Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Deus é o meu público

Alguén dixo: “Deus é o meu público”. A este insigne público témolo todos sen distinción. Deus está vendo sempre como construímos ou destruímos a nosa vida. Observa desde a distancia, pero sen entrometerse en nada, pois para iso creounos absolutamente libres.

Un dos esforzos máis grandes e máis caros que fan as empresas e entidades sociais é dar a coñecer os seus produtos e actividades. Claro que se fai, maiormente, por motivos económicos. A ecuación é clara: canto máis se coñeza, máis se vende e máis beneficios produce. De feito, desde fai tempo, xa existen empresas cuxa única finalidade é axudarnos a comunicar ben, para dar a coñecer as cousas ao maior número de persoas posibles. Ou, tamén para o contrario: para eliminar, sobre todo da rede os comentarios ou noticias negativas sobre as nosas empresas ou persoas.

E o mesmo que pasa a nivel empresarial ou institucional tamén pasa no ámbito persoal. Gústanos presumir do que facemos ben, que se coñezan os nosos méritos, as nosas relacións humanas, que os demais saiban que teño entre os meus contactos a mengano ou a fulano. De igual xeito, non nos gusta que saian á luz pública os nosos fallos ou as nosas vergonzas. En definitiva, gústanos quedar ben e moitas veces actuamos só para a pantalla.

Todos estamos expostos a un público. Non é só cousa dos famosos. E isto determina, en boa medida, as nosas actitudes e o noso comportamento. Pero, dalgún modo, todos caemos no engano de pensar que, cando ninguén nos ve, podemos facer o que nos dea a gana e que non pasa nada.

Grave erro!, pois os máis prexudicados imos ser nós mesmos. As cousas son boas ou malas con independencia de que sexan coñecidas ou non, públicas ou privadas. O relativismo fixo estragos neste sentido. Todos temos experiencias de casos deste tipo. A Igrexa tamén. Xa sabemos que non é solución facer como os gatos…

Vivimos pendentes da imaxe que damos aos demais, sen decatarnos de que hai alguén que sempre nos está vendo, ata cando estamos durmidos e na intimidade da nosa habitación. O propio Xesucristo dinos algo sobre a esmola que nos axuda a entender isto do que estamos falando:

«Cando deas unha esmola non o vaias proclamando diante de ti cunha trompeta, como fan os hipócritas nas sinagogas e nos rueiros para seren louvados polos homes; asegúrovos que xa recibiron a súa recompensa. Ti, en troques, cando deas unha esmola, que non saiba a túa man esquerda o que fai a dereita. Así a esmola será secreta e teu Pai, que ve o segredo, xa te recompensará» (Mt 6, 2-ss).

O mesmo di da oración. Pode dicirse máis alto, pero non máis claro. Deus é o noso público e é a El a quen temos que agradar. Ademais, podemos ter a seguridade que facendo as cousas do agrado de Deus tamén van ser beneficiosas para os que están ao noso lado. Cando as cousas están ben para Deus, tamén o están para o demais.

E se queremos que algo non se saiba, o mellor é non facelo. Así de sinxelo. Pero custa.

 

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

Foto: Cathopic

A miña cruz é tamén a súa cruz. A súa vida tamén é a miña vida

Antes de nada pedir perdón por esconderme detrás dun pseudónimo. Considero que non son exemplo de nada, pero pedíuseme que escribise o meu testemuño por se pode axudar a alguén, e por iso fágoo.

Aos 37 anos diagnosticáronme unha enfermidade neurolóxica crónica, das que chaman “raras”. É un duro golpe cando ves que todo polo que loitaches durante tantos anos e con tanto esforzo se desmorona en tan só un momento. A miña vida entrou nun furacán de sentimentos, inseguridades, que me facían dubidar de todo, ata de min mesma e ata de Deus. Entrei nun círculo vicioso de hospitais, tratamentos, operacións… que só me servirían para poñer parches pero nunca para curarme. Por máis que pensaba e repensaba as cousas non lograba comprender “por que me pasa isto a min”.

Un día, un sacerdote amigo meu veu verme. Coincidiu cun dos meus peores días e tiña o ánimo polo chan. En silencio escoitou todas as miñas queixas e o seu ombreiro foi o meu pano de bágoas. Ao final díxome unha soa cousa: “Deus estache facendo grande”. Naquel momento non entendín o que me dicía. A verdade é que ata me sentía incomprendida e case molesta por aquelas palabras, pois esperaba outra cousa.

Pero agora, logo de 6 anos coa miña enfermidade, tiven tempo para reflexionar con calma. Decidín que, pola miña familia e por min, tiña que enfrontarme a esta situación e aprender a vivir coas miñas limitacións e esquecer estar chorando polas esquinas. A vida está para vivila non para chorala.

Aceptei que non tiña saúde, pero descubrín dunha forma nova como Deus rodeoume do agarimo do meu marido, da miña filla, de toda a familia e dos amigos. Nunca gocei tanto deles como ata agora. Toda esta xente estivera sempre aí, pero agora eran como anxos enviados por Deus para axudarme a ver que a enfermidade nunca vai poder matar a esperanza.

Decateime de que Deus nunca nos abandona, sempre está aí esperando o momento no que queiramos escoitalo. El déunolo todo e non deixa nunca de dar o que máis nos convén en cada momento. Non teño saúde, pero teño a Deus e xa sabemos: “Quen a Deus ten, nada lle falta”.

Cada día asómbrome máis da forma que ten Deus de manifestarse. Creo que está nas cousas máis pequenas, esas que che van van facendo grande.

Por iso cando alguén me pregunta como creo nun Deus que permite que me pase isto, eu río e con todo o meu orgullo de sentirme cristiá contéstolles: “É que Deus estame facendo grande”.

 

Airo (publicado no nº 91 de parroquia-e, boletín informativo da parroquia de San Froilán)

Debe a Igrexa adaptarse aos tempos?

Na nosa sociedade abundan as frases feitas que se teñen por certas. Estas repítense coma se fosen verdades absolutas e indiscutibles. Eu acostumo reflexionar e facer preguntas sobre elas como é o caso da que transformo en pregunta para pór titulo a este artigo.

É moi frecuente escoitar esta afirmación: “a Igrexa ten que adaptarse aos tempos presentes”. Esta tese é sostida por moitos na actualidade crendo ter toda a razón. Non cabe dúbida que si que hai parte de razón no que queren dicir, pero a esta tese hai que facerlle moitas obxeccións e matizacións.

Cando me din que a Igrexa ten que adaptarse aos tempos, eu acostumo preguntar: a que tempos se ten que ir adaptando?: aos de Stalin, Hitler ou Franco?, aos de Zapatero ou Aznar?, aos de Obama ou Donald Trump?, aos de Nicolás Maduro, aos de Rodrigo Duterte (Filipinas)…? Se cadra o que moitos queren dicir é que debe adaptarse aos seus intereses, comodidades e comenencias.

Por outra parte, adaptarse aos tempos en xeral non deixa de ser unha postura cómoda, pois así non hai que facer unha análise fonda da realidade, nin implicarse nun proceso de discernimento sobre a xustiza e inxustiza das estruturas sociais, nin tampouco comprometerse a buscar e percorrer o camiño da transformación social con liberdade e responsabilidade en orde a un mundo máis xusto.

Cando a persoa se adapta ao “statu quo” vixente tampouco vai ter que enfrontar as persecucións anunciadas por Xesús para os comprometidos co Reino de Deus e a súa xustiza.

Ao tratar esta cuestión non debemos esquecer estas dúas realidades humanas:

  1. O ser humano é o único ser do planeta que non ten un nicho ecolóxico predeterminado, un hábitat concreto e limitado, senón que habita tódolos lugares da terra, que por unha parte se adapta ao medio e ao mesmo tempo adapta o medio a el. É dicir, mantén unha relación dialéctica co medio nese dobre movemento de adaptarse e, sobre todo, transformar o entorno en función das súas necesidades, utopías e esperanzas.
  2. Se a ciencia adoptase a mesma postura tampouco avanzaría e non se adquirirían novos coñecementos e progresos científicos. A ciencia avanza rompendo os moldes do saber adquirido e sistematizado a través de revolucións científicas.

Se tal é a condición humana, iso tamén afecta á Igrexa pois esta é unha institución tamén humana e, por tanto, deberá seguir esa tónica na súa relación coa sociedade e co tempo que lle toque vivir.

Por tanto entendo que a relación da Igrexa coa sociedade actual debe ser:

  1. a) Relación de DIÁLOGO para ver, entender e comprender aos homes deste momento histórico; coñecer cales son as súas esperanzas e angustias, cales son os seus gozos e tristuras… Así coñecerá as súas eivas, necesidades, capacidades e posibilidades para pór en marcha realidades adecuadas a súa situación, como no pasado ese diálogo levou a promover institucións educativas, hospitais, o Proxecto Home (para curar drogadiccións), casas para vítimas de malos tratos…
  2. b) Unha relación PROFÉTICA que leve a discernir o que hai de bo ou de malo, xusto ou inxusto na sociedade contemporánea e nos seus movementos sociais. Esta relación profética leva consigo o desenvolvemento dun xuízo crítico para quedarse co bo para impulsalo adecuadamente, e rexeitar o que está mal, aínda que supoña dificultades e persecucións.
  3. c) Unha actitude de COMPROMISO TRANSFORMADOR dos tempos presentes para facer que a humanidade avance e mellore en orde a ser unha soa familia humana reconciliada e en paz. Esta transformación farase en virtude do ideal de vida humana que se constrúa en coherencia cos valores evanxélicos.

Por todo isto entendo que a Igrexa serve de pouco á sociedade actual se pensa ou pensamos que debe facer xogo co mobiliario social existente, pero si será unha forza de liberación e salvación, manténdose fiel ao Evanxeo e dócil á acción do Espírito Santo.

Antón Negro

Delegado de Cáritas Lugo

(Imaxe: cathopic.com)

Un verán divino

Todos soñamos cada ano con ter un verán divino: un mes de vacacións, poder desconectar totalmente do traballo, sen problemas familiares, con bo tempo, que se reúna a familia, ver aos amigos, non ter horarios, esquecerse dos agobios cotiáns…

Isto sería divino, porque no caso de dárense todas as circunstancias que enumerei sería como estar no ceo, “sen choro, nin loito nin dor”, como di unha das oracións das misas exequiais, nas que se nos fala da vida nova da Xerusalén celestial.

As cousas aquí, nesta vida terrea, case nunca son así e, se o son, non duran moito tempo. Pero o bo de deixar liberdade á nosa imaxinación é que polo menos temos unha idea de como é a vida divina no ceo. Non quero ser eu o que lles chafe os plans para este verán. Se logran ter un verán divino, ou unhas boas vacacións, mellor que mellor e alégrome infinito. É o que desexo para todos vostedes, teñan ou non vacacións, estean ou non nun lugar turístico.

Pero se non o conseguen, ou non teñen vacacións, desexo que polo menos teñamos un momento de tranquilidade para atoparnos con Xesucristo dun modo novo na oración, na lectura tranquila dun libro de espiritualidade ou simplemente, indo a Misa sen présas e quedarnos un ratiño dando grazas. Quizais, se teñen vacacións, poidan ir a Misa algún día pola semana, para atoparse co Señor na sinxeleza e austeridade dunha Misa de diario.

O descanso, e polo tanto todo o que implica o verán e as vacacións, tamén debe ter un claro matiz cristián. Cantas veces vemos a Xesucristo nos evanxeos buscando descanso nun lugar tranquilo, ata no silencio da noite ou no fresco do mar de Galilea. Outras veces invítanos a atopar nel descanso e tranquilidade para os nosos agobios.

E se fai moita, moita calor, como nos están anunciando, tamén podemos buscar o fresco no interior dunha igrexa e, no silencio propio destes lugares, poñernos ante o Sagrario e pasar un intre co Señor. Os muros das nosas igrexas e os claustros dos nosos mosteiros e catedrais foron pensados tamén para o encontro con Deus, a través da reflexión no silencio e na contemplación da arte, que tan abundantemente nos fala da creación e dos misterios da vida de Xesucristo.

O verán, ademais, é tempo das numerosas festas patronais de moitos pobos e cidades. Dicimos que os santos están no ceo. Pois ben, se nós celebramos as festas dos santos dun xeito auténtico e sabendo o que facemos, estamos convertendo o verán nun tempo divino e nun momento para estar preto dos que xa están descansando eternamente no ceo gozando dunhas vacacións verdadeiramente divinas.

Estar con Deus, coma se estivésemos no ceo, e sentir que El está ao noso carón, tamén é ter un verán divino.

Miguel Angel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

Guerras de Razón

Nos medios de comunicación aparece reiteradamente a expresión GUERRAS DE RELIXIÓN como a causa de case tódalas guerras, cando en Europa levamos máis de 300 anos sen guerras por ese motivo. Os historiadores sitúanas en Europa nos séculos XVI e XVII, e xa estamos no XXI. Nos últimos tempos Europa viviu guerras moi crueis a causa de motivacións RACIONAIS. Destacan as guerras mundiais con gran violencia e ademais na segunda as vítimas foron sobre todo civís.

A crueldade do nazismo sobrepasou tódolos límites e moitos autores afirman que o comunismo causou máis de 100 millóns de mortos no século XX. E non debemos ignorar que na filosofía marxista afírmase que “a violencia é a parteira da historia”. Outra tese sostén que “a guerra é a continuación da política por outros medios”.

Ler máis

A %d blogueros les gusta esto: