Corpus

Queridos irmáns,

Este último Domingo do mes de maio celebramos a gran Festa do Corpus Christi, no corazón do Ano Xubilar da Misericordia, que comezou o pasado 8 de decembro e clausurarase o próximo 20 de Novembro, festividade de “Cristo Rei do Universo”. A convocatoria deste ano xubilar na Bula Misericordiae Vultus facíanos volver a mirada ao Señor Xesús:

“ Xesucristo é o rostro da misericordia do Pai. O misterio da fe cristiá parece atopar a súa síntese nesta palabra”.

“Confesar con fe firme o misterio da fe”, honrar de corazón a presenza de Xesús Sacramentado convídanos a confiar e celebrar a súa misericordia, na que se fundamenta a nosa existencia e que orienta o noso obrar.

A procesión do Corpus é unha manifestación solemne desta certeza nosa polas  rúas dos nosos pobos e cidades: non podemos construír a nosa convivencia sobre a base do egoísmo, da loita polo poder e polo diñeiro. Coñecer a Misericordia, que Cristo trae definitivamente ao mundo, renova a vida de cada un e é o principio dunha cultura diversa, desexosa de xustiza e atenta ao próximo, cercana a todo necesitado.

De feito, a misericordia, con todas as súas obras, ás que nos convida con insistencia o Papa Francisco, está presente desde sempre no noso pobo cristián, na práctica cotiá dos membros da Igrexa de moitas maneiras. Porque a misericordia xera unha nova maneira de ser, unha experiencia humana movida pola esperanza e a caridade ante todos os desafíos da vida, aínda que as súas obras se realicen xeralmente de modo silencioso, segundo as palabras evanxélicas de que “a túa man dereita non saiba o que fai a esquerda” (Mt. 6, 3).

Tamén de modo silencioso, pero elocuente, séguenos falando este “sacramento” do Corpus Christi. No pan consagrado ofrécesenos toda a misericordia do Señor, que fai súas as nosas necesidades e miserias, e apórtanos remedio: pola Eucaristía únenos a El, fainos participar da súa vida e do seu amor, a nós que estamos necesitados de verdade e de xustiza, de deixar atrás o pecado e a mentira, que desexamos liberar a nosa vida da soidade e o abandono, da destrución e da morte.

Nesta festa do Corpus, unha vez máis, alegrémonos por este don inmenso do amor de Deus, acollámolo de corazón para que nos cure e de forma á nosa vida. Así poderemos ser discípulos seus e aprenderemos a vivir segundo a misericordia, a estar á beira especialmente dos irmáns necesitados, dos feridos pola mentira, a violencia ou a inxustiza.

A iso convídanos o Papa Francisco neste ano Xubilar: “É o meu vivo desexo que o pobo cristián reflexione durante o Xubileu sobre as obras de misericordia corporais e espirituais. Será un modo para espertar a nosa conciencia, moitas veces aletargada ante o drama da pobreza, e para entrar aínda máis no corazón do Evanxeo, onde os pobres son os privilexiados da misericordia divina. A predicación de Xesús preséntanos estas obras de misericordia para que podamos darnos conta de se vivimos ou non como discípulos seus.” (Bula Misericordiae vultus, 15).

Ten, pois, moito sentido que realicemos unha colecta especial a favor de Caritas neste día de Corpus. É un xesto que nos convida a unir a oración coa acción, a actuar cos criterios da fe – que creu na misericordia de Deus – non só nas nosas casas, senón tamén ante os desafíos da vida social e política, na vida privada e na pública. Esta é realmente unha posibilidade cotiá, á que todos estamos chamados, como nos lembra o lema da campaña deste ano: “Practica a xustiza, deixa a túa pegada”.

Xesús Sacramentado, presente na Santísima Eucaristía, esperta de novo a nosa esperanza ante a vida, e chámanos a ser protagonistas da nosa historia persoal e social, na construción dunha sociedade máis xusta. Que este ano nos faga especialmente conscientes da prioridade da misericordia, da urxencia das súas obras, e do protagonismo de cada un, da nosa responsabilidade para que na sociedade se recoñeza a dignidade de todos, empezando polos máis pobres e excluídos.

Que esta festa do Corpus sexa un día particular de graza para nós e as nosas familias, que nos faga sentir confortados e sostidos pola forza da misericordia do Señor. Confiemos no seu Amor e alabémolo sempre. El pode facer das nosas persoas e as nosas vidas instrumento seu para ben dos nosos irmáns.

Feliz festa de Corpus Christi!

Lugo, 12 de maio de 2016

+ Alfonso Carrasco Rouco

Queridos irmáns,

Este primeiro domingo do mes de xuño a Igrexa convócanos a celebrar a gran solemnidade do Corpus Christi, a contemplar e anunciar nas igrexas, e tamén nas rúas e as prazas, a Caridade de Xesús o noso Señor, que El introduciu na historia para sempre. Na Caridade, que é a substancia da súa alma e do seu corazón, quixo quedar connosco, abrazar e salvar cada un dos seus irmáns.

Neste día de festa recobra vigor a nosa esperanza e xermola o agradecemento a este Amor divino en quen a nosa vida se confía sen temor. Celebramos con alegría que Xesús entrega realmente o seu Corpo e o seu Sangue por nós e por todos, e o seu Espirito lévanos a amar os irmáns como El o fixo.

Por iso resoa hoxe con especial claridade a pregunta que nos formula frecuentemente o Papa Francisco e que é o lema desta Xornada da Caridade: que fas co teu írmán? Porque, en efecto, a indiferenza, á que nos deixamos ir con facilidade, é exactamente o contrario da caridade. De feito, no noso mundo, cada vez máis alleo á lei do amor ao próximo e mesmo á propia responsabilidade pola xustiza, corremos o risco dunha “globalización da indiferenza”, para a cal o único razoable é poñer atención so ao propio, e a única lei a forza e a propia comodidade.

Este día do Corpus chámanos, en primeiro lugar, a vencer no fondo da nosa alma a “indiferenza relixiosa”, que é como a raíz amarga do desamor a Deus, á vida e aos irmáns, e a experimentar en cambio a fraternidade que nace do seguimento de Cristo, da comuñón que nos ofrece a pesar de ser nós pecadores.

Ao servizo deste común camiño de caridade, os bispos de España aprobamos o pasado día 24 de abril a instrución pastoral “Igrexa, servidora dos pobres”. O lugar preferente dado nela aos máis pobres debe ser visto como signo do realismo da caridade verdadeira. Ao mesmo tempo invítasenos a todos a procurar que a acción caritativa non sexa so preventiva, curativa e propositiva (n.° 42), senón tamén profética, combatendo as causas estruturais da pobreza.

Neste sentido falábanos xa con claridade o noso Papa Francisco:

“A simple acollida non basta. Non abonda dar un sándwich, se non se acompaña da oportunidade de aprender a camiñar sobre os seus propios pés. A caridade que deixa aos pobres tal e como están non é suficiente. A misericordia verdadeira, aquela que Deus nos da e nos ensina, pide xustiza, pide que o pobre encontré o seu camiño para deixar de selo”.

A celebración do Corpus, e, polo tanto, a acollida da Caridade como lei e esperanza da vida, recórdanos certamente a necesidade do coidado próximo e inmediato de quen o necesita. Pero pídenos tamén saber rexeitar unha economía que negue a ética e o ben común, que absolutice a lóxica mercantil e se deshumanice; pídenos ser capaces de superar a idolatría do diñeiro, que conduce de moitos modos á corrupción, e de poñer no centro da vida social a primacía da persoa humana, os seus bens e dereitos fundamentais.

Os máis débiles manterán vivas as esixencias da xustiza e a urxencia da caridade, preguntándonos coa súa presenza que fas co teu irmán? co parado, o estranxeiro e o sen papeis, o enfermo ou o ancián, pero tamén co neno indefenso, que aínda ha de nacer?

Non podemos facer oídos xordos ás urxencias dos demais, coma se nos fosemos ricos e non necesitásemos de ninguén. Diante de Deus todos somos pobres. De El vénnos a vida, que ninguén se da a si mesmo e que todos teremos que presentar ante El, coas obras realizadas. No seu Amor temos posta a nosa confianza, para alegrarnos cos seus dons, co sol de cada día e as persoas que nos acompañan, e sobre todo coa súa misericordia xenerosa, que consola o noso corazón. Recordemos que, por iso, o Señor dispersa os soberbios de corazón, pero enaltece os humildes (Lc 1,51-52).

Manifestemos a nosa humildade poñéndonos no seguimento de Xesús, presente no Sacramento, para que renove os nosos corazóns, converténdoos unha vez máis á Caridade. Pidámoslle que nos garde sempre agradecidos ao seu Amor, e que nos dea a graza de saber apreciar e amar os nosos familiares e amigos, de crecer en intelixencia do que é debido e en sensibilidade ante as necesidades do irmán, de colaborar na construción dunha sociedade en paz, na que se vive e se ama a xustiza.

O amor do Señor, como na procesión deste día, precédenos sempre. Que esta sexa a nosa esperanza e a nosa forza; para que poidamos experimentar a alegría propia de quen ama non de palabra e de boca, senón de verdade e con obras (cf. 1 Xn 3,18).

Feliz festa de Corpus Christi !

Lugo, 21 de maio de 2015

                                       Alfonso Carrasco Rouco

Bispo de Lugo