Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Caridade e Eucaristía

EucaristíaAsomámonos ao mundo da política e o tema que máis se debate desde fai 4 anos é o das medidas sociais en favor dos desfavorecidos e afectados pola crise. Os partidos políticos da nova era teñen moi claro o de “Stop Desafiuzamentos” e todo o que iso implica.

Na rúa, é moi probable que sempre haxa algunha ONG que che ofreza información sobre os seus proxectos sociais á vez que che pide colaboración económica.

É indiscutible, xa que logo, a sensibilidade que provoca nunha parte da sociedade a outra parte que non ten abondo recursos para vivir nunhas condicións dignas.

Pero coñecemos a verdadeira orixe destes sentimentos de bondade? Pódese explicar todo o mundo da caridade desde a mera filantropía? Se fose así, como se entenden, entón, as guerras con armas entre algúns países, as guerras a base de insultos dos políticos, os ataques terroristas e calquera outro tipo de agresión contra as persoas que enchen as páxinas dos xornais todos os días?

O verdadeiro sentido e orixe da caridade só o atoparemos no que é caridade (amor) absoluto: Deus, que, para ser tal, ten que posuír en grao infinito todas as cousas boas, incluída a capacidade de amar. A nosa capacidade de amar e de facer caridade, xa que logo, é limitada. A de Deus non se esgota nunca. Por iso, se queremos facer caridade auténtica temos que beber da fonte inesgotable de amor que é Deus, que ao crearnos fíxonos tamén participes dela.

Recomendo volver ler a encíclica Deus caritas est de Benedicto XVI.

Damos un paso máis. A orixe da nosa capacidade de amar e compadecernos xa está un pouco máis clara. Pero a finalidade, está clara? Facemos o ben só por un mero sentimento humanitario e porque así nos sentimos mellor? Se un día ninguén no mundo tivese necesidade de material, xa non sería necesario amar-facer caridade?

O Reino de Deus que nos veu a anunciar Xesucristo é un reino de paz e xustiza infinitas, onde ninguén vai pasar ningún tipo de necesidade, porque alí todo será absolutamente perfecto. O cristián, do mesmo xeito que calquera persoa de mundo, desexa vivir nun mundo destas características, por iso trata de adiantar a este momento o que despois será a realidade da vida escatolóxica. A garantía de eternidade que nos ofrece Xesucristo lévanos a vivir xa desde agora nesa clave de caridade permanente, aínda que a nosa condición egoísta, froito do pecado orixinal, lévenos a desviarnos con frecuencia deste camiño de solidariedade.

Xesucristo, o Fillo de Deus, entrégase por amor. E isto é o que celebramos na Eucaristía que alimenta a vida da humanidade. Cando imos a Misa non estamos contemplando unha escenificación dun feito pasado. Celebrar a Eucaristía é enchernos da Palabra e o Corpo de Cristo para que a nosa vida sexa unha vida entregada por amor como a de Xesucristo.

Miguel Ángel Álvarez

Lugo é especial!

David Varela

Non o digo «por dicir» ou por afecto á propia cidade e Diocese. En Lugo temos que recoñecer que a festa do Corpus Christi é algo «especial». Non é o xeito de celebralo, o tipo de procesión ou os costumes propios, que son variados e fermosos en moitos lugares. Lugo é especial cando celebra o Corpus porque niso vaille a súa vida, a súa historia e a súa identidade máis profunda.
A festa do Corpus expresa o que o cristianismo é na súa raíz máis fonda. Cremos nunha Persoa viva, Xesucristo, non en ideas ou recordos máis ou menos felices dun lonxano pasado. No pasado, si, sucedeu algo incomparable: Deus fíxose home en Xesús. E xa nunca se foi. Unha vez resucitado, quedouse para sempre na súa igrexa e nas súas sacramentos, onde temos, non un símbolo, senón moi especialmente na Eucaristía a súa mesma Persoa. E así o pasado chega ata o presente. E xa que se trata dunha Persoa, e non do seu recordo, celebrámolo: segue entre nós vivo hoxe. Xa San Agostiño advertira do perigo de esquecer este núcleo central da fe: «Este é o horrible e oculto veleno do voso erro, que pretendedes facer consistir a graza de Cristo no seu exemplo, e non no don da súa Persoa».
O Corpus Christi naceu na Idade Media co desexo de afirmar o realismo da Presenza de Xesús na Eucaristía e, deste xeito, defender a fe na súa divinidade. Foi así para toda a Igrexa, pero o foi seguramente de modo moi singular, e ata anterior, en Lugo. Pérdese na noite dos tempos o inicio dun culto especial á Eucaristía na nosa terra e na nosa Catedral. A Igrexa lucense confesaba deste xeito a súa fe na Persoa e na Presenza de Xesucristo, Aquel no que Deus mesmo visitounos, amounos e deu a vida para que todos poidamos tela en plenitude.
Por iso, se é importante para todos, máis o é para Lugo celebrar esta festa, porque é volver sobre o corazón da fe, sobre as propias raíces e sobre as formas nas que xeración tras xeración viviuse o cristianismo na Diocese e Cidade do Sacramento. Pero no Corpus non celebramos sen máis as nosas raíces ou tradicións. Non eliximos nós esta manifestación relixiosa entre outras moitas. Celebramos o que recibimos: a compañía sacramental dun Deus-con-nós. Facemos festa co mellor que temos e somos para dicir que na Eucaristía que adoramos e procesionamos está o máis precioso da nosa vida. Está todo.
Fagamos caso a Santa Teresa: «Non vos pido máis que o miredes». Miremos así o Corpus e celebrémolo en Lugo con esta especial conciencia. Todo cambiará, e tamén nós farémonos «especiais». Porque non é o mesmo vivir de recordos que vivir de algo que está sucedendo agora. Por iso da Eucaristía mana como unha fonte todo o ben e toda a caridade da Igrexa. Axoenllados ante a súa Persoa aprendemos a estar de pé no medio do mundo. Contemplando a súa Presenza facémonos nós testemuñas dun amor sen fronteiras como o que Deus nos manifestou no seu Fillo.
David Varela Vázquez
Reitor do Seminario de Lugo

Mírame aos ollos

Leva baixa a cabeza e elude mirar de fronte. Quere pasar desapercibida. Non desexaría estar alí. Ninguén o desexa. Ela chama a atención nese lugar porque o seu aspecto non responde aos cánones establecidos, eses que levamos arraigados demasiado dentro e cos que etiquetamos, querendo ou sen querer, aos demais. A poucos lles contou que lle pasou, esa confianza só a depositou en quen a gañou. En quen non xulga a súa situación, o seu aspecto, ou a ela mesma.
Os que agardan ao seu carón tampouco a miran. Algúns coñécense entre eles, outros son unicamente compañeiros de circunstancia. Cada un ten a súa propia historia. Agardan pacientes. Ata na desgraza é necesario gardar a vez. A cola vai avanzando lentamente. Só cando se abre a porta cesa o murmurio que acompaña a espera. Tralo limiar agardan que alguén por fin lles poña a ansiada tiriña que corte a hemorraxia do desalento. Que lles dea solución a esa cadea de despropósitos que nunca cesa.
Ela aínda non sabe como puido ocorrerlle isto. Pero o certo é que tampouco o sabe ninguén dos que están ao seu lado. Algúns nin sequera coñecen outra realidade, non saben e, quizais, tampouco chegarán a saber que significa ter unha oportunidade. Os seus berros de desesperación han ir aos poucos dando paso a simples queixumes, ata quedar apagados nese buraco escuro que o está tragando todo. Xa deixou de buscar culpables. Dá igual quen gañe na balanza da responsabilidade porque o pateo non enche a neveira ou paga o aluguer.
Chega a súa quenda. Séntese fráxil e triste. Desesperada e perdida. Ignorada e defraudada. Desexa que trala porta agarde a esperanza, transformada en solidariedade xenerosa que axude a erguerse e continuar. Ela e os que agardan alí necesítana. Pero, como eles, tamén a necesitamos os que ignoramos a nosa responsabilidade pero esixímola doutros, os que nos tragamos a dignidade dos nosos irmáns. Os que nos indignamos e criticamos pero non facemos nada. Os que lavamos a nosa conciencia con míseras migallas. Os que clamamos xustiza pero sen meternos no charco. Os que pensamos que a miseria só é unha situación económica. Os que nos esquecemos do Amor.
A porta da Caridade, da Fraternidade, está aberta para todos. É o único xeito posible de continuar adiante. Hai esperanza porque son moitos os que se decataron de que só arremangándose, mirando aos ollos ao irmán, traballando e soñando é posible construír algo mellor. Grazas a Deus son moitos os que van pola vida descalzos, porque saben que están pisando terra sagrada; a terra que pisan os que aquí son considerados os últimos pero alí son e serán os primeiros. A súa esperanza é realmente a nosa única esperanza.

María José Campo López-Barcia

Directora da Oficina de Prensa do Bispado de Lugo

Laicidade, laicismo e caridade política

Foto MarioAnte a festa do Corpus Christi que celebraremos o vindeiro sete de xuño, e con ela o Día da Caridade, pasadas as eleccións, quero ofrecer algún dato para a reflexión dende unha posición que considero de sentido común partindo do feito da liberdade relixiosa. En Lugo, a festa do Corpus, ten unha historia especial. De aí deriva tamén a Oitava, celebrada con gran solemnidade con motivo da Ofrenda de Galicia ao Santísimo Sacramento.

En varias ocasións escribín como os cidadáns de Lugo somos capaces de conxuga-la unión perfecta entre cidadanía e cristianía. Entre ser bo cidadán e bo cristián. Só dende estas claves se entende que Lugo poida ser considerada a Cidade do Sacramento. Sería triste que a antiga cidade de Augusto esquecese este nome tan cheo de bos recordos, de fermosas tradicións e de historia que a honra. Corpus e compromiso por unha sociedade máis xusta son inseparables. Os problemas fundamentais dos cidadáns teñen que ver, precisamente, coa xustiza social, coa solidariedade e coa caridade política. Caridade que se expresa no amor aos máis pobres e excluídos, na preocupación por erradica-lo paro, na xusta distribución dos bens e na relación fonda entre fe e compromiso social. A caridade política é unha dimensión esencial e decisiva no cristianismo. “Tiven fame e déstesme de comer”, recórdanolo Xesús na parábola do xuízo final. A relación entre fe e caridade e tan esencial que mutuamente se verifican.

Nas actuais circunstancias políticas non estaría mal que os nosos representantes electos se poñan de acordo nisto que é esencial. Por encima das siglas debe estar sempre o ben común. Precisamente, en maio de 1996 escribía, con certo carácter profético, o doutor e intelectual Domingo García Sabell, que a maioría da xente móvese e navega a favor de ideoloxías, esquemas e prexuízos. “De aí a variedade case que indescifrable de siglas, de colectivos mínimos, de obediencias estreitamente limitadas” (Cf. Tempo de lecer, Vigo 1998, páx., 25). Todo isto, indica e que uns e outros se atopan mergullados en esquemas. E, en efecto, todo esquema é unha operación redutora da vida e da creatividade existencial.

Por iso, quero invitar aos nosos políticos a que se poñan de acordo, que escoiten as intitucións que loitan dende tempos inmemorais pola xustiza, que colaboren con elas, que aparquen os prexuicios anticlericais e antieclesiais, que tomen conciencia do que é realmente unha sociedade laica. Laico, laicidade, ven do grego “laos” que significa pobo, sinónima de “demos”, da que deriva a nosa democracia. Unha sociedade laica é unha sociedade rexida polo pobo, e non por outros poderes. “Laicidade”, significa que un Estado laico é “lego” (non sagrado) en materias relixiosas, é dicir, que non sabe ou non toma postura ante elas, polo que non significa precisamente que é agnóstico, ou relixiosamente indiferente, ou ateo, ou confesional (isto xa serían tomas de posición). Polo tanto, o Estado non é nin pode, nin debe ser, “laicista”. Un Estado aconfesional é “prescindente” ante as cuestións últimas e ante os temas cosmovisionais. E dado que a relixión é cousa de cidadáns concretos, cunha dimensión pública positiva e inevitable, as autoridades políticas deben adoptar posturas de “prescindencia respetuosa”, promovendo os valores relixiosos, o que é xusto, transformado as estruturas que xeran pobreza, practicando a misericordia e proxectando unha economía inclusiva e compasiva fronte á corrupción e á idolatría do mercado. Quen non quere poñerse de acordo con estes mínimos éticos fundamentais?

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

Cristiáns perseguidos de alí e aquí

Empeza a ser noticia a persecución de cristiáns polo Estado Islámico. Transcenden estas informacións tras varios meses sen que ninguén dixese nada. As redes sociais e os novos medios de comunicación alternativos permitiron coñecer a realidade cunhas crúas imaxes de decapitacións.

Os bispos propuxeron que a semana pasada rezásemos polos cristiáns perseguidos, «para que o Espírito Santo concédalles fortaleza e converta os corazóns de quen atentan cruelmente contra as súas vidas e sexa respectada a liberdade relixiosa».

Segundo Axuda á Igrexa Necesitada «estímase que máis de 200 millóns de cristiáns sofren pola súa fe, sendo moitos os que están sufrindo a violencia e ata o asasinato. Outros 150 millóns máis sofren outras formas de opresión como a discriminación e restricción da práctica relixiosa».

Isto pasa a miles de quilómetros de distancia e, por desgraza, parece que non nos afecta demasiado posto que non atenta contra a seguridade de occidente.

E en España, perséguese aos cristiáns? A resposta variará segundo a quen lle preguntemos. Para aclarar as cousas poderiamos analizar as noticias dos medios e os comentarios que os lectores fan nas redes sociais ou nas súas webs.

Esta mesma semana puidemos saber que a escasos metros da catedral de San Sebastián, exhíbese na Biblioteca Provincial `Koldo Mitxelena’, unha exposición na que se poden atopar grafitis como estes: `A igrexa que máis ilumina é a que arde’, `Opus Dei sutara’ (queimar o Opus Dei), etc. É que isto non é un ataque?

Nas normas para facer comentarios ás noticias nas páxinas web advírtese que «serán borrados os comentarios que conteñan insultos e/ou contidos inadecuados». Se teñen ocasión, miren os comentarios a algunha noticia que poida saír sobre a Igrexa. Atoparán insultos e outras lindezas. Ninguén borra eses comentarios.

Con frecuencia, parece que os medios de comunicación están desexando que á Igrexa lle «vaia mal». Nas columnas de opinión temos máis do mesmo ou peor. O que non entendo é como un xornalista permítese escribir sobre bispos cunha linguaxe máis propia de adolescentes aos que as hormonas fanlles falar dun modo soez, por moito que se aluda á liberdade de expresión. Liberdade que queda deslexitimada cando se usa para insultar aos demais.

A Declaración Universal dos Dereitos Humanos di: «Toda persoa ten dereito á liberdade de relixión; este dereito inclúe a liberdade de manifestar a súa relixión ou a súa crenza, individual e colectivamente, tanto en público como en privado» (Art. 18).

Lamento dicir que na España da liberdade e pluralidade, non se respectan as miñas crenzas. Considérome atacado por manifestacións de persoas públicas e pola manipulación informativa.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco de San Froilán

A %d blogueros les gusta esto: