Está nas túas mans frear a desigualdade

A desigualdade converteuse na maior ameaza a nivel mundial, porque provoca que millóns de seres humanos vivan na pobreza e morra de fame (Mans Unidas). De feito, estímase que cada nove segundos morre unha persoa de fame no mundo; mentres sabemos ben que non habería motivo algún para iso, existindo recursos suficientes para todos.

Pero tamén é certo que «os proxectos de Mans Unidas cambian a vida da xente» (Irmá Victoria Braquehais, en Camerún); que a nosa contribución, feita con conciencia esperta e, por tanto, organizada, pode dar froitos concretos. Habemos de alegrarnos por poder dicir que está efectivamente nas nosas mans frear polo menos un pouco esta desigualdade; que, grazas a Mans Unidas, é posible chegar a persoas concretas e moi necesitadas, axudándoas realmente.

O traballo organizado é expresión da caridade verdadeira, que é, por suposto, intelixente e por iso busca sempre os métodos e camiños mellores para a súa acción. E, por esta conciencia e este traballo constante, atento ás circunstancias concretas, desexoso de achegar solucións, crece tamén a intelixencia dos problemas e das súas raíces nos modos de vida das nosas sociedades. A campaña de Mans Unidas préstanos tamén este servizo un ano máis.

En efecto, o crecemento da desigualdade é verdadeiramente unha ameaza, de que se pisen a dignidade e os dereitos máis elementais da persoa, de que moitas se atopen en situacións limite.

É un risco que percibimos moi real a partir da pandemia, da observación de que nos extraordinarios procesos vividos: os moi ricos fixéronse aínda máis ricos, mentres crecía a incerteza da maioría, simbolizada polo doloroso fenómeno da inflación.

Esta situación de crise tráenos á memoria como precisamente a familia contribuíu e pode contribuír a combater esta desigualdade e as súas consecuencias, como xa sucedeu noutros momentos recentes. Compréndense entón facilmente as repercusións que pode ter unha politica que non defenda a familia, como a que pon en cuestión a súa identidade e non a protexe nas súas necesidades máis inmediatas.

O exemplo da política familiar pode servir para comprender que desigualdades estruturais poden verse potenciadas por evolucións sociais e decisións políticas. Outros exemplos poderían ser os referidos ás medidas contra o cambio climático, ao uso xeneralizado de algoritmos nas institucións públicas ou en grandes empresas, ao control dos medios de comunicación, etc… que determinan cada vez máis a vida cotiá.

Todo iso pon ante os nosos ollos o aumento constante de instrumentos e capacidades de acción na nosa sociedade, do poder humano. E subliña ao mesmo tempo o significado radical e insubstituible da persoa, da súa conciencia, da obra das nosas mans. O crecemento da capacidade de dominio sobre moitos aspectos da realidade -e sobre as persoas e a sociedade- pode ser ocasión de moitos bens, pero tamén do abuso cada vez máis estruturado do forte sobre o débil, do crecemento da desigualdade.

A campaña de Mans Unidas chámanos así á nosa responsabilidade principal como cristiáns, a vivir a nosa fe con tesón e intelixencia, con profundo realismo, sabendo que faremos así unha contribución concreta a que os moitos recursos da nosa sociedade sirvan ao respecto pola dignidade de todos, á solidariedade real, á loita contra a inxustiza, a pobreza e a fame.

Porque canto máis crece a nosa capacidade de acción, o poder técnico, económico, social e mesmo militar, tanto máis urxe a nosa presenza responsable, a madurez da nosa conciencia, arraigada na fe -no respecto pola verdade-, educada a unha moralidade cuxa raíz e motivo é a caridade.

Vivamos e camiñemos xuntos, como Igrexa, como Pobo nado do amor do Señor, creador e redentor, paciente e sempre activo. Non quedemos sos, para ser máisfecundos en todo o que está nas nosas mans.

E que Deus bendiga especialmente a Mans Unidas, o seu labor cotián a favor dos máis necesitados e o importante servizo que presta a todos nós, convidándonos e axudándonos a vivir mellor o noso ser cristiáns nas circunstancias do noso mundo.

Mons. Alfonso Carrasco

Bispo de Lugo

Grazas por tanto

Celebramos un ano máis o Día da Igrexa diocesana, da nosa Igrexa real, próxima, na que vivimos a relación con Deus, recibimos a súa graza e a súa luz, na que camiñamos unidos, sosténdonos mutuamente na fe e a esperanza, axudándonos na intelixencia da vida e a manter a caridade do corazón en todas as circunstancias.

De feito, somos convidados a vivir este día no agradecemento: grazas por tanto, di o lema, por tantas cousas, boas e fondas, máis das que poderiamos contar ou describir.

Por iso, damos grazas a Deus, de quen nos vén este lugar de vida e verdade, próximo e cotián, tan humano e á vez tan divino. As cousas humanas son concretas e Deus achegouse a nós concretamente, nacendo en Belén para quedar connosco todos os días, na nosa terra, nas nosas parroquias e templos.

Celebramos pois este día dando grazas a Deus pola nosa Igrexa diocesana, na que as nosas familias, os nosos catequistas e amigos, os nosos sacerdotes, enriqueceron o noso corazón con tesouros de fe, de certeza do amor de Deus e de comprensión do máis importante na vida; onde nos enriquecemos con grazas singulares, polas que aprendemos o sacrificio, a entrega, o amor verdadeiro, a gratuidade ante o irmán necesitado.

Damos grazas ao Señor Xesús polos nosos templos, polos sacramentos e as celebracións vividas, pola súa presenza constante no don do seu corpo e do seu sangue, por ser pedra angular sobre a que construír a vida, fonte dunha esperanza que non desaparece e sostennos en todas as dificultades.

Damos grazas por todas as axudas recibidas e por todas as que puidemos ofrecer nós; se as primeiras son un consolo que reconforta o corazón, as segundas son unha alegría, que é máis grande ao dar que ao recibir, dixo o noso Señor. Damos grazas pola presenza dos irmáns, por poder vivir unidos, acompañándonos nos ritmos da vida.

O tesouro máis grande está preto de nós, na realidade da Igrexa presente entre as nosas casas, nas nosas rúas e pobos; feita de carne e do alento do Señor, que non nos abandona.

Deamos grazas por tanto, pola nosa Igrexa diocesana. E coidémola: no falar, na axuda e a corrección fraterna, na dispoñibilidade das nosas persoas nas necesidades; pero tamén coa nosa presenza e responsabilidade na vida cotiá, participando de corazón nas nosas parroquias, manifestando con confianza a nosa fe aos próximos e aos afastados. Os xestos do compartir fanse concretos así, na proximidade da nosa Igrexa diocesana.

Pidamos os uns polos outros, polos enfermos, por quen nos necesitan. Pidamos polas nosas parroquias e pola nosa Igrexa, chamada a ser un ben tan grande na vida de todos. Encomendémonos especialmente á protección da santísima Virxe María, nai de Deus e nai nosa. Que pola súa intercesión Deus bendíganos a todos cunha misericordia abundante, nas nosas casas e parroquias; e especialmente como Igrexa diocesana, familia súa nesta terra, un ano máis.

Mons. Alfonso Carrasco Rouco

[Carta pastoral en castellano]

Celebración do 14º aniversario da ordenación episcopal de Mons. Alfonso Carrasco

O mércores 9 de febreiro cúmprense 14 anos da ordenación episcopal e toma de posesión de Mons. Alfonso Carrasco Rouco como bispo de Lugo. O devandito día, Mons. Alfonso Carrasco presidiu na Catedral a Eucaristía e na homilía indicou que “a sucesión apostólica é un signo de como imos de xeración en xeración enxertándonos na mesma Igrexa, no mesmo Pobo de Cristo, recibindo o mesmo espírito, o mesmo Evanxeo, escoitando ao mesmo Mestre, alimentándonos co mesmo Pan. A sucesión apostólica dinos que o Señor é quen está no medio de nós, a pedra angular, o fundamento. A isto pertencemos en cada xeración e concretamente cada un de nós, que non somos estranxeiros senón que estamos na casa do Señor”.

Finalmente, dixo Mons. Alfonso Carrasco: “Hoxe deamos grazas ao Señor porque nos chamase a ser parte do seu pobo, poque nos uniu. Cando celebramos días como este, agradecemos ao Señor por todas as persoas que nos puxo no camiño, coas que nos fixo partícipes da súa sabedoría e da súa graza. Porque por medio de moitos o Señor acompañounos sempre. Podemos dar grazas pola súa Igrexa, que camiña ao longo dos séculos. Celebramos un aniversario; moitos viñeron antes”.

A nosa indiferenza condénaos ao esquecemento. Carta pastoral do Sr. Bispo

O lema da campaña de Mans Unidas deste ano pon o acento na indiferenza como actitude que posibilita o crecer e perpetuarse de inxustizas, pobrezas e desigualdades extremas.

En efecto, a indiferenza é moitas veces condición para que poidan establecerse dinámicas, que contradín os bens e dereitos máis fundamentais das persoas, tanto nas relacións persoais e familiares, como, máis facilmente aínda, nos ámbitos sociais e económicos. O silencio, o deixar facer, a non asunción da propia responsabilidade, é condición para que poidan establecerse socialmente formas de acción das que se sabe perfectamente que son inxustas e, de por si, inaceptables.

A esta indiferenza egoísta, que acala ao propio corazón e esquece o rostro do próximo, contraponse sen dúbida a caridade verdadeira, nacida da fe que recoñece a Deus como Pai e a toda persoa como creada por El con igual dignidade, como irmán.

A campaña de Mans Unidas pode axudarnos a non caer nesta tentación, neste individualismo radical ao que é fácil tender na nosa sociedade, en especial ao saír desta crise sanitaria que puxo en cuestión a vida de cada un. Porque podería parecernos que, ao final, só importa ocuparse de si mesmos, que non vale a pena correr ningún risco polo ben doutros, que o esencial é saber adaptarse ao que se considera socialmente correcto, aínda á conta da propia conciencia.

Poñendo ante os nosos ollos os rostros de quen sofre fame de pan e de dignidade, Mans Unidas estanos pedindo que vivamos segundo a lei verdadeiramente humana, dada por Deus a todos, do amor ao próximo e da fraternidade.

Saberemos entón que non estamos sós, que formamos parte dun mesmo gran Pobo de Deus, que camiñamos xuntos tamén nestes tempos de pandemia, sostendo a esperanza e a caridade os uns dos outros, como fillos dun mesmo Pai.

E seremos máis capaces de responsabilidade nas nosas vidas, nas nosas relacións sociais e económicas. Saberemos optar pola verdade e a xustiza, pola defensa do débil e do oprimido, construiremos unha sociedade máis xusta. A indiferenza e o egoísmo condenan ao esquecemento ao pobre, pero tamén aos nosos seres máis cercanos e a nós mesmos; e constrúen unha cultura, unha economía e unha sociedade cada vez menos humanas, menos atentas ao ben das persoas concretas e ao da nosa terra.

Mans Unidas é, un ano máis, signo de canto ben podemos facer permanecendo unidos, de como crece a nosa conciencia, a nosa capacidade de actuación, a nosa humanidade, camiñando xuntos, vencendo indiferenzas e esquecementos, permitindo que o alento da fe e da caridade guíen as nosas vidas.

Pidamos sempre para iso a intercesión e o amparo da Santísima Virxe María, nai de Deus e nai nosa, cuxos ollos están sempre atentos ás necesidades e sufrimentos dos seus fillos.

+ Alfonso,

Bispo de Lugo

Día da Igrexa Diocesana: Carta do Sr. Bispo

Queridos diocesanos: a experiencia que fixemos nos tempos máis duros desta pandemia da COVID-19 nos permitiunos descubrir con claridade que non estabamos sós, mesmo no noso illamento forzoso, que nos axudabamos uns a outros a ser e a vivir nas dificultades da nova situación.

Alegrarse desta axuda sinxela, feita de presenza, de coñecemento mutuo e apoio cotián, dunha palabra e unha oración, de xestos de axuda e de compañía, foi ocasión de descubrir o máis fondo: que o noso ser, a nosa existencia, ten fundamento sólido, sostense sobre o chan firme dunha unidade profunda, edificada polo Señor. “Somos o que ti nos axudas a ser”; dicímolo ante todo ao Señor Xesús e, grazas a El, á comuñón dos irmáns, na que vivimos como cristiáns.

Puidemos ver neste tempo de pandemia que non está no noso poder darnos o ser e a vida, que unha forza cega da natureza deixábanos sen defensa nun momento. E puidemos aprender mellor, con todo, que existimos grazas a Deus, que El nos axuda a ser, fainos posible realizar o ben na vida, axudarnos como irmáns dunha gran familia, que esteamos ante a morte con esperanza de vitoria.

Ser persoa é ser así, relación viva con Deus e cos irmáns. Somos unha gran familia, con raíces no máis fondo, habitada pola unidade e o amor máis radical, e que chega da terra ao ceo. Non somos menos: esa é a nosa familia, sempre confiada na vontade do Pai, con Xesús como Señor da casa. Aquí somos axudados a ser e axudámonos uns a outros a ser. Fixémolo no confinamento, e temos que facelo todos os días, polo ben da nosa vida, polo dos nosos seres queridos, pola nosa dignidade e destino persoal e como sociedade.

Desde o inicio os cristiáns vivimos así: tiñan un só corazón e unha soa alma, di san Lucas, perseveraban unánimes na oración e na doutrina dos apóstolos, puñan os seus bens en común, axudábanse nas necesidades.

Alegrémonos da nosa fe, de Deus o noso Pai e da vitoria do Resucitado. Miremos con ollos de fe e agradecemento á particular Igrexa diocesana en que estamos, na que somos axudados e axudámonos a ser e a vivir.

A achega de cada un é un tesouro precioso, que enriquece a todos, que nunca se pode dar por descontado, que constrúe o ser xuntos unha gran familia: cunha palabra ou un xesto, coa xenerosidade de quen pon a disposición o seu tempo ou as propias calidades, con apoio e compañía na discreción do cotián.

Así, na proximidade, na fe e a caridade, no compartir e o axudarse nas dificultades da alma e do corpo, somos Igrexa. Na nosa casa, na nosa terra, en Lugo, somos Igrexa diocesana. Deus gárdenos nela, permítanos ser perseverantes, ensínenos a amala, a axudala e a axudarnos a ser e a vivir. E que no seo desta gran familia da Igrexa lucense, Xesús sacramentado déanos a graza da verdadeira comuñón, de permanecer sempre xuntos, cada día e todos os días: SomosIgrexa24Sete.

Mons. Alfonso Carrasco

Bispo de Lugo

[Ver carta en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: