Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Miguel Ángel Álvarez Pérez: Un admirable intercambio

Xa chegou. Xa está aquí a Semana Santa. Non é unha semana calquera. É a semana que, desde a súa orixe, deu un xiro total e definitivo á historia da humanidade. Antes viviamos nas tebras e a incerteza, agora temos un destino certo e con garantías.

Di o Señor: “marcho para prepararvos sitio, para que onde eu estou esteades tamén vós”. Pódese esperar algo máis grande e mellor que participar da mesma vida do que é absolutamente grande e mellor?.

Trátase de celebrar un troco sen precedentes, onde Deus dánolo todo, até a súa propia vida, a cambio dos nosos pecados. Un Deus que, desde a súa grandeza, faise humilde e asume a nosa condición humana, para que nós participemos da súa mesma vida divina.

O camiño e prezo coñecémolo: a cruz e a morte. A meta tamén é coñecida: a resurrección e a nosa esperanza de resucitar tamén nós con Cristo.

Temos por diante unha semana para celebrar e vivir este misterio de amor. Deus ámanos até dar a súa vida por nós. Nunca ninguén o fixo antes. Agora só falta abrir os ollos e atopémonos con Cristo que sae a buscar aos que estabamos perdidos.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán.

Miguel Ángel Álvarez: Quero ver ao Señor

A miúdo penso que temos “demasiadas cousas”… chega o boletín de noticias da Diocese e todas as semanas unha morea de actividades. Nos taboleiros de anuncios das igrexas non hai sitio para tanto cartel. As mesas do fondo do templo están ateigadas de estampas, trípticos, anuncios e “propaganda espiritual”.

Non podo evitar pensar mal e preguntarme se, tanta actividade ao redor da fe, servirá de algo, ou se máis ben estaremos esquecendo o esencial.

Como o cego de nacemento, que aparece no evanxeo do IV domingo de Coresma, eu tamén quero ver. Non quero ver calquera cousa. Quero ver ao Señor, ao mesmo que nos fala ao corazón e que temos diante de nós. Quero crer. Quero prostrarme só ante El.

Achégase a Semana Santa, e con ela outra lista inxente de actividades nas parroquias e nas rúas da cidade. Quedaranos tempo para ver ao Señor?.

Non quero ser pesimista nin malo. Non quero deixar sen valor o traballo e a ilusión de tantos confrades e de tantos compañeiros sacerdotes e o meu propio. Eu só quero ver ao Señor.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco de San Froilán

Miguel Ángel Álvarez: Redescubrir o valor da fe

Todos nos queixamos de que o tempo pasa voando. Levamos unhas vidas moi intensas en todos os sentidos. As consecuencias xa as sabemos: atrás deixamos persoas, cousas, vivencias, e aparecen outras novas.

Polo que podo ver, a algúns empézanos a afectar algo que chamo “síndrome da xeración EXB”, que nos fai tratar de recuperar aquilo ao que non lle demos o suficiente valor no seu día, e que agora agradeceriamos ter.

Nas dúas semanas que levamos de Coresma, na nosa Diocese falouse abundantemente da nova organización pastoral e do Seminario. É un fallo pensar que esta nova situación débese á escaseza de sacerdotes. A orixe do problema non é este, e, por tanto, o problema tampouco se solucionaría, simplemente, coa importación de 100 curas.

A orixe do problema está en que nos esquecemos do valor da fe. Entre o que deixamos atrás tamén está a fe, e a vivencia madura da mesma. Cambiamos o que vale de verdade e por si mesmo, por un produto agradable á vista pero perecedoiro e sen ningún valor.

Necesitamos poñernos serios e descubrir de novo o valor da presenza do Deus de Xesucristo nas nosas vidas. Necesitamos deixarnos de bobadas e egoísmos á hora de pensar e vivir a fe e decidirnos a dar o salto sen medo.

Miguel Ángel Álvarez

Día do Seminario 2014. A alegría de anunciar o Evanxeo

Durante os próximos días celebraremos unha das semanas grandes do noso Seminario. Coa solemnidade de San Xosé, patrón dos seminarios, facemos unha pequena parada no camiño de Coresma, para celebrar a festa deste santo, que caladamente foi instrumento eficaz para que Deus levase a cabo o seu plan de salvación por medio de Xesucristo.

As dúas palabras craves do día do seminario deste ano 2014 non poderían ser outras que “alegría” e “evanxeo”. O novo aire que o papa Francisco trouxo á Igrexa está marcado pola alegría de anunciar e vivir o Evanxeo.

Para isto prepáranse os nosos seminaristas: para que todos poidamos vivir alegremente despois de coñecer e celebrar a boa noticia da nosa salvación. E os que temos a sorte de coñecelos, damos fe de que viven a súa vocación e o seu tempo de Seminario cunha gran alegría.

Quizais haxa quen poida pensar que o Seminario é un lugar triste e escuro. Nada máis lonxe da realidade. O que máis abunda no noso Seminario de Lugo é a alegría.

Serán poucos os seminaristas, pero viven con moita alegría, coa alegría propia de quen se atopou co mesmo Deus, e que ocupará para sempre o centro do seu corazón, no que tamén están todas as persoas de boa vontade que buscan con sinceridade atoparse con Xesucristo.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Ramón Acosta: “A familia non perdeu nin perderá a súa identidade, é moito máis forte que calquera ameaza”

Acosta Instº J P II

Ramón Acosta é profesor no Instº Juan Pablo II e o día 15 de marzo está invitado a dar unha charla no Curso de formación en matrimonio e familia que organiza o COF.

– Que é a pastoral familiar?

– É a acción evanxelizadora que realiza a Igrexa, orientada polos seus pastores, na familia e coa familia como conxunto, acompañándoa en todas as etapas e situacións do seu camiño. Noutras palabras: non falamos de estruturas, nin de expertos, nin da obrigación de facer cousas coas familias. Trátase de cambiar o chip mental e apuntarse a unha conversión pastoral. É tomar a vida mesma das familias, son elas quen solicitan axuda, acompañamento, formación, etc. Son as auténticas protagonistas das súas vidas e da pastoral familiar. É estar presentes, acompañar e compartir experiencias. É axudar a que cada un descubra a súa vocación ao amor, se constrúa como persoa e estea capacitado para construír un fogar. Aí debe facerse presente calquera forma de pastoral familiar.

– Redúcese ao acompañamento aos futuros esposos?

– A pastoral familiar non se reduce a momentos precisos: vodas, bautizos, comuñóns). Estará presente en todas as etapas de crecemento da persoa e en todas as familias. Non será unha pastoral sectorial que unhas veces chega demasiado tarde e que logo deixa de estar presente cando máis falta fai aos novos esposos. En conclusión, e sumando ao que se fai: temos que chegar antes cunha preparación remota e próxima, e acompañar despois nos difíciles momentos de construír unha familia. Quen na súa familia non atendeu aos seus membros en calquera momento da súa vida, para darlles acompañamento, coidados, amor, formación…? Por que ten que ser diferente a pastoral familiar?

Ler máis

A %d blogueros les gusta esto: