz do Señor reine nos nosos corazóns, queridos amigos. Grazas por lembrarse de nós. Perdoen a tardanza, Deus ten o seu ritmo… Levamos case 2 meses sen sinal, hoxe parece…

Sae da túa terra” significa para min montarse na barca do abandono, queimar redes e equipaxe e deixar que Deus a conduza… Diría que é unha aventura de amor con DEUS que quere valerse da miña pobreza para que outros irmáns o coñezan, adoren e amen.

Son misioneira contemplativa, vivo en Guatemala, pero a miña misión é moito máis grande. Os contemplativos non temos fronteiras. Pertenzo á congregación de Esclavas del Santísimo y de la Inmaculada.

Gustaríame contaxiar esta loucura de amor a XESÚS SACRAMENTADO á mocidade de Lugo. Invito sobre todo ás mozas. Direilles con san Xoán Paulo II: “Non teñades medo”. Lánzate, fai unha experiencia xunto a Xesús. Pregúntalle, como os apóstolos, ONDE VIVE… e queda con EL.

Déixovos moi, moi dentro dos Sagrados Corazóns de Xesús e María e aos pés da Custodia.

A súa irmá e amiga

Jesusa Marzán Gárate

Misioneiros

isabel-sola

Este domingo celebrou a Igrexa no mundo a popular e entrañable Xornada do Domund, celebración especial para espertar a nosa conciencia misioneira. Pero tamén para fomentar a memoria agradecida e solidaria con tantos miles de misioneiras e misioneiros (trece mil españois repartidos polo mundo entre segrares, relixiosos, persoas de vida consagrada e sacerdotes) que, sentindo a chamada de Cristo, son enviados pola Igrexa a aqueles recunchos do mundo onde máis se lles necesita.

Eles, superando as tentacións das sociedades do benestar, póñense en camiño, lixeiros de equipaxe, arriscando a súa propia vida e comprometendo toda a súa existencia. Tiven a sorte de poder compartir unha tempada cun dos misioneiros da nosa Diocese nun dos barrios máis empobrecidos da Capital, na República Dominicana. Alí puiden experimentar o traballo impresionante que realizan e a súa gran contribución ao desenvolvemento espiritual e integral das persoas e comunidades. Cando nos despedimos, con bágoas nos ollos, dicíame que quería quedar para sempre con aqueles polos que entregou a súa mocidade. E engadiu: polos meus restos mortais non vos preocupedes, quedarán na terra a onde me trouxo Deus.

Eles son así. Sábense enviados para unha misión. E alí, encárnanse, métense na pel dos que sofren e coa axuda de Deus transforman a realidade que lles envolve, anuncianl a Boa Nova da salvación en Cristo, viven e celebran a fe con alegría e invitan a quererse e a construír un mundo máis xusto.

Tamén puiden palpar a dolorosa realidade do pobo haitiano. Rememoro con dor e con desexos de perdón cara aos seus sicarios, a triste noticia da moza relixiosa misioneira catalá, Isabel Solá, asasinada recentemente en Puerto Príncipe. No ano 2011 relataba que deixara con pena o seu compromiso misioneiro en África:

“Cando voei cara a Haití fai tres anos, recordo a desolación que sentín polo que deixaba en África, a vertixe do salto que me tocaba dar cara ao descoñecido e á vez recordo tamén a liberdade que me daba a decisión de deixalo todo unha vez máis por axudar a construír ese Reino que sempre crin que Deus ten pensado para nós. O que non me podía nin imaxinar cando voaba cara a Haití era todo o que me agardaba neste pequeno e sufrido país. E esas son as sorpresas e leccións que Deus nos ten preparadas”.

Isa, como a chamaban cariñosamente, non se imaxinaba o seu final. A crueldade destruíu a vida dalguén que amou aos pobres ao estilo do Deus da misericordia e que impulsara con gran agarimo unha clínica de próteses ortopédicas para a xente que sufriu amputacións debido ao terremoto do 2010. Quédanos a esperanza de que o ben sempre triunfa sobre o mal e Deus fará xustiza aos seus. A súa morte é semente de novos misioneiros.

J. Mario Vázquez Carballo. Vicario Xeral

A Relixión na escola e na Universidade

Foto MarioAcábase o verán e os profesores aproveitan o comezo de curso para encontros de formación permanente que os axuden a fortalecer e renovar a súa práctica docente. Antonte mesmo, festa de Santa Teresa de Jesús, exemplar educadora e sabia doutora, os profesores de Relixión da Diocese, reuníronse no Seminario Diocesano de Lugo para reflexionar en torno a un suxerente tema: “Pedagoxía da misericordia. O corazón ten razóns que a razón non entende”.

A coñecida revista Religión y Escuela, no editorial do seu último número afirma que foi un verán moi duro para os profesores de Relixión. Máis aló da esperpéntica incerteza política e as súas consecuencias na aplicación da LOMCE, algunhas comunidades autónomas diminuíron a carga lectiva da materia co seguinte recorte nas xornadas laborais do profesorado. Moitos alumnos (cos seus pais) e profesores de Relixión non soamente sofren constantes acosos ideolóxicos polo habitual cuestionamento da materia senón tamén polo progresivo deterioro das súas condicións laborais. Cómpre alentar as actuacións dos colectivos diversos (asociacións de profesores e de pais, sindicatos, plataformas culturais, etc.) para restablecer algo que foi normal na nosa democracia e que o é na gran maioría dos países de Europa cunha historia democrática máis antiga cá nosa. É necesario un pacto educativo estable en xeral e especialmente no que respecta á materia ou materias de Relixión.

A modo de exemplo, nos países escandinavos estúdase “Historia do cristianismo e historia das relixións”; nos Países Baixos “Visións da vida”; en Francia “O feito relixioso”; en Suíza “Grandes textos das Relixións”, noutros países “Liberdade relixiosa e dereitos humanos”, “Relixións e crenzas”, etc. O que teñen claro as democracias europeas, en contra dalgúns partidos políticos en España, cargados de fanatismos do pasado e ideoloxizados ata o extremo de querer atentar contra os dereitos dos demais, é que a transmisión relixiosa e o estudo do fenómeno non poden nin deben ser nunca apartados da escola pública. Outra cousa é o consenso en torno ao paradigma educativo, aos nomes e temas, aos programas e métodos. En calquera caso, os pais, os mestres, os profesionais do ensino en xeral, as relixións, e a Igrexa Católica en canto  que maioritaria en España, deben ter moito que dicir. E en calquera dos casos non deberiamos dubidar, por respecto ás liberdades fundamentais, que o saber relixioso na escola segue enchendo de sentido a existencia dos nosos nenos e mozos e ocupando o seu espazo e o seu lugar significativo na formación integral dos alumnos. Oxalá que poida chegarse a un acordo, máis aló das ideoloxías de partido, con certa estabilidade e coa garantía do futuro dun novo paradigma para o ensino da Relixión na escola e na Universidade.

J. Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral

O silencio

jose-maria-rojo
José María Rojo

O silencio é o que máis nos custa aceptar, malia tantas experiencias como temos na vida:

-Moitos vivimos no campo e sabemos a profundidade de reflexión dos campesiños que pasaron longas horas en contacto coa natureza, observando todo, aguzando o oído, diferenciando cores, sons, tonalidades…

-Como comunicadores frecuentemente rebelámonos contra pedantes entrevistadores que non deixan falar ao entrevistado e só se escoitan a si mesmos.

-Cantas veces quixemos levantarnos a media homilía porque o sacerdote fala e fala e fala e non comunica nada.

-A dobre imaxe máis frecuente hoxe no transporte é: ou cos parlantes ben colocados e abstraídos do que pasa ao redor dun ou coas mans aloucadas sobre o teléfono unha e outra vez porque a maioría non aguanta o silencio…

E iso malia que sabemos moi ben que Deus deunos dous oídos para escoitar moito e unha soa boca para falar pouco…

Ben fai o Papa en acentuar a importancia do silencio en todo tipo de comunicación, en remarcar que o silencio é parte integrante da comunicación e sen el non existen palabras con densidade de contido.

E, xunto ao silencio, a palabra; precisa e oportuna, iso si. Temos ese gran don, esa marabillosa calidade que non podemos malgastar. Poida que sexa suficiente dicir que a comida estivo boa pero se merece o cualificativo de sabrosa ou deliciosa, entendemos outra cousa… Por iso en quechua para dicir “Santo, santo, santo…” elixiron a palabra “sumaq”, que non só é bo senón rico e ata sabroso… porque a Palabra de Deus non se “sabe” senón que se “saborea”; a Deus non só o coñecemos coa intelixencia senón co corazón e, como di o biblista Carlos Mesters, cos pés, é dicir, camiñando tras de el, seguíndoo.

Pero ben sabemos que en comunicación non podemos falar só de palabra; sería moi frío: de novo co Papa, é necesario crear un ambiente propicio, case unha especie de “ecosistema que saiba equilibrar silencio, palabra, imaxes e sons”. Un belo exemplo diso témolo na película La Misión: o aproveitamento ao máximo de todos os elementos da vida cotiá da comunidade, sazonado coa música, producía o clima máis axeitado para a comunicación da mensaxe de salvación e liberación dos guaranís, para que a palabra (e a Palabra) cobrasen densidade. Pola contra, o “adoutrinamento” machacón que frecuentemente caracterizou as prédicas e as catequeses produciu o efecto contrario.

Nunca como agora fomos bombardeados con mensaxes e informacións; nunca como agora vivimos -con frecuencia- máis incomunicados. Necesitamos subir cada vez un pouco máis os auriculares para gritar máis e escoitar menos. Poida que teña razón a miña técnica en audifonía: os defectos que antes aparecían nos oídos aos 65 anos xa están aparecendo aos 50. Se seguimos baixando… Claro que, ás veces é preferible non oír para non ter que escoitar a cantidade de estupideces que nos ofrecen os medios, entre outras…

José María Rojo

[Ver artigo orixinal en castelán]

 José María Rojo estará en Lugo o 17 de outubro ás 20h no salón de actos do Seminario para falar da misión nas grandes urbes latinoamericanas.

A %d blogueros les gusta esto: