Opinión
Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa
Miguel Ángel Álvarez: Deixemos que Deus actúe en nós
Practicamente estamos xa no Nadal. Comercialmente xa hai moitos días que comezou. As rúas están cheas de persoas e de luces, que nos animan a entrar nas tendas, e a comprar máis do que tiñamos pensado.
Pero, no medio de todo isto, a nós interésanos non esquecernos do sentido propio que deu orixe ás celebracións dos próximos días.
E para isto, tamén nos pode axudar a encíclica Lumen Fidei, concretamente o número 35: A confesión cristiá de Xesús como único salvador, sostén que toda a luz de Deus concentrouse nel, na súa «vida luminosa», na que se desvela a orixe e a consumación da historia (LF 35).
Hai outra luz, que non é artificial, que é luz en esencia. Hai outra persoa, que é o único Salvador, Xesucristo, un Deus que é luz de verdade, luz que ilumina a orixe e o destino da humanidade e do mundo. Un Deus que nos crea e que se fai home para salvarnos, para que nós participemos da súa mesma divindade. Un Deus que nace neno, que se fai pequeno, para que os que somos pequenos de verdade, sexamos un día grandes, pola súa infinita misericordia.
Neste Nadal deixémonos iluminar por Xesucristo. Non nos poñamos á sombra do noso egoísmo e autosuficiencia. Deixemos que Deus actúe en nós.
Bo nadal. Vémonos no 2014.
Miguel Ángel Álvarez Pérez
Miguel Ángel Álvarez: Con Deus por un camiño luminoso
Levamos dúas semanas facendo o camiño luminoso do Advento. E de camiño e de luz fala abundantemente a encíclica. Lumen FIdei
No número 35 dinos que “o camiño do home relixioso pasa pola confesión dun Deus que se preocupa del e que non é inaccesible”. (LF35) e que “Deus é luminoso, e déixase atopar por aqueles que o buscan con sincero corazón”. (LF 35).
Nisto, empeñamos os nosos esforzos, durante este tempo de graza e preparación, que nos ofrece a Igrexa para celebrar o Nadal.
Un camiño que facemos comunitariamente para atoparnos cun Deus luminoso que, lonxe de ser inaccesible, xa saíu ao noso encontro moito antes de que nós o busquemos.
Así é o Deus de Xesucristo, un Deus que se preocupa de nós, que non se esconde, que se revela plenamente, que non anda nas tebras, que se manifesta ás persoas, sobre todo cando o buscamos con sincero corazón.
De cada un depende o facerlle un sitio na nosa vida. No medio de tantas cousas e tantas ocupacións, facilmente esquecemos a quen, de verdade, se preocupa por nós até as últimas consecuencias…
Miguel Ángel Álvarez Pérez
Manuel Areán: Mans que debuxen sorrisos
En tempos dos primeiros cristiáns, segundo contan os Feitos dos Apóstolos (Feitos 2,46), había unha característica que chamaba poderosamente a atención de todos: a alegría.
Non é difícil comprender por que estaban alegres neses primeiros tempos. Estaba moi próximo o paso do Noso Señor Xesucristo entre eles. Cando se reunían na Eucaristía, algúns deles aínda terían o recordo de Xesús bendicindo o pan e repartíndoo. Tamén estaban alegres porque viran grandes prodixios e eran testemuñas fieis das marabillas que fixera Deus.
Hoxe, xa non é tan doado atopar a alegría. De feito, volveuse máis ben excepcional. Todo o mundo adoita ser áspero, impaciente, ás veces duro e non nos estraña coñecer a xente con amarguras e rostro desgustado. Pero os cristiáns temos un motivo fundamental para estar alegres: Somos fillos de Deus e nada nos debe turbar. Para a verdadeira alegría nunca son definitivas nin determinantes as circunstancias que nos rodeen, porque está fundamentada na fidelidade a Deus, no cumprimento do deber, en abrazar a Cruz.
A fe ensancha os horizontes da razón
O pasado domingo clausurábase o Ano da Fe. Un ano de graza que a Igrexa nos brindou para descubrir de novo o valor da fe e profundar nela.
Neste comentario semanal á encíclica Lumen Fídei chegamos ao final do capítulo segundo. Nesta serie de números achegámonos, por así dicilo, ao Deus-Creador-Enxeñeiro, que fai que todo o que vemos e somos cadre e teña sentido.
Unha primeira cita do número 34 di:
A luz do amor, propia da fe, pode iluminar os interrogantes do noso tempo en canto á verdade. (LF34)
E a segunda cita dinos:
A mirada da ciencia benefíciase asi da fe: esta convida ao científico a estar aberto á realidade, en toda a súa riqueza inesgotable. A fe esperta o sentido crítico, ao non permitir que a investigación se conforme coas súas fórmulas e axuda a decatarse de que a natureza non se reduce a elas. Convidando a marabillarse ante o misterio da creación, a fe ensancha os horizontes da razón para iluminar mellor o mundo que se presenta aos estudos da ciencia. (LF 34)
En contra do que podería pensarse nun primeiro momento, a fe non pon limites á ciencia nin á razón. Como di o Papa, a fe ensancha os horizontes da razón… case poderiamos dicir que a fe fai que a ciencia sexa ilimitada e non se esgote nunca.
A isto podemos engadir o froito solidario que obtemos da ciencia cando está acompañada pola fe, e destinámola para dignificar e facilitar a vida do home e dos pobos. Ben o sabemos, sen a fe, a ciencia vólvese tremendamente destrutiva, só temos que pensar na bomba atómica ou no aborto.
Deus ilumina todo, porque todo é obra súa, nada é alleo para El, tampouco a ciencia.
Miguel Ángel Álvarez
Párroco de San Froilán