“Cando falamos das distintas épocas da fe, temos razón se dicimos que, durante séculos, que eran séculos de cristiandade, que eran séculos da lei do amor, que eran séculos do reino da graza, anni Domini, anni gratiae Domini, a fe, a crenza, era común. Era, por así dicir e literalmente, pública, estaba no sangue e nas veas comúns, estaba no pobo. Era evidente, era por así dicir, de dereito común. Recibía, non só un asentimento, senón unha celebración pública, solemne, oficial. E temos razón se dicimos que hoxe xa non é o mesmo. Temos razón historicamente. (…) Quizais non sexa orgullo. Só constatar algo que está ao noso redor. Que, asaltados por todas partes, probados por todas partes, de ningunha maneira quebrantados, as nosas constancias modernas, as nosas fidelidades modernas, cronoloxicamente modernas, illadas deste mundo moderno, (…) incansablemente asaltadas, (…), inesgotablemente golpeadas por mareas e tempestades, sempre de pé, soas en todo un mundo, de pé en todo un mar inesgotablemente encrespado, soas en todo un mar, intactas, enteiras, nunca de ningunha maneira mermadas, acaban por facer, por constituír, por elevar, un belo monumento en presenza de Deus”.
Este texto de Charles Péguy é de 1911 (“Un nouveau théologie. M. Ferdinand Laudet”, G. III, 459-464). Parece de hoxe. Pareceume unha intelixente reflexión neste ano no que celebramos os 350 anos da Ofrenda do Antigo Reino de Galicia a Xesús Sacramentado. É unha data histórica. Unha data que nos chega cargada de historia, de numerosas historias onde o civil e o relixioso eran, como di Péguy, “de dereito común”. Non é tempo de nostalxias, pero tampouco de rendicións. A Igrexa do Concilio Vaticano II era e é consciente do fenómeno do secular: fenómeno que xerou liberdades, clarificou posturas, procreou respecto mutuo e promoveu innumerables mesas de diálogo entre a fe e a cultura, a sacralidade e a secularidade, o relixioso e o profano.
Algúns pensadores lucenses escribiron recentemente que as exposicións conmemorativas do 350 aniversario, así como os concursos, concertos, festivais de órgano, etc. mostran a excepcional realidade que xeraron estes 350 anos, facendo patente este sentimento de comunidade e devoción á Eucaristía que demostraron os rexedores en 1669 e que segue hoxe presente superando todas as mareas da historia. A evolución temporal da Ofrenda é, na actualidade, un dos maiores signos de identidade da nosa terra galega, reunindo anualmente en Lugo aos delegados rexios das sete capitais e aos bispos das cinco dioceses galegas.
Son tempos para unir forzas, ideas e esforzos por unha sociedade mellor e máis comprometida coa realidade social que nos envolve. O Deus que quixo facerse presente na Eucaristía é o mesmo que dixo “o que fagades a un destes, os pobres, a min facédesmo”. Esta dimensión cidadá e social do cristianismo exprésase con claridade neste significativo día. Por iso, despois de escoitar algunhas declaracións de personaxes que nos representan no mundo da política, convén lembrarlles o artigo 16,3, da Constitución: “os poderes públicos terán en conta as crenzas relixiosas da sociedade española e manterán as consecuentes relacións de cooperación coa Igrexa católica e as demais confesións”.
Que ben entendía destas necesidades mutuas o noso poeta Manuel María: “Dános o Teu pan, Señor, che pregamos! Dános o Teu pan, Señor, que temos fame!”
Mario Vázquez Carballo
Vicario Xeral da Diocese