Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

San Xosé

Este sábado celebraremos en Lugo e en Galicia, con gran solemnidade, a festa de San Xosé. Coincidindo con esta popular festa celébrase tamén o Día do Pai e dos Seminarios Diocesanos. Na nosa cidade, únense tamén a esta festa as Irmás Xosefinas e o Colexio de San Xosé.

Desde o punto de vista litúrxico, é Solemnidade e de precepto, para todos aqueles a quen o traballo lles permita participar na Santa Misa xa que este día foi declarado laborable na Comunidade Autónoma de Galicia. Segundo as prescricións dos bispos da Provincia Eclesiástica de Santiago, ante a necesidade de fixar claramente o tratamento que esta festa debe ter por parte da comunidade católica, acordaron manter nas dioceses respectivas o carácter festivo desta xornada. É verdade que os fieis que teñan xornada laboral ordinaria quedan dispensados do precepto, aínda que se lles pide e recomenda vivamente a participación na Eucaristía dese día de festa dedicado a San Xosé, Esposo da Virxe. Pídese aos párrocos e reitores que informen aos fieis e acomoden no posible os horarios de misas ás posibilidades e necesidades deles. Este ano, dada a coincidencia da festa en vésperas do Domingo de Ramos, a súa festa litúrxica celébrase desde a hora de nona do venres de paixón até a mesma hora do sábado. As misas vespertinas do sábado 19 celebraranse xa co formulario do Domingo de Ramos.

Moitos honrámonos de levar este santo nome, con frecuencia o primeiro dun composto, porque os nosos pais, padriños ou avós querían que os seus fillos, afillados ou netos levasen tamén o seu nome. É o meu caso. O meu querido avó, coa súa autoridade, decidiu que o neno se chamase tamén Xosé. E orgulloso estou de estar entre os Pepes de Lugo e do mundo enteiro. Pepe, o máis popular dos hipocorísticos de Xosé, interpretouse popularmente como un acrónimo formado polas siglas «P.P.» que aparecían nas pinturas de San Xosé e que significan pater putativus (pai oficial de Xesucristo). A festa é especialmente popular en Galicia e en España onde son moi frecuentes as representacións artísticas.

San Xosé Catedral 1Na nosa Catedral de Lugo temos un precioso altar e retablo neoclásico, obra dos escultores de Santiago de Compostela Manuel de Prado e Mariño e Luis Antonio Puente, do ano 1804 recentemente restaurados, situado na entrada da xirola no lado do Evanxeo. Alí están riseiras, cos rostros resplandecentes de serena e gozosa alegría, as belísimas imaxes policromada sde San Xosé e o neno, collido da man. Segundo algúns expertos, é a máis fermosa talla de vulto redondo que posúe a nosa Catedral. É obra do escultor madrileño Francisco Javier Meana quen en 1803, expedía en Madrid o recibo de pago da imaxe. Feliz festa a todos, neste día dun santo de corazón puro e humilde que “fixo o que lle mandou o anxo do Señor” (Mt 1, 24ss).

José Mario Vázquez Carballo, Vicario Xeral da Diocese

Domingo de Ramos

Domingo de Ramos

Achegámonos a un dos domingos do ano no que máis persoas acoden a Misa ou máis ben, á bendición dos ramos. Como noutras ocasións, a liña que separa o sentido xenuíno da celebración do equivocado é moi fina.

Todas as persoas teñen sentimentos relixiosos, pero cando estes non están ben encauzados fan que convertan os ritos en maxia. É o que pode pasar en moitos casos co Domingo de Paixón e a bendición dos ramos.

A relixión e a liturxia son o que son, e a maxia é tempo perdido, porque algo que non existe non serve para nada, só para confundirnos. Outra cousa distinta é o ilusionismo, que se trata dun espectáculo artístico.

O Domingo de Ramos celebramos a entrada triunfal de Xesús en Xerusalén antes da súa paixón e resurrección. Como naquel día, tamén nós queremos aclamalo con ramos que, previamente bendixemos porque son para o noso Rei. Os cristiáns pedímoslle a Deus que bendiga aquelas cousas que proveñen del ou que son para El.

Non se trata, xa que logo, de facer pivotar a fe ou crenzas en se ao noso ramo chegou suficiente auga bendita, para que quedase ben bendicido, non sexa que por iso nos vaia mal durante o ano ou entre algún espírito estraño na nosa casa.

Ás veces os ramos (de todo tipo) impídennos ver a Xesucristo. Emocionámonos tanto contemplando o noso “ramo” que esquecemos o importante de verdade. Falo por propia experiencia. Vin a persoas case desesperadas porque non chegaron a tempo á bendición do ramo, e agora que?… pero non están tan preocupadas cando chegan tarde a Misa ou non van.

Teño teima con este tema. Perdoen. Pero dáme moita pena cando cambiamos o esencial polo accidental, o auténtico polo falso, a persoa pola aparencia e ao Deus verdadeiro por unha meigallada

Iniciamos a Semana Santa. Non é unha semana calquera. É un tempo para axudarnos a ser un pouco máis santos contemplando o misterio pascual do que é santo de verdade: Xesucristo. É unha semana para facer un alto nas cousas máis mundanas para cultivar máis intensamente a dimensión espiritual. É unha ocasión para centrar todo o noso ser en Xesucristo que entregou a súa vida e resucitou para salvarnos.

Miguel Ángel Álvarez

“O que estea sen pecado, que tire a primeira pedra”

pedra

Con estas palabras resolve Xesucristo a polémica creada polos escribas e fariseos sobre o castigo que querían aplicar a unha muller adúltera. Din que hai poucas verdades absolutas, esta é, sen dúbida, unha delas: “o que estea sen pecado que tire a primeira pedra (Xn 8, 1-11)”. Así é. Non hai ningún humano sen pecado, ata o máis santo ten pecados. No bautismo quedamos limpos da mancha do pecado orixinal, pero a condición de pecadores acompañarános toda a vida. Aínda así, malia os nosos pecados, somos moi afortunados, pois o único que non ten pecado e que podería tirar a primeira pedra non o vai facer: “Tampouco eu non te condeno. Anda, e desde agora non peques máis”.

Fai poucos días dicía o Papa Francisco: “Se non te ves pecador como vas experimentar a misericordia de Deus?” Só quen se sabe pecador pode experimentar a graza e os beneficios da proximidade de Deus, que é infinitamente misericordioso.

A adúltera do Evanxeo, do mesmo xeito que outros moitos que acudiron a Xesucristo para que os sanasen, sufriu as consecuencias do pecado pero tamén experimentou a comprensión e o amor de Deus. O pecado é condenado, pero a persoa é perdoada, restaurada e promocionada. Xa nada volve ser como antes logo de ser lavados e acariñados polas mans de Xesucristo.

O Ano da Misericordia e a Coresma son unhas boas ocasións para provocar un encontro co Deus de Xesucristo. Moitas veces condiciónannos os prexuízos e os respectos humanos. Cremos que por non pensar nos nosos pecados ou non querer velos xa deixan de existir. Outras veces consolámonos ou distraemos a atención apelando a unha liberdade ou conciencia feita á nosa medida e segundo os nosos criterios. Pero, por moito que tratemos de acalar a voz de Deus que fala á nosa conciencia, antes ou despois, todos sentiremos necesidade do abrazo tenro do Pai que cure as feridas da nosa alma.

Miguel Ángel Álvarez

O insulto como “obra de arte”

Estes días deu moito que falar o poema titulado “Mare nostra”, máis coñecido como “O nosopai de Barcelona”. Podería sumarme ás palabras do Bispo barcelonés cando lle preguntaron respecto diso: “ás veces é mellor non dicir nada”, pero esta vez non me resistirei. Os cristiáns estamos adestrados para poñer a outra fazula desde o principio, pero os nosos sacrificios deberían de ser por unha boa causa ou polo ben doutras persoas. Con todo, isto non lle dá dereito a ninguén para ofendernos apelando a unha idea equivocada do que é a liberdade de expresión.

Non é a primeira vez que se fai unha composición parodiando o Nosopai, oración que lles ensinou Xesucristo aos apóstolos cando estes dixéronlle que lles ensinase a rezar. Pero nesta ocasión chovía sobre mollado e as abundantes mostras de disconformidade non se fixeron esperar. Os cristiáns mostramos o noso malestar porque se fixo unha burla coa pregaria central dos católicos.

No entanto, a gravidade dese acto, chamado cultural, non vén dada só polo que ten de ofensa contra os sentimentos relixiosos.

Se analizamos esa “composición poética” non vemos nada, polo menos explícitamente, blasfemo, pois non se menciona a Deus. Outra cousa é a intención que puidese ter a autora, pero iso é cousa dela e da súa conciencia.

Aquí a cuestión está en que se nos vende como cultural e artístico unha peza chea de termos vulgares, pronunciados case a berros e cun ton de enfado, malia que lle estaban dando un premio.

Ante este caso e ante outros moitos similares que tamén tivemos que sufrir recentemente, xórdenme algunhas dúbidas:

-Como lles explica agora un profesor aos seus alumnos a importancia de estudar e formarse nas distintas áreas, sobre todo en humanidades? Para compoñer un “painoso” como este non fai falta estudar ata os 23 anos.

-Onde queda o labor de miles de profesores de Lingua Castelá e Literatura ou Lingua Catalá logo de semellante “obra de arte”? Para que esforzarse en coñecer aos clásicos e as súas técnicas? Onde queda a achega da relixión Católica á cultura occidental, incluída a literatura?

Protesto, xa que logo, en contra de que se ofreza iso como cultura e que ademais sexa apoiado polos cargos públicos, os mesmos que teñen que velar por conservar o patrimonio cultural e artístico dun pobo e pola mellor formación integral dos seus nenos e novos.

Para Ada Colau isto é unha “mostra de creatividade”. Non o entendo, como tampouco entendo que haxa que estar ofendendo gratuita e continuamente aos católicos. Todo isto prodúceme moita pena. “É imposible que unha persoa feliz goce ofendendo aos demais”, como dixo o bispo Munilla comentando a noticia de que aumentaran nun 13% os delitos de odio. O 80% non se denuncian.

Miguel Ángel Álvarez

IV Domingo de Coresma, “Laetare”

LaetareIncipit“Alégrate Xerusalén”. Con estas palabras comeza a antífona de entrada da misa do IV Domingo de Coresma, tamén coñecido como “Domingo Laetare”, pola palabra latina.

Pasamos máis da metade do tempo de Coresma e a liturxia invítanos a alegrarnos pola proximidade da Pascua. Tamén no Advento temos o “Domingo Gaudete” cun significado semellante.

Digo moitas veces que a fe en Xesucristo non nos pode angustiar nin escravizar. Xesucristo tráenos a liberdade e xa que logo a alegría. As palabras do raposo ao Principiño resume moi ben o que quero dicir:

“Sería mellor que volveses á mesma hora. Se vés, por exemplo, ás catro da tarde, desde as tres comezarei a ser feliz. E canto máis avance a hora, máis feliz estarei. Ás catro xa estarei inquedo e preocupado; e así, cando chegues, descubrirei o prezo da felicidade!”

A celebración e actualización litúrxica do acontecemento máis transcendental de toda a historia da humanidade e do universo está cerca: a resurrección de Xesucristo, o Fillo de Deus feito home.

Di o Papa Benedicto coas palabras de San Paulo que “na esperanza fomos salvados” (Spe salvi 1).

Soemos vivir o tempo de Coresma como un momento demasiado escuro que nos impide prepararnos con optimismo para a gran festa dos cristiáns.

Cristo resucitado, do que di o apóstolo Pedro que ten palabras de vida eterna, é o único que pode alimentar a nosa esperanza dun xeito desbordante e definitivo.

resurrección

Cantaremos na Pascua: “Alegría, alegría, irmáns, que se hoxe nos queremos, é que resucitou”. Esta alegría non a improvisaremos. Necesitamos, xa que logo, vivir este tempo de preparación cunha alegría contida, porque o que esperamos é certo: Cristo resucitou e falta pouco para celebralo.

Miguel Ángel Álvarez

A %d blogueros les gusta esto: