Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Miguel A. Álvarez: Como coñecín a novena da Medalla Milagrosa

Teño que comezar  facendo unha confesión que me avergoña bastante. Cheguei a Lugo no ano 1988, fun ordenado sacerdote no 1999, e ata fai 4 anos non sabía da existencia da novena da Medalla Milagrosa que congrega a unha cantidade considerable de devotos. Para min foi unha agradable sorpresa ver, aos poucos días de estar na parroquia de San Froilán, como se enchía a igrexa de persoas para rezar o Santo Rosario e a Novena e celebrar a Eucaristía.

No longo, escuro e triste mes de novembro esta Novena da Milagrosa supón un foco de luz e alegría. Non en balde, a imaxe da Milagrosa irradia luz. Os raios que saen das mans da Virxe María son símbolos das grazas que María alcanza aos homes, Cristo mediador e salvador.

Lembro coma se fose hoxe que a primeira igrexa na que entrei na cidade de Lugo foi na da parroquia da Milagrosa. Tiña 9 anos e fora con motivo da voda da miña prima Nieves. E no 1988, cando xa viñen definitivamente para Lugo, a primeira igrexa na que entrei foi tamén a da Milagrosa. Pero non remata aquí a historia. Ordenáronme de presbítero nesta mesma igrexa. E a miña primeira parroquia non foi a Milagrosa, como poderían estar esperando, senón a de San Froilán, que no seu día foi a nai da parroquia da Milagrosa, cando fai 50 anos a cidade de Lugo expandíase cara á zona norte. E como na parroquia de San Froilán venerábase a Virxe da Medalla Milagrosa, por influencia das Fillas da Caridade, púxose baixo o seu patrocinio a nova parroquia que despois deu nome a ese extenso novo barrio da cidade. Como ven, a miña vida en Lugo está moi marcada pola Milagrosa, aínda que non soubese da existencia da súa novena tan popular ata hai pouco tempo.

Todos necesitamos que Deus faga algún milagre en nós ou en alguén a quen coñecemos. Hoxe preséntolle ao Señor por medio da súa Nai, a Virxe María da Medalla Milagrosa, todas as intencións dos que están lendo isto e necesidades. Pido tamén polas parroquias de San Froilán e da Milagrosa, polas Fillas da Caridade e polos alumnos e profesores do seu colexio. !¡

O María sen pecado concibida! Roga por nós que recorremos a ti.

Miguel Ángel Álvarez

Cáritas colabora cos enfermos de ébola. A Diocese de Lugo felicita a Teresa Romero

A Diocese de Lugo fai público o seguinte comunicado:

“A Diocese de Lugo quere expresar a súa alegría sincera pola curación de Teresa Romero, orixinaria dunha das nosas parroquias, na que segue tendo fortes vínculos familiares. Con ela, tamén nós damos grazas a Deus pola súa recuperación e seguirémola tendo presente nas nosas oracións.

Así mesmo, queremos manifestar a importancia de seguir apoiando a todos os que necesitan a nosa axuda nos países azoutados pola epidemia do ébola. Alí, a falta de recursos e a ausencia de suficientes infraestructuras sanitarias fan moi dificil, senón imposible, atallar esta enfermidade que se está cobrando miles de vidas.

Non podemos reaccionar só cando nos sentimos en perigo nós mesmos, nin escudarnos na lonxanía dos afectados para non ocuparnos deles. Teresa lembrounos que este non é un problema alleo a ninguén nin, en realidade, tampouco aqueloutros que afectan ao destino dos nosos irmáns.

O xesto da nosa Igrexa, a través de Cáritas Española cunha nova achega económica a Liberia, para apoiar os programas sanitarios de control da propagación do virus, acompañar aos enfermos e facilitar alimentos e artigos de primeira necesidade (que se suma á xa enviada ás Cáritas de Sierra Leona e Guinea Conakry), é expresión dunha fraternidade imprescindible, que supera fronteiras.

Enviamos o noso afecto e oración a todos os afectados, así como aos sanitarios, voluntarios, institutos relixiosos e asociacións que non están escatimando esforzos para socorrer aos nosos irmáns máis necesitados e enfermos”.

JUAN DE DIOS LARRÚ: “Identificar amor con emoción impide a maduración da persoa”

O sacerdote e teólogo Juan de Dios Larrú será o relator da 5ª xornada do Curso de formación en matrimonio e familia que se celebra en Silleda. A súa intervención leva por título “A familia e a educación en virtudes”. Juan de Dios Larrú é Doutor en Teoloxía e Decano do Instituto Juan Pablo II en España.

-Na sociedade actual fálase moito de valores. Son o mesmo cás virtudes?

– Virtudes e valores non son sinónimos. As virtudes son hábitos operativos bos e configuran a fisonomía moral da persoa que actúa. O valor é un concepto vinculado á motivación. É un contido esencial do acto humano dentro da súa dimensión de especificación. Por iso, máis que unha definición do mesmo, existe unha caracterización dos seus elementos definitorios mediante unha vía máis descriptiva da experiencia.

– Que son as virtudes e que importancia teñen na educación dos fillos?

– As virtudes son os modos de recibir os dons de Deus. Indican, pois, a inmensa capacidade receptiva humana, que fai crecer e madurar ás persoas. Teñen unha estrutura comunional, pois a plenitude á que apuntan é a comuñón das persoas.

– A cultura na que vivimos condiciona o modo en que pensamos, vivimos e nos relacionamos cos outros. Por que é negativo identificar amor e emoción?

– Porque é unha redución do amor, que impide o crecemento e a maduración da persoa no espazo e no tempo. O amor atópase na orixe dos afectos, e tamén é unha virtude e unha acción de toda a persoa. Ninguén nega a importancia do sentir, pero a persoa é máis grande cás súas emocións.

– Realmente ten a familia capacidade para influír na educación dos fillos ou son outros os que educan (medios de comunicación, amigos…)?

– A educación no uso dos medios de comunicación é singularmente relevante e delicada, pois estes medios cambiaron o noso modo de relacionarnos. A familia, indubidablemente protagoniza a tarefa educativa, e é preciso que aprenda a introducir prácticas concretas que axuden a usar estes medios segundo a idade e madurez dos fillos, dun modo virtuoso.

Ler máis

Non estamos sós

 

Copia de Día Igrexa Diocesana 2014 Axuda á túa parroquia 6

Dise que a soidade é boa cando hai a quen contarllo. Celebrar o Día da Igrexa Diocesana é saber que o Camiño da Fe non o facemos sós.

Quizais os que vivimos na cidade ou pobos grandes témolo máis doado, porque ao participar habitualmente en asembleas dominicais máis numerosas non sentimos a soidade que poidan experimentar os membros dunha pequena parroquia de aldea.
Vivir nun estado de soidade case permanente é malo. Somos seres sociais e, desde sempre a fe celebrouse e viviu en comunidade. O mesmo Xesucristo di que “onde dous ou tres están reunidos no meu nome, alí estou eu no medio deles” (Mt 18, 20); non envía aos apóstolos sós, senón de dous en dous; e unha vez resucitado, faise presente cando o grupo dos apóstolos está reunido.
Ser cristiáns por libre é prácticamente imposible, e, en calquera caso, ese non era o plan de Xesús.
O Día da Igrexa Diocesana é un día para a oración polos nosos irmáns na fe aos que non vemos habitualmente, ou quizais nunca. A familia dos bautizados en Cristo non se limita ao grupo, máis ou menos numeroso, que nos xuntamos os domingos nunha parroquia determinada. Por iso debemos rezar os uns polos outros. É de bos irmáns facelo.
Como en toda familia, sobre todo se é numerosa, non todos os seus membros están nas mesmas condicións. Do mesmo xeito, na Diocese de Lugo non todas as parroquias gozan dos mesmos beneficios.
Por iso hoxe debemos compartir coas outras parroquias a nosa achega económica. Coa colecta deste día poderemos contribuír a que outros irmáns teñan unha “casa” máis digna para as reunións dominicais.
Sentido de familia, oración, colaboración económica son os grandes alicerces deste día. A nosa riqueza é ser, e somos afortunados cando podemos ser e camiñar á beira doutros. Saber que vaias onde vaias podes atopar unha comunidade que che acolla para celebrar a Eucaristía dominical non ten prezo.

Miguel Ángel Álvarez

Politicamente incorrecto

Políticamente incorrecto. Este é o argumento que se utiliza para non dicir aquilo que é verdade pero que non está de moda. Ante o perigo de que se nos cualifique de carcas, autoritarios, intolerantes, pechados, fascistas, tridentinos, cavernícolas ou cousas peores, preferimos dicir só o políticamente correcto ou calar.

A Declaración Universal dos Dereitos Humanos é clara a este respecto. Vexamos o artigo 19:

Todo individuo ten dereito á liberdade de opinión e de expresión; este dereito inclúe o de non ser molestado por mor das súas opinións, o de investigar e recibir informacións e opinións, e o de difundilas, sen limitación de fronteiras, por calquera medio de expresión.

Tamén convén ver o anterior, o 18:

Toda persoa ten dereito á liberdade de pensamento, de conciencia e de relixión; este dereito inclúe a liberdade de cambiar de relixión ou de crenza, así como a liberdade de manifestar a súa relixión ou a súa crenza, individual e colectivamente, tanto en público como en privado, polo ensino, a práctica, o culto e a observancia.

Estamos ante Dereitos Universais, aceptados por todos, pero hai cousas que non se poden dicir en público, aínda que sexamos moitos os que as pensemos. 

Segue habendo temas tabú. Antes érao só o sexo e pouco máis. Agora hai moitos. Todo aquilo que cualificamos como políticamente incorrecto estase convertendo en tema tabú e tememos as súas consecuencias.

E o peor de todo é que un mesmo feito sexa encomiado ou condenado segundo quen o faga. A mesma distinción tamén se produce cando buscamos ao culpable dun suceso desgraciado. Todo é relativo, e todo depende, unha vez máis, do políticamente correcto.

Hai unha serie de temas sobre os que non se pode opinar sen que che condene a nova inquisición. Voume mollar un pouco. A ver se saio vivo…

Non se pode dicir que consideras ineficaz o 75% do traballo das ONG -incluída Cáritas-, en favor dos pobres e marxinados porque no Primeiro Mundo hai xente que optou por vivir así.

Non podes opinar sobre a homosexualidade, aínda que a maioría da poboación – incluídos tamén moitos homosexuais- teña unha opinión meridianamente clara dalgunhas desordes que se producen neste tema.

Non se pode defender que a educación dos nenos en casa e no colexio haxa que facela cunha lóxica rixidez, porque entón pódenche denunciar por malos tratos físicos ou psicolóxicos.

Non podes dicir que a relación de parella baséase moitas veces na renuncia e a entrega, porque entón dirán que es un machista e que onde quedan as liberdades conseguidas logo de tantos anos de loita.

Non podes dicir o que pensas do Samaín, o Halloween e o Arde Lucus porque dirán que es un paranoico, xa que non son máis que simples festas.

Podería seguir enumerando casos de todo tipo, pero por hoxe non quero ser máis políticamente incorrecto.

Ampárame a Declaración Universal dos Dereitos Humanos, aínda que visto o visto se cadra tampouco é políticamente correcta. Quizais sexa mellor seguir a Declaración dos Dereitos Humanos no Islam (Conferencia Islámica do Cairo, 1990). Pensareino.

Miguel Ángel Álvarez

A %d blogueros les gusta esto: