Atrás quedou o momento da nosa historia recente no que o acceso directo a Biblia por parte de calquera cristián era estraño. De feito, o estímulo do Concilio Vaticano II deulle á Biblia un papel renovado nas actividades evanxelizadoras e na vida da Igrexa. Hoxe en día, o máis común é referirse a unha pasaxe bíblica en calquera iniciativa pastoral. O renovado papel que a Biblia adquiriu nas actividades de evanxelización é moi apreciado.
Ás veces ante das Escrituras sentímonos sen ferramentas e, sobre todo, con grandes dificultades para conectarnos vivencialmente con ela.
É moi importante formarse con ferramentas para coñecer o texto bíblico. Pero sobre todo capacitarnos para acoller existencialmente a Palabra.
Como sucede ante as preguntas máis importantes da nosa vida, as ferramentas intelectuais só serán útiles cando iluminen as propia historia e sexan combinadas con outras habilidades cotiás. Para que unha aprendizaxe sexa eficaz require unha certa capacidade para conectarse co mundo emocional. Ademais, a evanxelización é moito máis que unha simple transmisión de contido, é por iso que o uso da Biblia na pastoral debería responder a unha dinámica vital.
Necesitamos traducir a experiencia do Resucitado á nosa vida. Para nós, unha boa tradución non é o do Google, que pasa as frases palabra por palabra dunha lingua a outra. Pola contra, un tradutor experto é quen demostra a súa habilidade ao expresar na riqueza doutra lingua a mesma idea contida no orixinal. No mundo de Xesús de Nazaret a tradución é unha realidade moi especial, que se vivía nas sinagogas na época do século I.
Na época de Galileo falábase o arameo, polo que o hebreo bíblico fora relegado a xente culta. A maioría dos crentes non entendían esta lingua que, por outra banda, aínda se usaba no culto relixioso. Esta é a razón pola que xurdiron os “Targumim”, que eran “traducións” ao arameo dos textos sagrados. Estes foron lidos inmediatamente despois da proclamación da Palabra en hebreo. Neste sentido, non foron traducións como as entendemos nos agora.
Non buscaron substituír as pasaxes orixinais, xa que seguían sendo escoitadas na liturxia aínda que a maior parte do público non o entendía. O “Targumim” pretendía, máis ben, actualizar, explicar e adaptar a súa mensaxe á situación vivía a asemblea reunida.
No texto de Emaus Lc 24 Xesús faino neste sentido xudeu, é dicir, actualizando, explicando e adaptando o seu contido á situación vital dos discípulos. A tradución de Xesús é percibida polos discípulos como un “abrirse” as escrituras. Segundo o relato de Lucas 24, traducir e abrir as Escrituras son as dúas caras dun mesmo movemento. O centro persoal do corazón comeza entón a arder. Esta é a dinámica á que estamos chamados no Domingo da Palabra: capacitar os nosos corazóns lentos para que comecen a arder.
Os relatos bíblicos non buscan provocar unha experiencia por eles mesmos, senón narrar unha experiencia crente que é anterior á súa narración. Son só a canle necesaria para compartir algo fundamental que cómpre contar. O pobo de Israel percibe como unha demanda vital a necesidade de poñer palabra a unha experiencia que o desborda e que ten que ser contada, porque nela xógase a súa identidade fundamental.
A Biblia non narra dogmas abstractos, verdades de fe ou teorías relixiosas, senón experiencias que desprenden vida e que seguen moi apegadas ao cotián. A dificultade para nos é que estas teñen que ser descubertas e sacadas á luz, porque a miúdo agóchanse baixo formas de expresión, cultural e cronoloxicamente distantes para nós.
Cando alguén nos traduce as súas palabras e nos abre a Escritura, podemos recoñecernos descritos nela. Entón alcanzamos a experiencia humana e crente agachada en cada pasaxe e descubrimos que conecta esencialmente connosco. Así podemos decatarnos de que estas historias aparentemente distantes tamén son as nosas, porque Deus actúa na nosa existencia como fixo con tantos outros crentes que viñeron antes que nós. Será nese intre cando poidamos celebrar co mesmo corazón ardente que tiveron os dous de Emaús e compartir cos demais, como fixeron eles.
Desde o Movemento Bíblico Diocesano de Lugo queremos axudar a que se “abran” as Escrituras, proporcionar unha serie de ferramentas que nos axuden a que arda o noso corazón cada vez que nos acercamos a Palabra de Deus. Ofrecendo unha formación bíblica gradual, cun nivel sinxelo e cunha pedagoxía axeitada. Inmersos na pastoral diocesana pretendemos poder contribuira que Palabra de Deus non pase desapercibida nas decisións e actividades pastorais da nosa Igrexa Diocesana.
Lanzamos unha formación en liña seguindo a tradición dos cursos bíblicos. Adaptando as novas tecnoloxías, ofrecermos unha programación, material, e formación sinxela, pero profunda e sólida.
Movemento Bíblico Diocesano de Lugo