Vida e actualidade da Diocese de Lugo
A Nosa Voz O domingo 10 de novembro, na Eucaristía das 12:30 da igrexa da Milagrosa, Lugo, participará o Coro Rociero da Coruña. O motivo é que estes días na parroquia lucense está a réplica da imaxe da Virxe dos Ollos Grandes, que continúa así o seu percorrido pola Diocese.
O 15 de novembro ás 20h no salón de actos do Colexio Salesianos de Lugo haberá un festival benéfico.
Os días 8 e 9 de novembro hai un curso sobre acompañamento psicolóxico e espiritual adecuado ás persoas que sofren a síndrome post-aborto. Diríxese a sacerdotes e colaboradores do Centro de Orientación Familiar Diocesano para crear unha rede que ofreza un lugar de esperanza, reconciliación e sanación ante o drama do aborto.
Este curso, denominado “Proxecto Raquel”, xurdiu hai máis de 20 anos en EEUU, e alí está moi implantado. Tamén está presente en 20 dioceses españolas, incorporándose no último trimestre Barcelona, Xaén, Cádiz, Tarragona e Lugo.
Imparten o curso en Lugo Dª María José Mansilla e o Rvdo. D. Jesús Chavarría Ibáñez. María José Mansilla preside Spei Mater (Asociación Provida da Igrexa Católica) e imparte cursos en España, EEUU e América Latina.
O P. Jesús Chavarría é Director Espiritual de Spei Mater, sacerdote da Diocese de Calahorra e a Calzada-Logroño.
Milan Kundera publicou en 1984 unha famosa novela baixo o título A insoportable levidade do ser. Non vou contar o relato, pero si algúns detalles da novela. O personaxe principal chámase Tomás. Mostra moita incerteza ao afrontar unha relación de parella e a madurez que a esta relación debe impregnala. Sabina, eterna amante de Tomás, sente a verdadeira lixeireza nas cousas e tras relacionarse con homes comprometidos, acaba outorgándolle á infidelidade moi pouca importancia. Esta lixeireza na maneira de vivir é consecuencia dunha actitude existencial amoral e anodina. Despois de 10 anos, Sabina foi a vivir aos Estados Unidos. Vivía cunha parella de anciáns que en certa forma representaban o desexo inalcanzable e irreal por ter unha familia, xa que eles eran como os seus fillos. Este tempo “familiar” pronto acabaría. O ancián morreu e a súa esposa foi a Canadá a vivir co seu fillo. Sabina quería permanecer en estado de “levidade”, sen peso nin ataduras, así que escribiu o seu testamento deixando moi claro que á súa morte cremasen o seu corpo e esparexesen as súas cinzas.
Até aquí a primeira parte deste artigo. A morte é a Gran Marcha na novela de Kundera. É para todos. A cultura cristiá tennos habituados a asumir a morte con certa naturalidade. Ela non é o final. Hai vida despois. Hai eternidade. O Deus que nos creou por exceso de amor, espéranos como un Pai ao final, cos brazos abertos se de verdade queremos retornar ao seu Fogar. Esta é a gran verdade cristiá, unha verdade que enche de esperanza e sentido a vida aquí, e de gloria, no alén. Por iso, nós veneramos aos mortos. E chamamos ao cemiterio “Campo Santo”, lugar onde descansan os nosos mortos esperando o Xuízo Final; entón, máis aló do espazo e do tempo, xa non farán falta campos”, nin “santos”, porque todos gozaremos da felicidade eterna sempre que non rexeitemos a Deus e aos demais.
Chamoume a atención este titular nunha revista especializada en pedagoxía. Asúmoo e divulgo. O poder dos medios de comunicación, a influencia comercial norteamericana, a forte industria televisiva, a atractiva arte cinematográfica de Hollywood, axudados polas nosas sumisas vontades e conciencias pouco críticas e adormentadas, conseguiron a globalización de “Halloween”; e fixérono de tal modo que invadiron os nosos centros comerciais, educativos, rúas e fogares.
Aínda que é un fenómeno relativamente recente na nosa cultura, triunfou con gran celeridade porque regresa a espazos onde tivo as súas orixes. Ademais, é certo, afunde as súas raíces no noso imaxinario colectivo (a Santa Compaña) e en formas e concepcións con estruturas antropolóxicas de gran semellanza coas das nosas sociedades e tempos. Na actualidade, estas celebracións aparecen contaxiadas con novos rituais e formas de culto pagás, inxenuamente aceptadas, especialmente por escépticos, agnósticos e laicistas anticristiáns e arrelixiosos.
O día 30 de outubro, un repleto salón Novacaixagalicia de Lugo) acolleu a presentación da edición galega de Santo Rosario, obra de san Josemaría Escrivá.
O director da editorial Follas Novas, Rafael Silva, presentou primeiro ao deán da Catedral, Luciano Armas, para quen “aínda que dous textos en castelán e galego me digan o mesmo, non me fan sentir o mesmo” e a continuación presentou á tradutora, Araceli Filgueira. Ela salientou que san Josemaría usara “unha linguaxe coloquial, íntima, directa, penetrante, que nos fai partícipes de todo o que está a suceder” nas escenas evanxélicas. E concluíu Araceli dicindo que o libro permite “falar coa Virxe na nosa lingua”, algo importante porque “ela é da casa”.