fe

Todos nos queixamos de que o tempo pasa voando. Levamos unhas vidas moi intensas en todos os sentidos. As consecuencias xa as sabemos: atrás deixamos persoas, cousas, vivencias, e aparecen outras novas.

Polo que podo ver, a algúns empézanos a afectar algo que chamo “síndrome da xeración EXB”, que nos fai tratar de recuperar aquilo ao que non lle demos o suficiente valor no seu día, e que agora agradeceriamos ter.

Nas dúas semanas que levamos de Coresma, na nosa Diocese falouse abundantemente da nova organización pastoral e do Seminario. É un fallo pensar que esta nova situación débese á escaseza de sacerdotes. A orixe do problema non é este, e, por tanto, o problema tampouco se solucionaría, simplemente, coa importación de 100 curas.

A orixe do problema está en que nos esquecemos do valor da fe. Entre o que deixamos atrás tamén está a fe, e a vivencia madura da mesma. Cambiamos o que vale de verdade e por si mesmo, por un produto agradable á vista pero perecedoiro e sen ningún valor.

Necesitamos poñernos serios e descubrir de novo o valor da presenza do Deus de Xesucristo nas nosas vidas. Necesitamos deixarnos de bobadas e egoísmos á hora de pensar e vivir a fe e decidirnos a dar o salto sen medo.

Miguel Ángel Álvarez

A cita da Lumen Fidei escollida para comentar nesta ocasión refírese á necesidade dunha sociedade máis fiable. É do número 55 e di:

“Se fixesemos desaparecer a fe en Deus das nosas cidades, debilitaríase a confianza entre nós, pois quedariamos unidos só polo medo, e a estabilidade estaría comprometida”. (LF 55).

A miúdo pénsase que a fe é algo que só necesitamos para cando queremos falar de Deus. É verdade que coñecemos a Deus pola fe, pero tamén é verdade que, grazas á fe, coñecemos unha boa parte das cousas do mundo. Sen a fe, sen fiarnos dos demais, non poderiamos saír á rúa, comer fóra de casa, ir á barbaría, ao médico, subirnos nun ascensor, nin ir á escola.

Pero, todas estás cousas non son das que está a falar o Papa cando di que sen a fe en Deus comprometeríase a estabilidade do mundo.

O que nos quere dicir o Papa Francisco é que sen fe en Deus, ou o que é o mesmo, sen un lugar para Deus no mundo, erixímonos en deuses de nós mesmos. Se é así, cada un imporá aos demais as súas propias leis, será imposible un criterio unánime sobre o que está ben e mal, e, o medo ao que poida facerche o outro será o único que teñamos en común.

Entre outras cousas, poderiamos dicir que Deus pon obxectividade no mundo, dándonos así unha estabilidade necesaria. Non é casualidade que canto menos espazo lle deixamos a Deus máis aumenta a violencia, e, por tanto, o medo.

O mundo necesita estabilidade, a fe en Deus dánola.

Miguel Ángel Álvarez

No último comentario, mencionamos a diferenza de formulacións que hai entre unha persoa que non cre en Deus e unha que está aberta ao transcendente. Dicía o Papa que a fe é como unha edificación onde o home pode convivir cos demais (cfr. LF 50)

No número 50 da Lumen Fidei, vén concretar un pouco máis os beneficios que achega a fe á convivencia das persoas.

Di o Papa : A fe revela ata que punto poden ser sólidos os vínculos humanos cando Deus se fai presente no medio deles. Non se trata só dunha solidez interior, unha convicción firme do crente; a fe ilumina tamén as relacións humanas, porque nace do amor e segue a dinámica do amor de Deus. O Deus digno de fe constrúe para os homes unha cidade fiable. (LF 50).

A estas alturas da historia da humanidade algúns aínda non teñen claro o que é evidente. E resulta evidente que Deus, para ser Deus, ten que ser o absolutamente intelixente e bo, e que, por tanto, o único que pode achegar á humanidade son cousas boas.

Dun Deus que é amor non se pode esperar nada malo e, na medida que nós somos capaces de manternos unidos a El, e vivir na dinámica do amor, seremos quen de facer cousas boas, das que, por outra banda, serán beneficiarios os demais.

Por iso é polo que, se teño un trato persoal e sincero con Deus, estarei a facer unha moi boa achega á sociedade, porque contribúo a que as relacións humanas sexan mellores.

Necesitamos unha sociedade máis fiable. A nosa fe en Deus axudaranos a conseguila.

Miguel Ángel Álvarez Pérez
Párroco de San Froilán

“A fe non só se presenta como un camiño, senón tamén como unha edificación, como a preparación dun lugar no que o home poida convivir cos demais”

Así di a cita do número 50 da Lumen Fidei. Certamente, con frecuencia, falamos da fe como un camiño e, como tal, así tratamos de facelo: camiñar ata o encontro definitivo con Deus. Un camiño que, por outra banda, comezamos cando o mesmo Deus quixo chamarnos á existencia.

Pero o Papa, ademais, convídanos a ver a fe tamén como unha edificación, como un “lugar” no que o home poida “vivir” e “convivir” cos demais. Efectivamente, esta é a gran achega da fe, non só algo que nos sirva para despois da morte, senón como algo que, xa desde agora, fai que a nosa vida, e a dos demais, sexa auténtica, sexa unha VIDA con maiúsculas.

Como case sempre, as aparencias enganan. Mirando fría e materialmente a vida dun cristián e a dun non cristián non se distinguen en nada. Ambos teñen que comer e traballar, ambos terán momentos alegres e tristes, éxitos e traballos, enfermidade e saúde… pero, non podemos confundir vivir con sobrevivir. Os animais sobreviven, as persoas tratamos de vivir. A fe fai que a nosa vida sexa plena. Un non crente non pode esperar nada máis aló da morte, un cristián pódeo esperar todo.

Nós, os que tentamos seguir a Cristo no camiño da fe, vivimos cunha esperanza que non se esgota nunca, e isto é, precisamente, o que nos fai vivir, xa desde agora, coma se estivésemos no mesmo ceo. De nós depende que edifiquemos ben “esta casa” para convivir como irmáns.

Miguel Ángel Álvarez Pérez