Novena da Graza

No último número da revista Misioneros Javerianos figura o testemuño do P. Juan Carlos Díez de la Calle, que será o encargado de predicar a Novena da Graza en San Francisco Xavier, Lugo (4-12 de marzo). Reproducimos a entrevista.

O P. Juan Carlos Díez de la Calle traballou 6 anos en tarefas de animación, tras ser ordenado en 1992. Estivo en Camerún e nestes últimos anos no Chad. Desde o pasado setembro incorporouse ao traballo de animación misioneira e vocacional na comunidade xavierana de Murcia.

– Podes describirnos as grandes liñas da presenza dos misioneiros xaverianos no Chad?

– Desde o inicio do noso servizo misioneiro na diocese de Pa participamos activamente. Un novísimo misioneiro oblato, recentemente ordenado Bispo, Jean Claude Bouchard, xunto co seu equipo pastoral de misioneiros e misioneiras puxera en marcha un plan pastoral de evanxelización inculturado tras anos de reflexión e de preparación. Foron anos entusiastas de moito traballo nunha misión bastante nova (de apenas vinte anos trascurridos desde a chegada dos primeiros misioneiros). Comezamos con dúas comunidades de tres misioneiros cada unha, asentadas en dous territorios de misión bastante amplos: un na zona dos massas e a outra na zona dos mousseys, dous grupos étnicos importantes na Diocese. Na actualidade son tres as comunidades xaverianas na Diocese contando coa presenza dunha decena de misioneiros. O traballo foi desde o principio fundamentalmente pastoral. Consiste na creación e acompañamento de novas comunidades cristiás xurdidas dun paciente traballo de catecumenado de adultos. Do mesmo xeito preocupámonos e empeñamos moito en canto é promoción humana e desenvolvemento. A primeira tarefa que o misioneiro leva a cabo é inserirse nunha realidade nova e moi distinta da súa de orixe.

– Como é a vosa inserción na cultura ou culturas locais? Que esforzo supón? Que dificultades?

– Damos moitísima importancia a este aspecto de inserción que chamamos máis precisamente de aculturación. Practicamente os primeiros anos de presenza están orientados a facilitar a aculturación que pasa necesariamente pola aprendizaxe e coñecemento da lingua local, dos costumes e do sentido relixioso destes pobos. A aprendizaxe das linguas locais ocúpanos boa parte do noso período de inserción naquela realidade. O esforzo é considerable, dificultado pola escaseza de medios didácticos para a aprendizaxe de linguas complexas.

Outra dificultade, quizais a máis importante, é chegar a comprender a maneira de ver a vida destas xentes, os seus valores, as súas prioridades… en definitiva, o que fai tan particulares e singulares a estas culturas africanas tan distintas ás nosas.

– No voso traballo de primeiro anuncio dades unha gran importancia ao catecumenado de adultos. Podes falarnos diso?

– Na pastoral que levamos adiante o catecumenado atópase no centro. É verdade que o número de cristiáns aumentou e que a atención ás comunidades cristiás pídenos especial atención, pero seguimos sendo unha Igrexa onde o primeiro anuncio é a súa misión máis relevante. O catecumenado ten unha duración de cinco anos. Baseado na Palabra de Deus escoitada, reflexionada e interiorizada, búscase suscitar unha autentica conversión de mentalidade e de vida. Nun inicio os catecúmenos eran todos persoas adultas capaces de comprender a Palabra de Deus e de deixarse modelar por ela. É moi importante o traballo persoal de inculturación da fe que pide unha madurez e un coñecemento da propia cultura e das súas tradicións. Na actualidade, cada vez máis se van incorporando catecúmenos máis novas. Neste sentido foi moi importante o traballo de inculturación levado a cabo neste trinta últimos anos. O esforzo por traducir a Palabra de Deus ás súas linguas locais foi moi importante. Buscouse que a Palabra de Deus penetre no corazón destas culturas resaltando canto xa está presente nas mesmas e canto está ausente, é unha novidade e convida a un cambio. Algúns dos nosos misioneiros implicáronse con entusiasmo en achegar a riqueza da Palabra a estas xentes en palabras e conceptos que eles entenden como propios das súas culturas.

Ler máis