No último día da XV Asamblea Ordinaria do Sínodo dos Bispos, os Padres sinodais, deron a coñecer unha carta aos mozos:
“Dirixímonos a vós, mozos do mundo, nós como padres sinodais, cunha palabra de esperanza, de confianza, de consolo. Nestes días estivemos reunidos para escoitar a voz de Xesús, -o Cristo eternamente novo- e recoñecer nel as vosas moitas voces, os vosos berros de alegría, os queixumes, os silencios.
Coñecemos as vosas procuras interiores, as vosas alegrías e esperanzas, as dores e as angustias que vos inquietan. Desexamos que agora poidades escoitar unha palabra nosa: queremos axudarvos nas vosas alegrías para que as vosas esperanzas se transformen en ideais. Estamos seguro que estades dispostos a entregarvos coas vosas ganas de vivir para que os vosos soños se faganse realidade na vosa existencia e na historia humana.
Que as nosas debilidades non vos desanimen, que a fraxilidade e os pecados non sexan a causa de perder a vosa confianza. A Igrexa é a vosa nai, non vos abandona e está disposta a acompañarvos por camiños novos, polas alturas onde o vento do Espírito sopra con máis forza, facendo desaparecer as néboas da indiferenza, da superficialidade, do desánimo.
Cando o mundo, que Deus amou tanto até darlle ao seu Fillo Xesús, fíxase nas cousas, no éxito inmediato, no pracer e esmaga aos máis débiles, vós debedes axudarlle a levantar a mirada cara ao amor, a beleza, a verdade, a xustiza.
Durante un mes camiñamos xuntamente con algúns de vós e con moitos outros unidos pola oración e o afecto. Desexamos continuar agora o camiño en cada lugar da terra onde o Señor Xesús envíanos como discípulos misioneiros.
A Igrexa e o mundo teñen necesidade urxente do voso entusiasmo. Facédevos compañeiros de camiño dos máis débiles, dos pobres, dos feridos pola vida. Sodes o presente, sede o futuro máis luminoso”.