Charlas sobre as benaventuranzas a cargo de José Antonio González

Jose Ant Gzlez

Durante este tempo pascual, a Delegación Diocesana de Liturxia organiza dúas sesións formativas sobre as benaventuranzas os días 11 e 12 de abril. Baixo o título de “Benaventuranzas: un novo xeito de ser” o profesor José Antonio González García desenvolve o tema en dúas conferencias os días mencionados ás 20:15 h no salón de actos do Colexio dos Salesianos (praza da Milagrosa). A entrada é libre.

 O primeiro día José Antonio González fixo unha presentación do tema: o que Deus quere para sermos nós felices está nas benaventuranzas. Nunhas hai actitudes ante Deus e noutras  actitudes ante os irmáns. Tamén se sinalaron as diferencias entre o texto de Mateo e o de Lucas: este último diríxese a unha comunidade (a grega) cun problema de solidariedade (posto que estaban influídos polas escolas filosóficas gregas, isto é, pola ansia de liberdade e individualismo). En cambio, na comunidade á que se dirixe Mateo hai fariseos, coa súa autosuficiencia.

O Centro de Orientación Familiar Diocesano cumpre 3 anos

En tres anos de existencia o Centro de Orientación Familiar Diocesano de Lugo atendeu na súa área asistencial a máis de 300 persoas e realizou 1.100 sesións de orientación ou terapia.

Cun equipo de 8 profesionais colaboradores que permiten a interdisciplinariedade, un orzamento moi axustado e un director dedicado a tempo completo, a Fundación COF Diocesano de Lugo conseguiu converterse nun dos COF creados pola Igrexa en España que máis rápidamente creceu nos últimos anos. O COF Diocesano de Lugo xerou atractivo e prestixio para católicos doutras provincias, como Pontevedra, A Coruña ou León, que acoden a solicitar os servizos do COF, ata tal punto que o 30% dos usuarios do COF no último ano proceden das áreas de Santiago e A Coruña. O COF de Lugo recibe uns 50 casos anuais, bastantes máis cós centros homólogos creados noutras dioceses galegas.

[Ver reportaxe en Alfa&Omega]

Como chegan ao COF

“Altamira”: outro tópico anticatólico

Estreouse Altamira, película protagonizada por Antonio Banderas, e a súa orientación non pode ser máis explícita: “Un descubrimento que desafiou á relixión”, proclama o tráiler, presentando a unha Igrexa exasperada contra a ciencia porque as pinturas atopadas en 1879 na cova cuestionarían a fe.

A verdade histórica di outra cousa. O rexeitamento ás pinturas de Altamira proveu especialmente da comunidade científica do momento. Foron os evolucionistas os primeiros e máis tenaces inimigos da autenticidade desas mostras artísticas do home primitivo. Exemplo foi o Congreso de Prehistoria de Lisboa (880). Nel cando se mostraron os debuxos dalgunhas das pinturas da cova, o descrédito reinante fíxose palpable. Cartailhac, a figura máis respectada da arqueoloxía prehistórica, e un dos máximos detractores de Altamira que chegou a acusar a Marcelino Sanz de Sautuola de impostor e de facer el mesmo as pinturas da cova, abandonou deliberada e notoriamente a conferencia, sen facer esforzo algún por ocultar a súa repugnancia. A súa negativa proviña precisamente de supoñer que as pinturas eran unha trampa clerical. Aínda que, morto xa Sautuola chegou a admitir o seu erro e entonou un Mea culpa. Tampouco en España a situación era mellor. Nin a Institución Libre de Ensinanza, nin a Sociedade Española de Historia Natural apoiaron a veracidade das pinturas.

O debate resumíase en dúas posicións: os darwinistas non admitían esa perfección artística nun home primitivo cuxas habilidades terían que ser sustancialmente distintas ás do home actual; con todo, para os adversarios do darwinismo, que aquela beleza tivese miles de anos confirmaba a súa convicción da identidade da natureza humana no tempo.

Dous científicos españois, e profundamente católicos, enfrontáronse á cerrazón dos darwinistas: Sanz de Sautuola e, cando morreu en 1888, o seu gran apoio intelectual e científico, outro católico fiel, Juan Vilanova e Piera naquel momento catedrático de Xeoloxía e Paleontoloxía da Universidade Central de Madríd e máximo experto español da época en fósiles. Vilanova era practicamente o único experto que sostiña a autenticidade das pinturas da cova de Altamira.

No que se refire á Igrexa, o feito obxectivo é que, xa en 1871 sete anos anos do descubrimento da cova, o censor eclesiástico das obras de Juan Vilanova e Piera comentando o libro Orixe, natureza e antigüidade do home, daba o visto bo ás súas obras sinalando que “da Biblia non pode deducirse unha datación xeolóxíca ou biolóxica específica. A Igrexa non declarou o número fixo de anos que leva o home na terra”.

A realidade histórica é que a película deforma os feitos e, que a Igrexa (fóra dalgún personaxe illado) non presentou obxeción ao achado de Marcelino. Porque, pese ao que moitos repiten, a Igrexa non tiña, nin ten, unha doutrina sobre a idade do mundo ou a idade do home sobre a terra, Todos eses personaxes da película que se espantan aferrados ás cronoloxías bíblicas, non son, pois, cribles. Nin representativos da posición da lgrexa.

O mesmo Antonio Banderas matizou nunha entrevista que non podía nin imaxinar que se ía atopar cunha ciencia máis monolítica cá propia relixión. Tamén o bizneto de Sautuola manifestou: “confeso que creo un tanto cuestionable o papel negativo que a película atribúe á Igrexa… dificilmente puido ser un feito tan relevante como se sostén na película”.

Por que entón se presenta o filme como un “descubrimento que desafiou á relixión” e aparece xa desde o cartel de promoción un antipático eclesiástico, o párroco de Santillana del Mar? Enténdese que unha película necesita recursos dramáticos para ser interesante, pero non debería distorsionar os feitos nin o contexto. Porque a visión sesgada e mendaz que ofrece pouco ten que ver coa realidade e si moito con propaganda ideolóxica. Con este sentido, pasará ser vista por millóns de persoas en todo o mundo e será visión obrigada en multitude de centros de ensino. A mensaxe ofrecida e asumido por todos será o mantra de que a Igrexa e a fe católica, foi, unha vez máis, anticientífica. Tópicos da lenda negra anticatólica. Pois vai ser que, polo menos, nesta ocasión non é verdade. E o falso, ou polo menos o non exacto do todo, como tantas outras veces, é o que ensina a película.

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros

Peregrinacións á Catedral de parroquias de Sarria e dos nenos de San Antonio de Padua (Lugo)

Copia de Ano Misericordia Lugo  banner

O venres 8 de abril ás 5 da tarde os nenos e xoves de catequese da parroquia San Antonio de Padua (lugo) terán unha experiencia da misericordia de Deus e ao mesmo tempo cumprirase coa proposta que fai o Papa de ir á Catedral e facer unha peregrinación. Aproveitarase a ocasión para facer unha catequese en relación con todo isto. Os participantes entrarán pola Porta da Misericordia, terán uns momentos de oración ante o Santísimo e rezaranlle á María na capela da Virxe dos Ollos Grandes. Neste acto participan todos os grupos de catequese, tanto de primeira comuñón como de confirmación.

O 10 de abril, fregueses do arciprestado de Sarria, gañarán o Xubileo da Misericordia cunha peregrinación á Catedral de Lugo. A primeira hora da tarde do mencionado día sairán autobuses de O Incio, Oural e Sarria. Unha vez chegados a Lugo, haberá un primeiro acto na igrexa dos PP. Franciscanos: será unha celebración penitencial, e ao seu remate iníciase a pequena peregrinación ata a Catedral, faráse a entrada pola Porta da Misericordia e celebraráse unha Eucaristía ás 19 h presidida polo Bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco.

Todas as nais “teñen anxo”

Hai moitas situacións de sufrimento na nosa vida. Con todo, non hai nada máis desgarrador que uns pais que ven morrer ao seu fillo. Imaxinade, entón, que dor pode xerar que a perda dese fillo sexa porque a propia nai abórtao. Por máis que nos digan que non pasa nada, ela queda rota, irremediablemente, para sempre, a non ser que apareza alguén que queira ser o seu anxo…

Con todas as nosas debilidades, algunhas persoas decidimos deixar que Xesús se achegue a través de nós a mulleres que están ao límite, e a piques de abortar, para ofrecerlles un fogar novo onde non se lles condena e atopan unha saída.

Pero imos ao comezo de todo isto. No ano 2012, Monseñor Reig Pla promove e aproba Spei Mater, asociación pública de fieis da Igrexa Católica. Desde entón tratamos de ofrecer a misericordia do Señor a través de 3 proxectos:

logo_raquel

No Proxecto Raquel, acompañamos a mulleres e homes que sofren as consecuencias dun aborto. Probablemente escoitastes debates sobre se existe ou non a chamada “síndrome post-aborto”

Podo asegurarvos, sen dúbida, que non só é real senón que, ademais, é devastador. A boa noticia é que Xesucristo ten todo o poder para sanar e restaurar unha vida completamente, e é o que Spei Mater ofrece a quen se achegan buscando a paz.

No Proxecto Anxo, ofrecemos axuda material, psicolóxica e espiritual ás mulleres embarazadas con dificultades, en exclusión social, ou en soidade ante un embarazo imprevisto. A expresión dos seus rostros e o modo en que din grazas cando logramos alcanzar o seu corazón e salvalas a elas e aos seus fillos da morte líbrame dos meus prexuízos e indiferenzas, axúdame a acoller a misericordia de Deus, que eu non teño de xeito natural. Non podemos forzar, nin xulgar, nin pedir explicacións. Non somos mellores que as mulleres e os homes que veñen a nós buscando, en principio, pañais e un berce. Si temos que ser sinceros, pero non crueis. Temos que presentar a verdade, esperar a verdade e axudar en verdade, a que nos guía na misericordia. Non sempre logramos rescatar a eses pequenos da morte, nin ás súas nais do horror do aborto, non todo depende de nós, pero non podemos deixar de intentalo.

logo_parroquias pola vida

Finalmente, desde Parroquias pola Vida, queremos espertar a conciencia das comunidades cristiás en defensa da vida sempre e sen condicións, mediante a formación e a oración. A misericordia de Xesús apréciase dun modo moi fermoso cando vén dun pequeno grupo de persoas que viven unha comuñón, unha familiaridade que non se atopa no mundo fácilmente.

Con todo isto, que pretendo dicirche? Sencillamente que, mentres les estas liñas, hai mulleres, e as súas familias, que esperan unha palabra e unha solución de esperanza á súa escuridade e a súa dor, que ti fas falta. Hai moitos xeitos nos que podes colaborar, coa túa oración, co teu apoio económico, coa túa presenza… sabendo que “calquera cousa que fagades a un destes, a min facédesmo” (Mt.25, 40)

Ti tamén podes ser un anxo! Estamos agardándote.

Os días 8 e 9 de abril hai un Curso de capacitación do Proxecto Anxo

Rosa Cruz, responsable Spei Mater Lugo

A %d blogueros les gusta esto: