Desde a miña inxenuidade teño as miñas dúbidas sobre o que pasa en Lugo no mes de xuño. A conxunción de Arde Lucus e Corpus suscita algunhas sospeitas. Algo non cheira ben, e nunca mellor dito. Perdoade, pero recoñezo as miñas teimas con certos asuntos.
A Cidade do Sacramento dá a sensación de que se vai a quedar só nunha cidade común. Cambiar a Deus por nada non creo que sexa o mellor choio. Pasamos de telo todo, a quedarnos baleiros…
Vivimos nun mundo moderno, cuns avances científicos e tecnolóxicos sorprendentes, pero tamén cunha serie de problemas que non se corresponden co progreso alcanzado no último século. Non se comprenden, por tanto, os insultos, violencias, desconfianzas, mentiras, fraudes, corrupcións, divisións, envexas, guerras, mortes, moitas mortes de todo tipo… que temos que soportar todos os días.
Empeñámonos en botar fóra do quebracabezas a única peza que estivo desde o principio e que daba unha perfecta cohesión a todo o conxunto. Sen esta peza o construído por unha banda disólvese por outro… É como facer castelos de area, xa sabemos o que duran!
Un mundo que se parece a un coche de alta gama, pero que conducimos co freo de man posto e con grave perigo de incendiarse e quedar reducido a cinzas.
Celebrar o Corpus é desexar e recoñecer a presenza de Deus no mundo. Un Deus que se implica coas persoas até as últimas consecuencias, para que non quedemos reducidos a cinzas, senón que teñamos vida abundante e eterna.
Contemplar a Xesús Sacramentado na Custodia non é mirar para unha peza de museo ou unha reliquia. Prostrarnos diante de Xesús-Eucaristía é mirar ao mundo e a nós mesmos a través dos ollos de Deus, ao mesmo tempo que tamén nos sentimos mirados e queridos por El.
En Lugo temos por diante unha semana e pico para celebrar solemnemente a presenza real de Cristo na Eucaristía. Non desaproveitemos esta oportunidade.
Na Catedral, onde está exposto permanentemente o Santísimo Sacramento, temos un faro que ilumina a toda a cidade. Non fai ruído, pero está. Non o vemos, porque nos enganan os sentidos, pero ninguén queda fóra da súa mirada infinita.
Pasamos del, pero El non pasa de nós. Menos mal!
As actividades que se organizan desde a Diocese e as parroquias axudarannos a celebrar e a recoñecer o valor deste “tesouro”.
Miguel Ángel Álvarez Pérez