Parece que se ve a luz ao final do túnel

É esta unha expresión moi socorrida nas situacións difíciles da vida e que tamén estamos a usar moito para este tempo, doloroso e incerto, que provocou o coronavirus. Neste caso todos descoñeciamos a lonxitude do «túnel» e iso é o que nos provocaba unha angustia case maior que a enfermidade en si.

Agora parece que se ve algo de luz, pero a nosa confianza está moi ferida, polo que, polo menos eu, recibimos estas noticias sen facernos demasiadas ilusións polo medo a ter que dar un paso atrás.

Todos somos conscientes de que xa nada vai ser igual, aínda que consigamos erradicar o virus. Van cambiar moitas cousas nos costumes sociais das persoas e tamén na forma organizativa da Igrexa e á hora de vivir e celebrar a fe, os sacramentos e as tradicións.

Durante estes meses vivimos cousas nunca vistas. Moitas delas chegaron para quedar e con outras a ver que pasa. Unhas para ben e outras para mal.

Respecto dunha das cousas que máis nos pode afectar na nosa vida de cristiáns é o tema dos funerais. Durante estes días tiven que asistir á inhumación de varios defuntos realizada na máis estrita intimidade familiar (3 persoas) e non vos podedes imaxinar a tristeza tan grande que se vive neses momentos xa dolorosos de seu e que ademais agora se ve aumentada pola soidade de non poder sentir a proximidade dos veciños e amigos, terrible! Nunca o puiden imaxinar.

Outros, pola contra, aproveitarán estas circunstancias para despedir aos seus xa sen misa nin nada… Antes, se cadra, facíano por convención social, pero agora, visto o visto, moitos se desfarán dos seus mortos deste xeito. Perdoádeme que fale así, pero tempo ao tempo.

O coronavirus acelerou un proceso que xa levaba tempo producíndose, por iso imos ver moitos cambios nos próximos tempos.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Original en castellano]

Un aplauso polos que rezan

O xoves 7 de maio ás 12:15 horas desde o salón, o xardín, a comunidade, a xanela… CONFER convida a aplaudir polos que rezan. «Porque son moitas as persoas que a través das súas oracións piden polos demais para que todo vaia o mellor posible. As persoas relixiosas confían no rezo como forma tamén de axuda aos demais. Hai un enorme grupo tamén de cristiáns, que desde a súa fe, pon tamén o seu grao de area cunha oración. Son tamén moitos os que, en silencio, rezan polos falecidos, os enfermos, as súas famílias… sen que ninguén llo pida. Pero fanse un coa dor doutros a través dunha oración. Queremos renderlles tamén a nosa pequena homenaxe, non porque sexan máis que ninguén, senón porque valoramos o que se fai. E por iso, desde redes sociais lánzase a campaña #porlosquerezan».

Ademais, CONFER convida a gravar un vídeo e colgalo nas redes sociais co cancelo #porlosquerezan.

Día da Nai

Hai unha muller que ten algo de Deus pola inmensidade do seu amor, e moito de anxo pola incansable solicitude dos seus coidados.

Unha muller que sendo moza, ten reflexión dunha anciá, e, na vellez, traballa co vigor da mocidade.

Unha muller que, se é ignorante, descobre os segredos da vida con máis acerto ca un sabio, e, se é instruída, acomódase á simplicidade dos nenos.

Unha muller que, sendo pobre, satisfaise coa felicidade dos que ama, e, sendo rica, daría con gusto o seu tesouro por non sufrir no seu corazón a ferida da ingratitude.

Unha muller que, sendo vigorosa, estremécese co pranto dun neno, e sendo débil, revístese ás veces coa bravura dun león.

Unha muller que mentres vive, non a sabemos estimar, porque ao seu carón esquécense todas as dores, pero despois de morta, dariamos todo o que somos e todo o que temos por mirala de novo un só instante, por recibir dela un só abrazo, por escoitar un só acento dos seus labios…

Desa muller non me esixades o nome se non queredes que empape de bágoas o voso álbum, porque xa a vin pasar no meu camiño.

Cando crezan os vosos fillos, lédelles esta páxina, e eles, cubrindo de bicos a vosa fronte, diranvos que un humilde viaxeiro en pago da suntuosa hospedaxe recibida, deixou aquí para vós e para eles, un bosquexo do retrato da súa nai.

Así escribía Monseñor Ángel Jara aos seus diocesanos chilenos, falándolles das súas nais e da súa propia.

Efectivamente, así son as vosas nais, os que aínda tedes, e así foron as nosas, que xa nos deixaron.

Un día preguntou Víctor Hugo: “Sabes o que é unha nai?” E el mesmo respondeu: “nai é unha muller”. Pero ao instante corrixe, e di: “Non: nai é un anxo que che ensina falar, que che ensina a ler, que che ensina a rezar. Nai é un ser que quenta os teus dedos entre as súas mans e a túa alma no seu corazón. Nai é unha muller que che dá o seu leite cando es pequeno; que che dá o seu pan cando es maior; que che dá a súa vida en todo momento”.

Que precioso agasallo nos fixo o Señor dándonos a nai que nos deu! Valorémola; imitémola; aprendamos dela, e non nos esquezamos do que nos ensinou. Mentres está connosco, fagámola feliz, escoitándoa e correspondendo ás súas delicadezas. E os que xa a perdemos, comprazámola, levando á práctica o que dela aprendemos.

E vós, pais, que tedes fillas de pouca idade, non esquezades que a unha nai hai que educala vinte anos antes de nacer: vinte anos antes de ser nai. As nais non nacen: fanse. Son os seus propios pais e demais educadores os que van nutrindo ás futuras nais dos valores que logo elas transmitirán aos seus fillos. O mañá non só está no seo materno; máis ben, está no corazón das nais, que con abnegación constante, transmiten valores humanos e cristiáns ás novas xeracións. A súa capacidade reprodutora non é só biolóxica; máis ben é maxisterial, pedagóxica, testemuñal. O testemuño das nosas nais confírmanolo. Valoremos, pois, o que nos transmitiron e, posto que a mellor educación é a imitativa, levemos á práctica o que das nosas nais aprendemos, e un mundo mellor enriquecerá a nosa historia.

Indalecio Gómez

Cóengo da S. I. Catedral Basílica de Lugo

[Artículo en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: