Que las víctimas del accidente ferroviario de Santiago sean acogidas en la gloria del Reino que el Apóstol Santiago proclamó hasta entregar su vida, como Cristo, para que todos tuviesen Vida.
Opinión
Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa
Miguel Ángel Álvarez: O verán, tempo para Deus
Estamos en disposición de gozar duns días de vacacións, ou, polo menos, de cambiar un pouco de estilo de vida, con menos présas e máis tranquilidade, mesmo, con máis optimismo.
E como sempre, independentemente do sol, da temperatura, do mes do ano en que vivamos, de se temos ou non vacacións… Deus sempre será o mesmo e sempre estará nos mesmos lugares onde o atopamos habitualmente. Xa o sabemos, Deus non pasa nunca.
Na tranquilidade duns días distintos, como son os do verán, temos unha boa ocasión para atoparnos con Deus, para falarlle, para escoitalo, para estar con El sen présas, gozando do momento e da súa compañía infinita.
Por suposto que non se entende que no verán poñamos de vacacións a nosa fe e a asistencia á misa dominical. Se durante estes meses non alimentamos a nosa vida espiritual, cando volvamos en setembro, atoparémola morta de fame. E, no canto de empezar un novo curso con alegría, farémolo coa tristeza que provoca que algo moi noso morrese.
Todo o bo vén de Deus, tamén o verán e as vacacións. Non o abandonemos durante este tempo.
Editorial El Espejo de la Iglesia – Cope Lugo
Miguel Ángel Álvarez: Ano da Fe e carta de Santiago
Lemos na carta de Santiago (St 2,14.17.18b): “De que lle serve a un, irmáns meus, dicir que ten fe, se non ten obras? É que esa fe poderá salvalo? A fe, se non ten obras, por si soa está morta. Ensíname a túa fe sen obras, e eu, polas obras, probareiche a miña fe”.
Estamos no Ano da Fe. Un ano ten moitos días e resulta doado esquecerse deste ano de graza que a Igrexa nos ofrece para profundar na fe no Deus de Xesucristo.
Hoxe, máis que nunca, é moi necesario saber ben no que cremos e a quen seguimos.
Non todo serve á hora das obras, nin tampouco todo serve á hora de satisfacer os desexos de transcendencia, que xorden, inevitablemente, do noso interior.
A estas alturas do ano moitos pais xa están a ultimar os detalles da Primeira Comuñón dos seus fillos, moitos noivos preparando na súa voda para o verán, incluso moitos nenos que naceron no inverno e primavera tamén van ser bautizados nos próximos meses.
Estes sacramentos, igual que os outros, son ocasións especiais de crecemento na fe. Pero, chegados a este momento, é triste oír como o único que preocupa, á hora de preparar a celebración, é o que vai durar, ou como se teñen que colocar os noivos ou quen debe ter en brazos ao neno durante o bautizo.
Pois está claro, a celebración durará o que teña que durar, ata que termine, aos noivos xa os coloca o fotógrafo, e ao neno, o normal, é que o sosteña a persoa máis forte…
As cousas da fe, evidentemente, van por outro camiño. É necesario “pensar” a Deus, é necesario que as cousas, como dicimos en Galicia, “teñan xeito”, e desde aí ir descubrindo e amando a Xesucristo ata poñelo como centro da nosa vida.
Miguel Ángel Álvarez: O que nos move a ser caritativos provén do mesmo Deus
As celebracións do Corpus resoan en Lugo dunha forma especial. É verdade que noutros tempos tiveron moita máis importancia a nivel da vida social da cidade, e tamén é verdade que nos últimos anos están a facerse esforzos para devolver toda a súa importancia ás celebracións ao redor de Xesús Sacramentado, pois, non en balde, é o propio de Lugo, e por iso tamén se lle chama a “Cidade do Sacramento”. Os lucenses aínda non nos decatamos da riqueza que supón a presenza real de Xesucristo na Eucaristía. Unha cidade con Deus no centro non ten nada que temer, aínda que, como sempre, haberá quen pense que todo iso non está de moda, e que o mellor é recuperar outras “tradicións” como o Arde Lucus que, por certo, nunca existiu, e no que se venera a outros deuses que nada bo achegan á cidade excepto un pouco de diñeiro extra a uns cantos negocios…, pero iso é fariña doutro costal.
Volvamos ao noso. Unido á Eucaristía está o exercicio da caridade. Non é algo complementario ou secundario. É esencial ao mesmo ser de cristiáns e membros da Igrexa. Deixouno ben claro Xesucristo cando a noite da Última Cea cinguiuse unha toalla e lavou os pés aos apóstolos.
Miguel Ángel Álvarez: O misterio da Santísima Trindade fálanos do amor de Deus
Cada vez que se achega a festa a Santísima Trindade non deixo de acordarme do que me dixo un neno no Seminario mentres estaba a facer os deberes da materia de relixión: “De Deus comprendo todo, até o misterio da Santísima Trindade, o que non acabo de entender é quen creou a Deus”. Evidentemente quedei sen saber que dicir, porque a min, máis ben, pasábame o contrario, e facerllo ver a un neno de 10 anos cunha simple explicación era complicado.
Deus para ser Deus non pode ser creado por ninguén, pola contra xa non sería Deus, sería outra cousa, aínda que a dúbida do neno estaba algo fundada, pois todo o que vemos, sabemos que foi creado por alguén e, entón, tamén é doado pensar que o mesmo Creador foi creado.
E o misterio da Santísima Trindade… aquí a nosa intelixencia queda moi curta. Pensar nun ser, un só Deus e tres persoas, Pai, Fillo e Espírito Santo, fai que o noso cerebro empece a botar fume e acabemos, unha vez máis, abandonándonos nas mans de Deus e confiando nel.