A Nosa Voz

Promoción e renovación da música nas dioceses españolas

O secretariado da Comisión Episcopal de Liturxia da Conferencia Episcopal difunde desde fai uns meses un cuestionario entre sacerdotes, relixiosos e laicos, coros parroquiais, directores de coro, músicos, equipos de animación litúrxica e todas aquelas persoas involucradas na pastoral do canto e a música. A finalidade é coñecer a súa opinión sobre o estado da música nas dioceses españolas.

Máis de 3.000 persoas contestaron e quen non o fixo pode facelo (non leva máis de 10 minutos) antes do día 1 de setembro.

Púxose en marcha este proxecto coincidindo co 50 aniversario da Instrución da Congregación do Culto Divino Musicam Sacram. Nas próximas Xornadas Nacionais de Liturxia, (Santander, 17 – 20 de outubro, sobre a música na celebración) daránse a coñecer os resultados da enquisa. As respostas proporcionarán material valioso e de primeira man para orientar o futuro do canto e da música nas dioceses españolas.

Imaxe: www.cathopic.com

Testemuños de sor Amparo (Filla da Caridade) e sor Inés (Agustina)

No recente Encontro Interdiocesano de Radio María Galicia, celebrado no Seminario de Lugo, a Filla da Caridade sor Amparo deu o seu testemuño:

“Son moi adicta á audición de Radio María. Hai programas que nunca deixo de escoitar. Debido ás ocupacións, ás veces non me resulta posible escoitala pero deixo unha gravadora e escóitoa cando podo. Gústame moito, e ademais penso: son 24 horas ao día! Considero que aos enfermos e a persoas solitarias, isto ten que chegar moito.”

Sor Amparo leva máis de 60 anos de vocación como Filla da Caridade de San Vicente de Paúl.

Pola súa parte, a agustina recoleta sor Inés Lamazares protagonizaba a semana pasada unha reportaxe en El Progreso (15/08/2017) no que falaba dos toques de campás dos que se leva encargando no mosteiro da Inmaculada (praza de Santo Domingo, Lugo) desde hai 70 anos. Un deses toques é o único que soa no casco histórico de Lugo para algo distinto da hora: cada día ás 14:55h avisa do rezo da hora nona.

Xubileu das Persoas Maiores e Emigrantes no Corpiño

Bendición de peregrinos chegados ao Corpiño o 20 de agosto

 

O domingo 20 de agosto déronse cita máis de dous mil peregrinos no Santuario da Benaventurada Virxe María do Corpiño con ocasión da celebración do Xubileu das Persoas Maiores e Emigrantes.
A celebración comezaba cun nutrido grupo de peregrinos que, acompañados polos voluntarios do Santuario, foron ata a Parroquia de San Pedro de Losón para facer o “Camiño dos Pastorciños” rezando o Rosario, en recordo da primeira das peregrinacións que no século XII viña ata a ermida do Corpiño ante a noticia de que se estaba aparecendo a Virxe María, podendo ver á Virxe aquel día todo o pobo.
Ao chegar á carballeira do Santuario, o Rector do Santuario acompañado dos peregrinos que xa estaban no Santuario recibiu á peregrinación e deulles a Bendición dos Peregrinos. Posteriormente, entraron en procesión pola Porta do Ano Santo.
A celebración da Santa Misa estivo presidida por Andrés Ramos Castro, sacerdote lalinense e Secretario Xeral da Provincia Eclesiástica de Madrid e Director de Pastoral e Voluntariado de San Pablo CEU e Capelán das 18 Asociacións de Galegos de Madrid. Nesta celebración fíxose mención ao encontro de todos os emigrantes que chegaron e que un día saíron de Lalín, especialmente do encontro de todos coa Virxe do Corpiño, que é nai de todos. Tamén se tiveron moi presentes ás persoas maiores que hoxe en día son un gran apoio para as familias máis novas.
A Santa Misa estivo cantada polo Coro do Santuario Virxe do Corpiño, e tamén concorreu a Banda de Música de Vilatuxe, que ofreceu un magnífico concerto na ?carballeira do Santuario unha vez finalizada a Santa Misa.
A celebración da Sta. Misa da tarde, unha vez recibidos os peregrinos do “Camiño dos Pastorciños”, estivo presidida por Adrián Sanabria Mejido, Vicario Episcopal para a Nova Evanxelización da Diocese de Sevilla.

Peregrino, benvido a estas terras

Os nosos pobos multiplican a súa vida coa vosa presenza. De verdade enchedes a nosa terra e rúas coa vosa aventura, benvidos.

Sodes un pouco a nosa escola. De vós aprendemos a mirar a vida como un espazo no que cabemos todos. Santiago ensínanos, e axúdanos a baleirarnos de inutilidades e a lembrarnos que a vida é vida se ten unha meta.

Traédesnos aires de fe e de procura de paz de todos os recunchos de España, de todo o mundo. O Apóstolo Santiago segue convocando desde o silencio da súa tumba a vivir a frescura do evanxeo, o sentido profundo da vida, a revitalizar as raíces que nos sosteñen.

Non hai límite para as vosas idades. Emociónanos ver desde nenos de peito pegados ás súas nais, ata anciáns; a mendigantes de saúde, a buscadores de algo ou de Alguén.

A sorpresa salta cando se vos escapan as razóns do voso peregrinar: “fágoo pola miña esposa que quixo facelo, pola miña nai que xa non pode”; “búscome a min mesmo”, “desafíanme as pegadas de miles de antigos peregrinos”.

Credes no milagre do camiño e non vos poden as dificultades: sorrides ante o vendaval e a choiva, facedes fronte ao cansazo e ao soño, porque o voso soño é axoenllarse ante Santiago: “aquí estou”.

Pedídesnos as igrexas abertas (non sempre é posible), a vosa presenza na bendición do peregrino é un momento de ceo, sabedes descansar no silencio do templo, e chega a vós o eco: ULTREIA

Falaredes destas terras e de tantos lugares do Camiño como do mellor dos trofeos: “foi marabilloso”. Diredes ante o cansazo de cada día: PODO, afírmao a compostelana.

Contaredes que o encontro con tanta xente encantadora ensanchou o voso corazón, non somos illas senón unha gran familia cunha mesma patria. NON es estraño nunca porque sabes compartir cansazos, comedor, descanso e dormitorio. Vólveste aquel neno que fuches cando confiabas en todos os que sorrían, falas todos os idiomas: o do amor.

As nosas terras quérenvos, querémosvos e agradecémosvos todo o que nos ensinades. Se en algo nos distraemos ao recibirvos pedímosvos perdón. Agradecémosvos que nos faledes desas mañás ou horas en que o camiño sorprendeuvos e deu resposta á vosa inquietude. Grazas.

Frei José Estévez. Mercedario

Imaxe: Cathopic.com

A Nosa Señora dos Ollos Grandes de Lugo

A pesar do fenómeno irreversible da secularización e da laicidade da cultura contemporánea, onde os grandes relatos e acontecementos relixiosos parecen perder interese, a importante festa litúrxica da Asunción de María (o próximo día 15 de agosto) segue movendo corazóns, convocando masas e sendo causa de numerosas festas cristiás por toda a xeografía española e europea.

A nosa cidade de Lugo celebra tamén con gran solemnidade á súa Patroa, Santa María de Lugo, a Nosa Señora dos Ollos Grandes. A ela está dedicada a nosa Catedral e a súa fermosa capela coa graza arquitectónica do barroco de Casas e Novoa e coa singularísima imaxe da Virxe de alabastro policromado, anterior ao século XII.

A capela, co seu dourado e frondoso altar, onde centos de fieis participan cada día na Eucaristía e onde rezan con fonda devoción á Señora, é un espazo privilexiado de silencio e de contemplación ante a mirada misericordiosa de María. Alí, segundo unha antiga tradición compúxose a oración da Salve; a Santa María de Lugo dedica Alfonso X o sabio a cantiga 77 e o bispo Benito Murua, o 15 de agosto de 1904, fixo a coroación canónica da imaxe por concesión pontificia. Estamos pois, ante un conxunto arquitectónico e escultórico, que, o ensaísta de Friol, Celestino Fernández de la Vega, describía como “o máis notable do templo actual e algo extraordinario” (Celestino F. de la Vega, “As sete cidades do Antigo Reino de Galicia. Breviario histórico e emocional de Lugo”, en: Faro de Vigo, número especial conmemorativo do centenario (1853-1953), páx. 40). Certamente, a nosa Catedral, centro incuestionable dun culto excepcional e milenario á Eucaristía, irradiou dun modo simultaneo unha poderosa forza de devoción mariana que pode documentarse desde os primeiros tempos da Reconquista.

A festa da Asunción é sen dúbida una das máis importantes do ano litúrxico e o prototipo das primeiras festas marianas, como xa demostrei nun traballo de investigación dedicado á Virxe dos Ollos Grandes. Esta festa, chamada nas súas orixes “o día da Nai de Deus María”, no Leccionario Armenio de Xerusalén (s. V), a finais do século V céntrase sobre o Tránsito de María, que sinalando a idea dunha morte singular da nai do Señor, represéntase ao redor da Asunción. Estamos así, ante unha festa de gran rango litúrxico, moi antiga e coherente coa importancia obxectiva que a solemnidade ten, que no caso de Lugo confirma a importancia histórica do culto a Santa María.

O acontecemento da Asunción de María non significa, para os cristiáns, unha lonxanía dos seus fillos, senón unha poderosa proximidade que proxecta luz sobre a nosa existencia e sobre a historia da humanidade enteira. Por iso, pedimos e sentimos a súa axuda e consolo para afrontar as probas de cada día coa confianza de que ela, desde o ceo, míranos, coida e protexe.

 

Mario Vázquez Carballo

Deán da Catedral de Lugo

A %d blogueros les gusta esto: