A Nosa Voz

Decálogo do perdón na familia

 

  1. Diferencia o acto da persoa. A persoa que realiza a ofensa é máis importante có mal que fixo.
  2. Recoñece a dor do outro. Aínda que non entendas o enfado do teu fillo, dos teus pais ou do teu cónxuxe, ou o consideres inxustificado, intenta empatizar co seu sufrimento.
  3. Vence o mal cun amor máis grande. Perdoar non consiste en mirar para outro lado; o verdadeiro perdón non nega o mal, senón que o vence cun amor máis grande.
  4. Relativiza a ofensa. Ante pequenas ofensas, cultiva o sentido do humor, toma distancia e relativiza, xa que o amor crece a través de pequenos perdóns.
  5. Comunícate. Busca o momento axeitado para falar e procura que unha ofensa non sexa a xustificación para outra (insultos, desprezos, etc.).
  6. Dálle tempo ao proceso de sanación. Xa sexas o ofensor ou o ofendido, ten misericordia contigo mesmo e co outro: dá ti o primeiro paso, que consiste en recoñecer o dano. O perdón require tempo.
  7. Se humilde e pide axuda… a Deus, aos amigos ou a un profesional. É difícil perdoar cando se teme non poder facelo ou desde o sufrimento que dificulta unha comunicación serena.
  8. Deixa de lado o orgullo. Busca no fondo do teu corazón por que estás tan doído e evita poñer en marcha accións, ou omisións, que acrecenten a distancia.
  9. Perdoa, aínda que non sexa posible a reconciliación. Non sempre hai que reconciliarse; iso si: podes perdoar aínda que o ofensor non admita o dano que causou, o que conlevará un ben espiritual, psicolóxico e, ata, físico.
  10. Descobre unha vida nova. O perdón non busca vivir coma se nada ocorrese, pois a túa familia constrúese nunha historia vivida conscientemente, pero a mirada que perdoa (a imaxe de como nos mira Deus) impúlsanos a vivir apartados do mal realizado.

 

Martiño Rodríguez

Director do Centro de Orientación Familiar Diocesano de Lugo

Conferencia do misioneiro comboniano José Rubio Aguerri

 Mans Unidas Lugo organizou o 6 de febreiro unha conferencia do misioneiro comboniano José Rubio Aguerri. O acto desenvólvese baixo o título “O mundo non necesita máis comida, necesita máis xente comprometida”, que é o lema da Campaña contra a fame 2017.

José Rubio comezou dicindo que África lle dera tanto que lle resultaba difícil pensar en estar o resto dos seus días en España. Cando ao final da charla foi preguntado polo público, manifestou que volvería ao Congo, onde exerceu a súa pastoral en 4 misións: Tadu, Kinshasa, Isiro e Dungu. Contou como as celebracións eucarísticas, aínda que comezan ás 6 da mañá reúnen a 2000 fregueses. Aínda que a estes lles gustan os sermóns, para o P. Rubio o seu mellor sermón deuno sen palabras, cando decidiu quedar a pesar dos problemas bélicos e a marcha dos cooperantes civís.

No aspecto material o P. Rubio organizou cooperativas, de ata 4000 membros. Falou tamén da Communauté fraternelle des femmes seules avec Jésus-Christ, grupos de mulleres que queren seguir a Xesucristo, e axudar aos demais, en particular a nenos malnutridos por comer sempre o mesmo e salvaron a moitos nenos anémicos que corrían graves riscos ao teren moi baixas as súas defensas. Tamén axudan ás nais, co propio tempo e traballo. Serían o equivalente en España ás asociacións de viúvas. 

Xornada contra a trata de persoas

O 8 de febreiro, festa de santa Xosefina Bakhita -a relixiosa canosiana sudanesa que de nena viviu a dramática experiencia de ser vítima de trata e foi declarada santa en 2000-, celébrase en todo o mundo a terceira Xornada de Oración e Reflexión contra a Trata de Persoas. A primeira edición da Xornada Mundial celebrouse o 8 de febreiro de 2015, por vontade do Papa Francisco.

Esta edición de 2017 introduce un elemento novo, co fin de equilibrar a proposta de oración e de reflexión centrándose nun aspecto específico do vasto e complexo mundo da trata de persoas: a trataa de nenas, nenos e adolescentes, co lema “Son nenos!, Non escravos!”.

“Alento a cantos están comprometidos a axudar a homes, mulleres e nenos escravizados, explotados e abusados como instrumentos de traballo ou pracer, e a miúdo torturados e mutilados. Desexo que cantos teñen responsabilidades de goberno tomen decisións para remover as causas desta vergonzosa praga, praga indigna dunha sociedade civil. Que cada un de nós se comprometa a ser voceiro destes irmáns e irmás nosos, humillados na súa dignidade. Invoquemos todos xuntos á Virxe, por eles e polos seus familiares” (Papa Francisco, Angelus 8 febreiro 2015).

Un cura non é un funcionario

A reorganización pastoral que está facendo a Diocese de Lugo afecta a todos os niveis: institucións e organismos diocesanos, arciprestados, zonas pastorais, parroquias etc. No mundo rural trátase de crear unidades pastorais que están formadas por un conxunto de parroquias cercanas e coa mesma idiosincrasia, onde se trata de buscar unha igrexa que resulte máis axeitada para reunir aos fieis, e formar unhas comunidades cristiás vivas e participativas tanto para a educación da fe como para as celebracións dos sacramentos, os servizos caritativos e os distintos compromisos das comunidades cristiás. A reorganización pastoral é máis que unha reorganización administrativa: é esencialmente unha proposta evanxelizadora adecuada aos momentos actuais.

Polo tanto, cando hoxe se pensa facer cambios de sacerdotes para pedirlles novos e distintos servizos eclesiais para ben da Igrexa e dos fieis, debe terse na mente o mapa da Diocese de Lugo, que contén 1.139 parroquias, con moitas diferencias de poboación e xeográficas. Na distribución do clero trátase de que en todas as zonas vaiamos tendo sacerdotes que leven a cabo a misión evanxelizadora das comunidades cristiás que forman a nosa Igrexa Diocesana.

Cando hai un cambio dos sacerdotes sempre se teñen en conta os principios internos e externos da vida eclesial, que poidan levar adiante a misión que plantexa o sacramento da Orde Sacerdotal e dunha maneira organizada, tal como regula o dereito canónico.

Cando se lles pide un traslado para un novo servizo eclesial, os responsables diocesanos falan sempre con cada un dos sacerdotes  para que, dialogando, expresen con liberdade o seu parecer sobre dito servizo.

Os sacerdotes son Ministros do Señor enviados pola Igrexa a través do Supremo Pastor da Diocese, que sempre é o Bispo, para que realicen a misión evanxelizadora da Boa Nova de Xesucristo. Por iso, o sacerdote reúne unhas características que o fan distinto;  é máis que un funcionario. Tampouco un sacerdote é o dono das parroquias nin estas son donas do sacerdote. Este vai para realizar a misión evanxelizadora por un tempo que se vexa oportuno. O seu ministerio sacerdotal é un don de
Deus para as comunidades cristiás e para o mundo. Ás veces toca no mundo rural, e outras nas urbes, ou en cargos eclesiásticos, ou no ensino, no servizo caritativo, nos hospitais, nos cárceres…

Por iso na vida sacerdotal e relixiosa sempre hai que ter unha liberdade, unha xenerosidade, un desprendimento en todas as dimensións para cumprir ben a misión do Evanxeo. Na vida práctica hai que preparar varias veces a maleta para os cambios, cousa que non ocorre na vocación de moitos leigos.

Luis Manuel Rodríguez,

Vicario de Coordinación Pastoral da Diocese de Lugo

Festivais solidarios para as familias organizados polo Colexio Divina Pastora

Despois das celebracións que tiveron recentemente en honra de San Xoán Bosco nos colexios salesianos de Lugo María Auxiliadora e Divina Pastora, este último organiza a partir do día 6 de febreiro os seguintes festivais solidarios para familias:

  • Luns 6 ás 19h no auditorio Gustavo Freire (alumnado de ESO)

  • Martes 7 ás 19h no auditorio Gustavo Freire (alumnado de Primaria)

  • Mércores 8 ás 19 h no salón de actos do Colexio Divina Pastora (Infantil).

A %d blogueros les gusta esto: