Ás 12 da mañá do 13 de xuño comezaba na Catedral de Lugo a cerimonia da Ofrenda do Antigo Reino de Galicia ao Santísimo Sacramento, que vén celebrando desde 1669. Este ano correspondíalle á cidade da Coruña a presentación desta Ofrenda.
O Bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco, presidiu a Eucaristía na que concelebraron os bispos galegos (excepto o Arcebispo de Santiago, Mons. Barrio, que está en Roma con motivo da audiencia co Papa Francisco). Acompañaron ao oferente, primeiro tenente de Alcalde da cidade da Coruña, Juan Ignacio Borrego, os alcaldes e representantes do sete cidades do antigo Reino de Galicia; así como outras autoridades civís e militares.
Na resposta á Ofrenda, o bispo de Lugo, Mons. Carrasco Rouco comezou manifestando o seu agradecemento ao oferente pola presentación da ofrenda: “Na luz que brilla día e noite ante o Santísimo, motivo primeiro desta nobre tradición –como Vostede recordaba–, represéntase a luz do corazón e a dos ollos de cada un de nós, que permanece viva ao reflectir a gloria que recoñecemos en Xesús Sacramentado, escondida aos soberbios e resplandecente para os humildes. Aquí profesamos con firmeza as certezas do noso corazón, sobre as que construímos a vida e nas que fundamos a esperanza: Ti estás con nós, Señor
Continuou dicindo que “lle pedimos hoxe ao Señor que esta paz reine nos nosos corazóns, e que a luz e a ledicia da súa presenza acompañe os nosos pasos neste tempo de pandemia, de enfermidade e inquietude. Que ninguén de nós, pequeno ou grande, novo ou vello, caia na tentación de darse por perdido pola dificultade das circunstancias e nin sequera ante a perspectiva da morte. Porque, como dicía Paulo, estou seguro de que nin a morte nin a vida … nin criatura algunha nos poderá afastar do amor que Deus nos ten en Cristo Xesús, noso Señor (Rm 8,38-39). Esta seguridade grande confórtanos nas loitas de cada día e permítenos pensar con esperanza en aqueles que nos deixaron.”
“O pobo de Galicia quixo gardar o contrario no seu corazón, ter a Eucaristía sempre diante dos ollos. Propúxose alimentarse deste outro pan de vida, que a propia humanidade fose movida por outros afectos, capaz doutras virtudes, fose boa e xenerosa. Neste tempo de crise puidemos ver en moitos exemplos a grandeza de quen se sabe sacrificar, de quen ama, de quen entrega tempo e ata a saúde –paga co propio corpo. E puidemos recordar que isto sempre foi así, que estas foron as grandezas verdadeiras que fixeron dignas as nosas casas e cidades, que iluminaron a vida das nosas familias, e que desexamos poder experimentar de novo con todos os que queremos de verdade. Estas son as bases do noso futuro, os recordos luminosos da nosa memoria, a nosa alegría e o noso desexo cada día.”
Finalizou Mons. Alfonso Carrasco resaltando que “O sacrificio do Señor, presente na Santísima Eucaristía, atravesa os séculos, segue a confortar o noso corazón dolorido, continúa a encher de agradecemento e humildade a nosa alma, non deixa de atender e coidar a cada un, para cambiarnos, enriquecernos e chamarnos á obra da caridade. Ninguén é pouca cousa, se é amado do Señor. Ninguén pode ser descartado como pouco útil.”
