O P. Angel enviou unha carta desde Brasil á Delegación de Misións de Lugo sobre a nova parroquia na que está:
JOÃO PESSOA (PARAÍBA), BRASIL, A 23 DE XULLO DE 2015
Moi estimado Jesús Santiago:
[…] A nova parroquia está na periferia da capital do Estado de Paraíba, João Pessoa, en pleno nordeste brasileiro.
Como, en xeral todas estas periferias, énchense de xentes vindas, especialmente dos interiores, en busca de mellores condicións de vida e fuxindo das secas que acontecen no interior do nordeste. No litoral adoita chover bastante máis.
A nosa parroquia ten por patrono a S. Antonio, o santo máis popular en Brasil. Conta con cinco anos de vida como parroquia e está formada por unhas 10 comunidades, das cales, catro no interior, ou sexa, no campo, a uns 30 Kms.
As periferias das nosas cidades sofren un gran abandono por parte dos mandatarios (falta de asfalto, falta de centros de ensino á altura, o mesmo no campo da saúde). A nosa rúa, que ten a anchura dunha avenida non ten asfalto e en cada metro ten un bache.
O pobo nordestino ten moitos valores: hospitalidade, acollida, solidariedade, é moi relixioso, con multitude de igrexas, centros de culto e demais.
A parroquia organízase en comunidades, cos seus líderes, animadores, estruturas materiais, etc. Os fieis, en xeral, asumen os seus compromisos nas pastorais, movementos, etc. Cada comunidade ten o seu consello de comunidade e organízase en pastorais (familia, mocidade, dezmo, catequese…) e movementos (Lexión de María, ministros da comuñón, monagos, Terço rosario] dos homes…).
Para chegar ás comunidades do interior, pasamos por grandes extensións de monocultivos, concretamente, plantacións de piña e de cana de azucre. Para máis detalles, a piña desde que se planta ata que se recolle, pasan uns seis meses e a cana de azucre, se o tempo axuda, uns 8 meses.
Nesta periferia, os misioneiros combonianos, xa estamos na terceira parroquia, pois entregáronse á Igrexa Local, as dúas anteriores. Organizáronse en comunidades, en estruturas materiais e unha certa autonomía económica para que o sacerdote que asuma, poida levar unha vida digna e suficiente.
As vocacións para o clero secular están bastante ben e nuns anos poderán abastecerse (xa máis dun 80%). Do que talvez se carece é da falta de apertura á misión, tanto dentro do país, por exemplo, a Amazonia, como a apertura a África, por exemplo.
Pois nada máis por esta vez. Saúdos a todos os que levades adiante eses servizos contorna á Delegación, parroquias, grupos e demais.
Que O Señor Xesús, Misioneiro do Pai, acompáñenos e bendiga. Un abrazo.
P. Ángel