mundo rural

15 de maio, Día do mundo rural

No Día do mundo rural, Cáritas ve necesario poñer no seu lugar ao mundo rural e segue traballando e avanzando coa forza do Deus da Vida e a Esperanza, que coida e empuxa. Cáritas invita a ser instrumentos de Deus seguindo o exemplo de San Cidre, coidando as xentes do mundo rural, para asegurar unha boa colleita.

Pola súa banda, o Movemento Rural Cristián, que celebra este día co lema “Coidado das persoas, coidado dos pobos“, lembra as actitudes que favorecen os coidados: comprensión, amabilidade, tenrura, paciencia, saber escoitar.

E o Movemento Rural Cristián convida a:

  • visitar a alguén con necesidade de coidados do tipo que sexa, colaborar coa pastoral da saúde.
  • axudar en cuestións burocráticas a persoas que teñan dificultades para realizar estes trámites.
  • participar en plataformas relacionadas co mundo dos coidados (defensa da sanidade pública, da natureza…)
  • analizar a realidade sobre a necesidade de coidados da localidade, da zona.
  • reivindicar á administración as melloras oportunas (eliminación de barreiras arquitectónicas…).

Día do mundo rural

Un dos valores definitorios do mundo rural é o ben común. E o coidado da terra foi considerado como algo inherente á súa forma de ser, pois se alguén está pegado á terra, esas son as persoas que aínda viven nas aldeas.

Os militantes dos movementos rurais cristiáns lembran a necesidade de ter sempre presente a encíclica Laudato Si´ como luz e guía tanto para a misión como para as propias estruturas. Tamén consideran que o traballo por unha ecoloxía integral non debe quedar en discursos baleiros, senón que será unha tarefa que redunde en beneficio de todos, especialmente dos máis débiles do noso mundo.

[Manifesto completo]

15 de maio, Día do Mundo Rural

15 maio Día do mundo rural

Os segrares, crecendo como persoas e como cristiáns, deben ir tomando responsabilidades nas comunidades rurais, en moitas das tarefas eclesiais que poden facer: a organización, o coidado e preparación do templo para as celebracións, a organización de procesións, de romarías, ou de novenas, impartir catequese a nenos e aos seus pais, preparación de cursos de formación, celebracións da palabra, etc. Exercendo estas responsabilidades fai que o fiel se considere máis partícipe da Igrexa e a considere súa.

Doutra banda, o feito de que xente con inquietude relixiosa se reúna para a preparación e a celebración de festexos populares, romarías, procesións… é unha oportunidade de chegar a ela por medio dunha esmerada reflexión en torno ao que se está organizando.

As confrarías e as asociacións próximas ás parroquias e a determinados santos e virxes son grupos que están máis sensibilizados para madurar no seu ser cristián. Poden estar accesibles a ir crecendo como cristiáns, a iniciar un camiño de formación na fe. Desde aí tamén xorden compromisos de participación na nosa Igrexa, sen necesidade de que o sacerdote estea permanentemente presente en todas as actividades de evanxelización.

O feito de ser menos persoas que nas cidades (tan despersonalizantes), de coñecerse todos, leva a ser máis humanos, máis próximos uns a outros, a ter máis empatía cos demais, e xa que logo a gozar cos gozos dos demais e a sufrir coa súa dor.

Facilita acudir a ver ás persoas soas, que necesitan coidados puntuais, que están enfermas de soidade. A Igrexa-pobo de Deus non é igual na cidade que nos pobos. Nestes a relación é máis humana, máis sinxela, máis próxima, acompáñase na soidade, nos funerais, nas perdas, no sufrimento. É máis doado acoller o proxecto de home-sociedade-Igrexa que Xesús quere.

A %d blogueros les gusta esto: