Bispo

Carta do Sr. Bispo con motivo do Día da Igrexa Diocesana

Queridos irmáns: celebramos un ano máis o Día da Igrexa Diocesana. O lema escollido [Somos unha gran familia] convídanos a dirixir a mirada aos lugares e ás persoas concretas coas que vivimos a nosa fe. En efecto, do mesmo xeito que ninguén existimos sen as nosas circunstancias, sen enraizamento e vinculación a unha familia concreta, así tampouco existimos como fillos de Deus sen unhas persoas e unha historia particular.

Non seriamos cristiáns sen ser bautizados un día, rodeados dos nosos seres queridos e co noso párroco; nin viviriamos como tales sen participar concretamente nos sacramentos e sen a compañía cotiá de moitos fieis ao noso carón.

Se a Igrexa non fose accesible a nós nun lugar, en comunidades e parroquias, o noso ser cristián sería abstracto. Pero, por providencia divina, a «familia eclesial» faise presente para cada un na súa Igrexa diocesana, na que recibe e pon en práctica a fe e o amor verdadeiros, que son universais, pero tamén moi concretos, como experimenta o cristián nas súas relacións máis cotiás: amamos ao próximo cunha «caridade» que vén de Deus mesmo; pero sen este amor concreto ao próximo que vemos e tocamos, non podemos falar do amor de Deus, a quen non vemos (1 Xn 4, 20).

Así pois, pertencendo a unha parroquia e a unha diocese determinada estamos na Igrexa católica, estendida por toda a terra. Pero, sen a nosa familia eclesial concre-ta, afastámonos da gran unidade da Igrexa universal e debilítase a vivencia da fe.

Non desprecemos nunca a nosa historia particular, a nosa parroquia, a nosa diocese. Nela e por medio dela ofrécensenos os valores e a sabedoría maiores, o amor máis verdadeiro e a vida sen límites. Porque o máis grande de todos, o Deus eterno, quixo demostrar o seu poder facéndose igual a nós, habitando entre nós, para salvar e encher de ben e de vida aos que somos pequenos, e temos mesmo o corazón estreito e endurecido.

Coidemos esta familia diocesana como un gran tesouro, aos nosos irmáns e irmás, aos nosos sacerdotes, ás persoas de vida consagrada, os templos, as tarefas e as iniciativas comúns; porque nesta familia, na súa humildade, están encerradas as riquezas máis decisivas da vida.

Non nos espanten ou escandalicen os seus límites, saibamos ver o tesouro do Evanxeo, a plenitude de graza e de verdade, que a Igrexa fai presente no medio das nosas casas. Non valoremos só a beleza e a limpeza dos nosos edificios, aínda que niso se manifeste o interese e o agarimo, senón sobre todo a presenza do Señor Xesús, a promesa de vida, a esperanza que brota ao estar na súa compañía.

Aceptemos vivir como irmáns, seguindo os ensinos de Cristo; axudémonos no camiño de cada día, ofrezamos a nosa man nas dificultades, acompañémonos nos momentos de dor e de soidade.

Aprendamos a ver en cada persoa a dignidade de alguén amado por Deus, fagamos propia a caridade do Señor Xesús, que non veu buscar a sans e xustos, senón a enfermos e pecadores, e que El alimenta no corazón dos seus, de quen permanecen ao seu carón, de xeito especial cando é recibido na eucaristía.

Con este amor universal, que non coñece límites, que ten entrañas de misericordia, daremos a proba mellor de cal é a «familia» á que pertencemos, de quen é o noso Pai, o noso Mestre e o noso Señor.

Mons. Alfonso Carrasco Rouco

Bispo de Lugo

Presentación do libro “Medio siglo de radio. Cincuenta años de Cope Lugo”

O martes 16 de outubro ás 20h terá lugar no Centro de Artesanía e Deseño (CENTRAD) sito na travesía da rúa Chantada (Lugo) a presentación do libro Medio siglo de radio do que se reproduce a continuación o prólogo, escrito por Mons. Alfonso Carrasco:

A los 50 años de la Cadena Cope

Nuestra Cadena Cope en Lugo celebra sus 50 años. En sus orígenes se encuentra sin duda la percepción de lo importante que era la comunicación, como había ejemplificado muy visiblemente su utilización en las grandes crisis políticas y bélicas del siglo XX. La radio podía ser un instrumento privilegiado para hacer llegar el mensaje cristiano a los fieles y a quien quisiera escucharlo; y, de hecho, ya se había realizado alguna experiencia pionera en nuestra Diócesis, en Sarria y Lalín. A seguir por este camino alentaba, por otra parte, el mismo Concilio Vaticano II, que acababa de clausurarse en el año 1965, que había invitado a toda la Iglesia a promover el diálogo con el mundo y había promulgado incluso un documento sobre los medios de comunicación, el Decreto Inter mirifica.

En este contexto, en el año 1967, mi antecesor, Monseñor Antonio Ona de Echave, miembro entonces del Secretariado de Medios de Comunicación Social de la Conferencia Episcopal, decide abrir en Lugo una emisora de la Diócesis, consciente de que, “tanto la radio, como otros medios de comunicación, si se utilizan correctamente, proporcionan valiosas ayudas al género humano”. Con esta premisa hace que se incluya en el proyecto de construcción de la “Casa Diocesana” un edificio para albergar las instalaciones de Radio Popular de Lugo, que se comenzó a edificar en verano de 1967. Y se construye también la antena, una obra de ingeniería de envergadura, tres veces más alta que la torre del reloj de la Catedral. En declaraciones a la prensa de la época, Mos. Ona de Echave, muy consciente de las exigencias y de los costes de la obra, hablaba sin embargo de hacer “una cosa buena o nada”, en referencia a la Radio popular naciente. Hoy podemos decir que, sin duda, supo “construir sobre roca”, de modo que “cuando vinieron los vientos y se salieron los ríos” la casa no se hundió; se pasaron momentos difíciles, incluso recientemente, pero la que hoy es Cope Lugo superó crisis que hicieron tambalear e incluso sucumbir a muchos de  los grandes medios.

Labor espiritual y labor social son, desde el inicio, principios fundacionales de la emisora, asentados en el humanismo cristiano. Radio Popular fue pionera en la retransmisión de la Santa Misa, programación que mantiene importantes picos de audiencia en las mañanas de los domingos frente a otros tipos de contenidos. Y ya quince días después de iniciar oficialmente la emisión, Radio Popular había logrado recaudar 30.000 pesetas para los más pobres de la provincia en la “campaña de Navidad”. Otras muchas campañas y maratones solidarios se hicieron a lo largo de los años. Los locutores y las distintas voces de los colaboradores entraban en cada casa, acompañaban, enseñaban, gozaban de gran confianza.

Era una empresa pequeña, pero que actuó como una gran familia. Fueron muchas las personas que, con entusiasmo y juventud, conocedoras de la profesión radiofónica, se entregaron totalmente a este proyecto de radio y a sus objetivos. Llega casi a 50 el número de trabajadores que pasó por esta empresa desde sus inicios, unos entre bastidores y otros de cara al público, aunque también éstos eran en cierto modo “invisibles” para los que escuchaban sus voces y no veían sus rostros. Hoy podemos celebrar con alegría el cincuentenario de una iniciativa radiofónica que ha conservado su identidad en la variación de los tiempos, de los trabajadores y de los oyentes. A todos estamos agradecidos.

Felizmente Cope Lugo no es sólo una magnífica historia, sino que sigue presente en la vida de los lucenses; de hecho, en la actualidad es líder de audiencia en nuestra provincia. Y esto es una responsabilidad para todos, para mí como Obispo y para todo el personal de la Cope.

Es una responsabilidad, porque a nuestro alcance están más medios y más tecnología de la que existía hace cincuenta años; y, por tanto, más capacidad de llegar al pueblo de Lugo, de potenciar nuestra comunicación. Será necesario poner todo nuestro empeño para que las nuevas posibilidades que ofrece la “revolución informática”, que determina ya la vida de nuestra sociedad, sirvan para complementar lo que transmiten las ondas. Contemplando la evolución de las tecnologías de la comunicación, estamos convencidos de que el medio radiofónico no está llamado a desaparecer; sabemos que “la televisión no mató a la estrella de la radio”, como se pronosticaba un tiempo, y confiamos en que las nuevas tecnologías tampoco lo van a hacer.

Al mismo tiempo, es igualmente una gran responsabilidad seguir siendo fieles a nuestra identidad, a la intención original, al ideario de la Cope, continuando en nuestras circunstancias el camino de los 50 años que celebramos. También ahora, no menos que en otras épocas, hemos de seguir guardando el amor a la verdad, el respeto por los oyentes y la independencia verdadera, movidos por las mismas certezas evangélicas y sostenidos por las mismas referencias eclesiales.

Estoy seguro de que el Señor bendecirá esta “pequeña gran empresa”, tan significativa en la vida de nuestra provincia. Que Cope pueda seguir siendo Cope muchos años más y, si Dios quiere, que pueda celebrar su centenario.

¡Muchas gracias a todos los que han hecho posible Radio Popular de Lugo! Y ¡muchas felicidades en este aniversario a todos los que se sienten parte de esta casa, trabajadores y oyentes! ¡Felicidades, Cope!

+ Alfonso Carrasco Rouco

Obispo de Lugo

[Ver tamén homilía na Misa de accion de gracias]

Homilía do bispo Mons. Alfonso Carrasco na solemnidade de San Froilán

Transcrición da homilía pronunciada polo bispo Mons. Alfonso Carrasco durante a Eucaristía solemne na Catedral o 5 de outubro de 2018:

Benquerida alcaldesa desta nosa cidade de Lugo, hoxe acompañada polos membros da corporación municipal.

Damos a benvida a estes cativos vidos dende a parroquia de San Xoán do Campo para facer esta tradicional ofrenda ao noso patrón, san Froilán.

E benvidas tamén tódalas persoas que dende distintos lugares se achegan hoxe á nosa cidade para celebrar solemnemente estas festas.

Benvidos todos a esta casa vosa; cada fiel que ven aquí, cada un dos que vimos aquí a esta catedral sabemos que, vindo de onde veñamos, estamos na nosa casa, esta é a nosa casa, a casa de tódolos cristiáns do mundo enteiro, aquí onde a Igrexa en Lugo onde ten a súa sé.

(…) hoxe os lucenses recibimos aquí, na catedral e tamén en cada un dos nosos fogares, aos nosos familiares e aos nosos amigos para celebrar con ledicia ao noso patrón.

Celebramos a San Froilán e del o primeiro que hai que dicir é que é patrón da nosa cidade e da nosa diocese e tamén patrón da cidade de León, onde está enterrado, logo de facer un longo camiño desde aquí. El naceu aquí en Lugo, nunha casa pequena e sinxela na que medrou e se fixo grande… ata chegar ás fronteiras do que daquela eran distintos reinos; e sempre facendo ben e construíndo.

E podemos lembrar o motivo principal polo que facemos festa: que alguén noso, unha persoa nacida aquí en Lugo, é hoxe recoñecido como alguén cheo de esplendor e recoñecido moito máis aló deste lugar, moito máis aló das nosas fronteiras, moito máis aló deste século…; hoxe lembramos e celebramos que Froilán, lucense, é recoñecido como alguén moi grande por todos, pola Igrexa Universal, como un santo, como un modelo para calquera cristián de calquera lugar e de calquera momento da historia.

Froilán foi un home grande que naceu aquí, lugar no que había unha semente boa, fonda, unha fe que levaba dentro un sentido da vida fundamentado no amor, na xustiza, na paz; Froilán foi parte dunha humanidade grande.

Tódolos galegos sabemos que é preciso sementar primeiro para logo recoller os froitos; e San Froilán é froito dunha tradición concreta, dunha familia, dun pobo que tiña dentro algo moi fondo que fixo xurdir del a alguén tan importante.

San Froilán, como San Paulo, soubo que todo o que podía desexar e facer sería moi grande só con Noso Señor, só seguindo a Xesús. E así o fixo o noso paisano: correu tras Xesús, foi tras El, estudando, traballando, seguíndoo de todo corazón. E por iso, por estar con Xesús, puido dar un froito moi grande, moi forte: ser pai para moitos. Iso é o máis belo e mellor que pode chegar a ser unha persoa: ser pai, ser nai ou, o que é o mesmo, ser fecundo e chegar a dar moitos froitos nos seres queridos, nos seres próximos. Que felicidade hai máis grande que poder un día sentar á mesa con aqueles que medraron grazas a ti?

O que hoxe faremos nas nosas casas será isto: sentar ao carón daqueles que medran por nós, pola nosa axuda, e dan froitos de paz, de humanidade, de xustiza.

Ler máis

Carta pastoral con motivo do “Día mundial do traballo decente”

Queridos irmáns,

O pasado día 29 de xuño de 2009 o papa Benedito XVI publicou a encíclica Cáritas in Veritate que insistía con forza na dignidade do traballo humano e, en particular, no que significa un traballo decente para a vida de todos. Con ocasión do “Día mundial do traballo decente”, que será o próximo 7 de outubro, queremos recordar hoxe as súas verbas:

 “Ó considerar os problemas do desenvolvemento, resaltarase a relación entre pobreza e desocupación. Os pobres son en moitos casos o resultado da violación da dignidade do traballo humano, ben porque se limitan as súas posibilidades (desocupación, subocupación), ben porque se devalúan «os dereitos que flúen do mesmo, especialmente o dereito ó xusto salario, á seguridade da persoa do traballador e da súa familia».

Por isto, xa o 1 de maio de 2000, o meu predecesor Xoán Paulo II, de venerada memoria, con ocasión do Xubileo dos Traballadores, lanzou un chamamento para «unha coalición mundial a favor do traballo decente», alentando a estratexia da Organización Internacional do Traballo. Desta maneira, daba un forte apoio moral a este obxectivo, como aspiración das familias en tódolos países do mundo.

Pero, que significa a palabra «decencia» aplicada ó traballo? Significa un traballo que, en calquera sociedade, sexa expresión da dignidade esencial de todo home ou muller; un traballo libremente elixido, que asocie efectivamente ós traballadores, homes e mulleres, ó desenvolvemento da súa comunidade; un traballo que, deste modo, faga que os traballadores sexan respectados, evitando toda discriminación; un traballo que permita satisfacer as necesidades das familias e escolarizar ós fillos sen que se vexan obrigados a traballar; un traballo que consinta ós traballadores organizarse libremente e facer oír a súa voz; un traballo que deixe espazo para reencontrarse adecuadamente coas propias raíces no ámbito persoal, familiar e espiritual; un traballo que asegure unha condición digna ós traballadores que chegan á xubilación.” (nº 63)

A partir de aí varias organizacións da Igrexa Española como Confer, HOAC, Justicia y Paz, Juventud Estudiante Católica, Juventud Obrera Cristiana e Cáritas puxeron en marcha a plataforma “Igrexa polo Traballo Decente”, que vén realizando xa por cuarto ano consecutivo diversos actos ao redor deste “Día mundial”.

Nos tres primeiros anos organizou os actos en Lugo a nosa Cáritas Diocesana, pero a convocatoria deste ano faise conxuntamente por Cáritas, Confer, HOAC e a Fundación JUAN SOÑADOR.

Coa ocasión da celebración deste Día tomaranse na nosa Diocese as seguintes iniciativas:

· Campaña de sensibilización: “El Trabajo Decente no es un cuento – Relatos para la reflexión”.

· Vixilia de oración o día 4 de outubro ás 19:00h na parroquia de San Francisco Javier.

· Proposta de presentar esta Xornada ós fieis nas celebracións dominicais do 7 de outubro.

· Mesa Redonda co título “El Trabajo Decente no es un cuento”, moderada polo Delegado de Apostolado Seglar, Rvdo. D. Xesús Anxo Fernández Aira, o día 8 de outubro ás 19:00h no salón de actos da Deputación Provincial de Lugo.

Para calquera persoa, traballar significa expresar a súa creatividade, ser membro activo da sociedade, gañarse a vida dignamente e poder tamén ser solidario, e deste xeito aportar ó Ben Común. Todos podemos experimentar así que hai máis alegría en dar ca en recibir.

Ademais do dito, para un cristián é colaborar coa obra do Creador que deixou a natureza nas nosas mans, é unha maneira moi real de cumprir o mandato do amor, atendendo ao ben dos seres queridos e do próximo. Así o noso traballo está chamado a ser testemuño de caridade verdadeira, que se expresa como honestidade, seriedade e fraternidade.

Esta xornada invítanos a todos a que recordemos e defendamos a dignidade do traballo humano, a importancia que ten para a vida de cada un e de toda a sociedade, e logo a necesidade de que no noso mundo tan globalizado todos teñan un traballo e que este sexa digno e decente segundo nos explicaba o Papa Benedito.

Para levar adiante esta tarefa imploro a forza do Espírito, que sosteña o noso camiñar fraterno na verdade e na caridade.

Que Deus bendiga o traballo de todos nós.

+ Alfonso Carrasco Rouco

Bispo de Lugo

[Ver carta en castelán]

A praza de Santa María de Lugo acolle a Solemnidade do Corpus Christi

O domingo 3 de xuño, ás 11 h na praza de Santa María de Lugo, o Bispo da Diocese, Mons. Alfonso Carrasco, presidiu a Solemne Eucaristía de Corpus.
Centos de fieis asistiron a esta celebración, que en Lugo, a cidade do Sacramento, adquire especial relevancia pola permanente exposición do Santísimo no altar maior da súa Catedral de día e de noite, e por contar co privilexio da Indulxencia Plenaria, Cotiá e Perpetua.
Acompañaron a celebración o Orfeón Lucense, o grupo de cámara da Banda Filarmónica de Lugo e a coral Xeral-Calde.
Trala Eucaristía, as autoridades, movementos, asociacións, confrarías, representantes das parroquias, colectivos doutros países con presenza na nosa Diocese e fieis participaron na procesión de Corpus polas rúas da cidade. Tamén asistiron nenos de Primeira Comuñón.
Durante o percorrido o Grupo Tradicional Os Xílgaros de Lugo dirixido por Óscar Pérez e o grupo de baile tradicional de Espazo Artístico 10, dirixido por Xabier Iglesias, interpretaron danzas en Ofrenda ao Santísimo Sacramento ao longo do percorrido da procesión.
Palabras do Bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco, na homilía: “Na gran Festa do Corpus Christi profesamos solemne e públicamente a nosa fe. A fe dun pobo que camiña unido e que hoxe quere adorar e mostrar a súa alegría, quere confesar públicamente onde está a raíz da súa fe.
“O Santísimo que hoxe sae en procesión polas rúas, que é o misterio da nosa fe, está exposto permanentemente no centro do altar maior da Catedral, que é como dicir que está tamén en en centro da nosa intelixencia e do noso corazón, da nosa comprensión da vida.
“Deus quixo asumir a condición humana, facerse home con todas as consecuencias, transformando a súa carne e sangue en fonte de vida. Esquecer isto sería esquecelo todo. O Señor quíxonos ata morrer por nós e pola nosa salvación pero, ademais, tamén nos alimenta cada día o corazón. Libéranos a alma e a conciencia. A Eucaristía é a expresión do amor que todo o soporta e que non termina nunca. Nela o Señor renova a súa lei: amar ao próximo como El nos amou. E ese amor debe ser testemuñado no medio do mundo.
“Do interior do home saen todas as cousas. Quen renova o seu corazón, quen esperta a liberdade e a conciencia ao amor de Deus fai máis polo ben futuro da sociedade que calquera outro.
“Na festa de Corpus celebramos a alegría da constante presenza de Cristo na nosa vida. O amor é o único alimento que sostén ao home na historia. Este é un día para darlle grazas a Deus e para pedirlle que renove a nosa fe e ilumine os nosos corazóns para imitalo; para confiarlle o noso ben, os nosos seres queridos e o noso pobo”.

A %d blogueros les gusta esto: