Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Desexar ben. No limiar dun novo ano

 

Desexar é querer con vehemencia algunha cousa e especialmente a posesión de algo agradable ou útil. Ao comezo dun novo ano e durante as festas de Nadal, afloran en nós os bos desexos e a nostalxia das mellores lembranzas. É un exercicio, sen dúbida, saudable. Quero comezar o novo ano expresándolles, a todos Vostedes, o meu sincero agradecemento polas mostras de afecto e pola súa fidelidade na lectura e acolldta dos artigos publicados.

O futuro pertence a quen cren no ben, a verdade e a beleza, e por iso invítolles a abrazar cariñosamente, cun firme propósito, estes grandes valores. Valores que son inherentes á nosa cultura cristiá e que se nos transmiten desde as súas orixes na Biblia e no pensamento filosófico. Eles foron e son fonte de felicidade persoal e comunitaria. Por iso, o mellor propósito para este ano novo é comezar mirándonos a nós mesmos, buceando no noso interior, cultivando a espiritualidade e o coidado esencial e os valores que os santos e pensadores de todos os tempos meditaron e practicaron. Coidado que ha de expresarse e manifestarse na preocupación por todo o creado, pola casa común, polo noso propio fogar, pola cidade, o patrimonio, a natureza, os animais e, por riba de todo, polas boas relacións con Deus e cos nosos irmáns, templos vivos da divindade na historia. Desde unha perspectiva crente, as nosas relacións humanas han de estar fundamentadas na relación persoal cun Deus que nos ama infinitamente como ninguén, que se nos manifestou e revelou en Cristo e que quere saberse amado, sobre todo, naqueles que máis sofren.

Paz e Ben, é o saúdo franciscano que se transmitiu ata nós a través de moitas xeracións. A Igrexa Católica comeza o ano con estes desexos, celebrando a solemnidade de Santa María Nai de Deus e pedindo para todos a paz no mundo. A Xornada pola Paz, que se celebra tradicionalmente o día primeiro de ano únese á pregaria polo fin das guerras e da violencia, con bendicións para todos.

Que o Novo Ano, querido lector, sexa unha ocasión máis para non esquecer que, malia os nosos defectos, podemos ser felices e axudar a outros a que o sexan, que hai moitos que nos aprecian, admiran e queren, e que, como moi ben di o Papa Francisco na homilía de fin de ano, “ser feliz é atopar forza no perdón, esperanza nas batallas, seguridade no palco do medo, amor nos desencontros. (…) Ser feliz non é unha fatalidade do destino, senón unha conquista para quen sabe viaxar cara ao interior do seu propio ser. Ser feliz é deixar de ser vítima dos problemas e volverse actor da propia historia”.

Que cada día que espertemos neste novo ano saibamos agradecer a Deus o milagre da vida, dispoñernos a camiñar con paz interior polos carreiros de cada amencer e deitarnos coa conciencia tranquila, dourando con soños de eternidade a graza de saber que existimos porque fomos amados na orixe da nosa existencia.

Feliz 2017 para todos e en especial para ti, lector. Fecundo Ano novo!

 

J. Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

O coidado da nosa dimensión espiritual

Entre as cousas boas de ser cura está a de ter a graza de poder dedicar unha semana ao ano a facer un “reseteo de todo o sistema”, por dicilo dalgún modo. Trátase dos exercicios espirituais.

Pero isto non é só cousa de curas. Actualmente para os laicos tamén hai bastantes ocasións de poder facer exercicios espirituais. Desde a delegación de Apostolado Seglar organízanse retiros de fin de semana en distintas épocas do ano. Na súa páxina web veñen as datas e información doutras actividades.

Facer unha pausa deste tipo sempre vén ben. Nos mesmos evanxeos vemos a Xesús retirarse ao monte en varias ocasións. Xa cando era neno e os seus pais perdérono en Xerusalén fórono a atopar no Templo onde se estaba ocupando das cousas do seu Pai.

No mundo moderno ofrécensenos moitas posibilidades de exercitar o noso corpo e tamén o noso espírito, aínda que estas últimas quizais moi baleiras de contidos. Todo o noso ser é cousa de Deus, pero moito máis a nosa dimensión espiritual, que El coida especialmente dunha forma directa.

Por moito que nos empeñemos no contrario, as persoas e o mundo necesitamos a Deus. Sen El só somos froito da casualidade, como di Benedicto XVI: “Cando perdas a Deus, perdícheste a ti mesmo; entón serás tan só un produto casual da evolución” (libro Jesús de Nazaret). Sabemos que hai cousas na nosa vida que non son de casualidade, aínda que o poidan parecer en primeira instancia.

Deus non pode faltarnos da nosa vida porque somos froito do seu amor. Por iso, cando os afáns da vida cotiá impídennos ou dificultan o encontro con Deus, necesitamos facer unha parada e recargar as baterías na presenza de Deus.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco de San Froilán

A paz, algo máis ca un sentimento!

O Papa Francisco foi proposto para o Nobel da Paz no 2016, pero non lle foi concedido e aventúrome a prognosticar que tampouco llo darán en anos sucesivos. A San Xoán Paulo II tampouco llo deron, a pesar de ser proposto en varias ocasións polo seu traballo constante pola paz e máis de 50 intervencións para impedir a Guerra do Golfo contra Iraq… Algúns dirán que non llelo dan por ser líderes relixiosos. Por que entón llelo deron ao Dalai Lama (1987) e ao bispo anglicano Desmond Tutu (1984)?

Pero non só quedou sen o Nobel Xoán Paulo II e quedará Francisco, senón que tamén quedaron sen el auténticos pacifistas entre os que sobresae Mahtama Gandhi, a pesar de ser proposto en 5 ocasións, pero si se lles outorgou a varios que non son exemplo de pacifistas.

En 1981 a Asemblea Xeral declarou como Día da Paz o da apertura do período ordinario de sesións en setembro, pero houbo que agardar ao 7 de setembro de 2001 a que a ONU fixara un día concreto para celebrar o Día Internacional da Paz, que será o 21 de setembro a partir do 2002 (resolución 55/282).

No ámbito escolar, no ano 1964, púxose en marcha o “Día Escolar da Non-violencia e a Paz” como unha iniciativa non estatal, independente, libre e voluntaria de Educación Non-violenta e Pacificadora. Celébrase o 30 de xaneiro, aniversario da morte de Gandhi, ou un día próximo, pero no Hemisferio Sur por razóns de calendario soe trasladarse ao 30 de marzo ou a días inmediatos.

Na Igrexa Católica xa no ano 1967 o Papa Paulo VI (tamén sen o Nobel) institúe o 1 de Xaneiro como Día da Paz e o 8 de decembro asina unha Mensaxe para o 1 de Xaneiro de 1968. Desde entón nunca faltou unha mensaxe do Papa para ese día, que asina polo 8 de decembro. A mensaxe de 2017 é, por tanto, a mensaxe número 50, medio século de mensaxes!.

O Papa le a mensaxe o 1 de xaneiro aos membros do Corpo Diplomático ante a Santa Sé. Os medios de comunicación fanse eco desta mensaxe para coñecemento xeral.

Estas mensaxes son unha parte significativa da Doutrina Social da Igrexa, que apenas se ten en conta. Para facernos unha breve idea imos citar o título dalgunhas, que nos mostran como promover unha serie de actitudes necesarias para a construción da Paz:

Paulo VI: “A promoción dos Dereitos do Home, camiño cara a paz” (1969),  “Se queres a paz, traballa pola xustiza” (1972) “Non á violencia, si á paz” (1978)

Xoán Paulo II: “Para servir á paz, respecta a liberdade” (1981), “Para construír a paz, respecta ás minorías” (1989), “Se queres a paz, sae ao encontro do pobre” (1993), “Non hai paz sen xustiza non hai xustiza sen perdón” (2002).

Benedicto XVI: “Combater a pobreza, construír a paz” (2009), “Se queres promover a paz, protexe a creación” (2010), “A liberdade relixiosa, camiño para a paz” (2011).

Francisco: “Non escravos, senón irmáns” (2015), “Vence a indiferenza e conquista a paz” (2016). A súa mensaxe para 1 de xaneiro de 2017, asinada e coñecida o 8 de decembro de 2016, leva por título, “A non-violencia: un estilo de política para a paz”. É unha mensaxe oportuna, pois se pensamos que a paz se consegue coa violencia, non pensamos nin moito nin ben, pois coa violencia sempre gañará o máis forte, violento, tramposo, poderoso… O texto merece unha lectura sosegada, e para abrir o apetito vou salientar o que segue:

Responder con violencia á violencia leva, NO MELLOR DOS CASOS, á emigración forzada e a un enorme sufrimento, xa que as grandes cantidades de recursos que se destinan a fins militares son quitadas das necesidades cotiáns dos mozos, das familias en dificultade, dos anciáns, dos enfermos, da gran maioría dos habitantes do mundo. NO PEOR DOS CASOS, leva á morte física e espiritual de moitos, se non é de todos. (nº 2)

Despois de referirse a Gandhi, K. Abdul Ghaffar Khan e M. Luther King engade: “En especial, as mulleres son frecuentemente líderes da non violencia, como, por exemplo, Leymah Gbowee e miles de mulleres liberianas, que organizaron encontros de oración e protesta non violenta (pray-ins), obtendo negociacións de alto nivel para a conclusión da segunda guerra civil en Liberia…

… Non cansemos nunca de repetilo: «Nunca se pode usar o nome de Deus para xustificar a violencia. Só a paz é santa. Só a paz é santa, non a guerra».” (Nº 4)

Antón Negro

Delegado episcopal de Cáritas

Deus vén sempre: é Nadal

A celebración cristiá do Nadal é e foi unha Boa Nova para a humanidade. As relixións xudeo-cristiás, aínda que algúns aínda non queren entendelo, estiveron e están na orixe da civilización do amor, das democracias actuais e do progreso dos pobos. E iso, ten o seu fundamento no gran acontecemento de Nadal, que é pois, para nós hoxe, unha admirable noticia que non pode deixarnos indiferentes.

Descríbeo fermosamente un dos teólogos máis importantes do século XX, o xesuita alemán Karl Rahner, que escribe o seguinte: “Cando dicimos: “É Nadal”, isto é o que dicimos: “Deus pronunciou a súa última, a súa máis profunda, a súa máis bela palabra ao mundo na Palabra feita carne; (…) E esta Palabra quere dicir: “Eu ámote a ti, a ti mundo e a ti home”. Que ben reflicte, o teólogo, o fondo significado do Nadal para os cristiáns!

Lembro unha homilía do Papa emérito Benedicto XVI, con motivo do Nadal (pronunciada o 24 de decembro de 2009), na que recordaba que esta boa nova, por ser boa é tamén verdade e, xa que logo, tamén me debe de afectar a min. Sentirse tocados por algo tan significativo supón, de entrada, espertar a nosa sensibilidade para con Deus. Hai quen afirma “que non ten oído para a música”; pode ser certo que o noso xeito de pensar e actuar, no mundo actual, reduce e limita a capacidade para captar as cousas de Deus, para entender a súa linguaxe e a súa proximidade (Enmanuel: Deus connosco) ata tal punto que nos deixen “sen oído musical para el”. Con todo, os estudosos do fenómeno relixioso, recoñecen que en cada ser humano hai un desexo de Deus, un anhelo da divindade, unha capacidade innata para saír ao seu encontro e acollelo. Por iso, o Nadal, celebrar que Deus vén, que sae ao noso encontro, interpélanos a estar vixiantes, axúdanos a espertar ao esencial e a recuperar a relación dun Deus que parecía que estaba oculto, afastado e escondido e que se manifesta na proximidade de Belén.

É verdade que moitos de nós estamos moi ocupados en razoamentos complexos, filosofías esotéricas, ou negocios, mercados e consumismo. Desde estes xeitos de ser e estar no mundo, faise difícil chegar ata o presebe, xunto á Sagrada Familia de Nazaret. Con todo, sempre é posible saír do enredo das nosas encrucilladas pagás para atopar o camiño cara a El.

Nadal significa que hai sendeiros para todos. Que sempre é posible poñerse en camiño cara a Belén, cara ao santo, na procura deste Deus que quixo “abaixarse” tanto de modo que podamos contemplalo, pequeno e cheo de frío, nun miserable cortello. O percorrido máis longo xa o fixo El. Agora, en Nadal, lémbrasenos que hai que facer memoria diso, que non convén esquece o esencial: “Eu ámote a ti, achégate a ver canto e de que xeito che podo amar”. “Gloria a Deus no ceo e na terra paz aos homes de boa vontade”.

 

José Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese de Lugo

A indulxencia ou o perdón de Lugo

Desde o día 10 de outubro, os diocesanos e cidadáns de Lugo deberiamos celebrar con gran algarabía a graza do gran privilexio que acabamos de recibir. Aínda faltaban uns días para o día da clausura do Ano da Misericordia na Catedral, cando chegaba o noso Bispo de Roma cunha gran cesta de “pans e peixes” debaixo do brazo. O beneficio da graza da Indulxencia Plenaria cotiá e perpetua concedida, de novo, pola Santa Sé á Igrexa Catedral Basílica de Lugo non é un acontecemento menor. Se recentemente recibimos, con alegría, a declaración dos nosos camiños do Norte e Primitivo e das nosas catedrais (Lugo e Mondoñedo) como Patrimonio da Humanidade, non debería ser menos este plus espiritual que agora se engade ao xa recoñecido patrimonio inmaterial da humanidade. Aquí, nas rutas destes camiños xacobeos, na Cidade do Sacramento, no interior dunha fermosa Catedral onde está secularmente exposto día e noite o Señor sacramentado, aquí, pódese gañar a Indulxencia plenaria cotiá e perpetua.

É un gran milagre que me parece lexítimo comparar co relato evanxélico da multiplicación dos pans e os peixes. É unha dignación de Deus e da Igrexa para Lugo que, como católicos, e tamén como cidadáns, debemos agradecer, valorar e aproveitar, primeiro espiritualmente e despois como consecuencia diso, cultural e turísticamente.

Espiritualmente, porque a Indulxencia é un gran don para todos nós. Ela vai unida inseparablemente aos sacramentos do Perdón e da Eucaristía, á comuñón eucarística e, en consecuencia, á caridade, ás obras de misericordia, e á solidariedade cos máis necesitados. Porque a Eucaristía esíxenos proximidade cos que se atopan sós, enfermos, con fame e sede, explotados polas inxustizas, estranxeiros sen fogar, encarcelados que queren ser escoitados e refacer a súa vida…

A Indulxencia lévanos a experiencias de oración ante o Santísimo e á pregaria en comuñón coas intencións do Sumo Pontífice. Experiencias de fe que sen dúbida son sanadoras para quen pola súa conduta ou pola súa forma de vida habitual están afastados da graza. Pénsese en quen delinquen habitualmente ou se alistan en grupos criminais, os promotores ou cómplices de corrupción, os que non conseguen romper cunha situación permanente de pecado grave facéndose dano a si mesmos e á convivencia social.

Lugo convértese así, por este beneficio, nun lugar privilexiado para deixarse tocar o corazón, para borrar a pegada negativa e a pena temporal que os pecados teñen nos nosos pensamentos e comportamentos. Hai accións tan terribles no ser humano que soamente se poden cancelar a través da solidariedade e da fraternidade en comuñón coa Igrexa: isto é o que significa a indulxencia. Se polo perdón sacramental (ou polo menos o desexo deste se non é posible recibilo) Deus libéranos das consecuencias que para a eternidade terían os nosos pecados graves, a pena temporal que debemos satisfacer nesta vida ou no purgatorio cancélase polas indulxencias mercé á mediación da Igrexa e da comuñón dos santos. Así, a Igrexa é capaz coa súa oración e a súa vida de saír ao encontro da debilidade duns coa santidade doutros. Vivir a Indulxencia significa pois, achegarse á misericordia do Pai coa certeza de que o seu perdón alcanza toda a vida do crente. Velaquí o sentido de solidariedade e responsabilidade da Igrexa na rehabilitación e sanación dos enfermos polo pecado. En conclusión, a Indulgencia é un favor que debemos acoller con gozo porque nos recorda que non hai un momento na nosa vida no que non podamos tomar un novo camiño. Cada vez que agora en diante, entremos polas portas da nosa Catedral, poderemos orar e cantar ao Amor dos amores coa certeza de que Deus sempre sae ao encontro daqueles que o buscan.

 

J. Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral

A %d blogueros les gusta esto: